Psalmów 2

1 Dlaczego poganie się buntują, a narody knują próżne zamysły?

Warum stürmen die Völkerschaften und sinnen Leeres die Völker?

2 Królowie ziemscy powstają, a władcy naradzają się wspólnie przeciwko PANU i jego pomazańcowi, [mówiąc]:

Die Könige der Erde stehen auf, und die Beherrscher ratschlagen miteinander wider Jehovah und wider Seinen Gesalbten:

3 Zerwijmy ich więzy i zrzućmy z siebie ich pęta.

Laßt uns abreißen ihre Bande und von uns werfen ihre Seile!

4 Lecz ten, który mieszka w niebie, będzie się śmiał, Pan będzie z nich szydził.

Der in den Himmeln wohnt, lacht; der Herr verlacht sie.

5 Wtedy przemówi do nich w swoim gniewie i swą zapalczywością ich zatrwoży:

Dann redet Er mit ihnen in Seinem Zorn, und macht sie bestürzt in Seinem Entbrennen.

6 Ja ustanowiłem mojego króla na Syjonie, mojej świętej górze.

Ich aber habe Meinen König gesalbt auf Zijon, dem Berge Meiner Heiligkeit,

7 Ogłoszę dekret: PAN powiedział do mnie: Ty jesteś moim Synem, ja ciebie dziś zrodziłem.

Erzählen will Ich von der Satzung: Jehovah sprach zu Mir, Mein Sohn bist Du, Ich habe heute Dich gezeugt.

8 Poproś mnie, a dam ci narody w dziedzictwo i krańce ziemi na własność.

Bitte von Mir, so will zum Erbe Ich dir die Völkerschaften, zum Eigentum der Erde Enden geben.

9 Potłuczesz je laską żelazną, jak naczynie gliniane je pokruszysz.

Du sollst sie zerbrechen mit eisernem Zepter, wie des Töpfers Gefäße sie zerschmei-ßen.

10 Teraz więc, królowie, zrozumcie, przyjmijcie pouczenie, sędziowie ziemi!

Und nun, werdet klug, ihr Könige, laßt euch züchtigen, ihr Richter der Erde.

11 Służcie PANU z bojaźnią i radujcie się z drżeniem.

Dient Jehovah mit Furcht, und frohlockt Ihm mit Beben.

12 Pocałujcie Syna, by się nie rozgniewał i abyście nie zginęli w drodze, gdyby jego gniew choć trochę się zapalił. Błogosławieni wszyscy, którzy mu ufają.

Küsset den Sohn, daß Er nicht zürne und ihr umkommet auf dem Weg! denn über ein Kleines so entbrennt Sein Zorn. Selig sind alle, die auf Ihn sich verlassen.