Psalmów 2

1 Dlaczego poganie się buntują, a narody knują próżne zamysły?

Warum toben die Völker, und sinnen die Nationen Vergebliches?

2 Królowie ziemscy powstają, a władcy naradzają się wspólnie przeciwko PANU i jego pomazańcowi, [mówiąc]:

Die Könige der Erde treten auf, und die Fürsten ratschlagen miteinanderwider Jahwe und seinen Gesalbten.

3 Zerwijmy ich więzy i zrzućmy z siebie ich pęta.

“Laßt uns ihre Fesseln zerreißen und ihre Stricke von uns werfen!”

4 Lecz ten, który mieszka w niebie, będzie się śmiał, Pan będzie z nich szydził.

Der im Himmel thronet, lacht; der Herr spottet ihrer.

5 Wtedy przemówi do nich w swoim gniewie i swą zapalczywością ich zatrwoży:

Dann redet er zu ihnen in seinem Zorn und in seinem Grimme schreckt er sie.

6 Ja ustanowiłem mojego króla na Syjonie, mojej świętej górze.

“Habe doch ich meinen König eingesetzt auf dem Zion, meinem Heiligen Berge!”

7 Ogłoszę dekret: PAN powiedział do mnie: Ty jesteś moim Synem, ja ciebie dziś zrodziłem.

Laßt mich Kunde geben von einem Beschluß: Jahwe sprach zu mir: Du bist mein Sohn; ich habe dich heute gezeugt!

8 Poproś mnie, a dam ci narody w dziedzictwo i krańce ziemi na własność.

Heische von mir, so will ich dir die Völker zum Erbe geben und die Enden der Erde zum Eigentum!

9 Potłuczesz je laską żelazną, jak naczynie gliniane je pokruszysz.

Mit eisernem Stabe magst du sie zerschmettern, wie Töpfergefäß sie zertrümmern.

10 Teraz więc, królowie, zrozumcie, przyjmijcie pouczenie, sędziowie ziemi!

Nun denn, ihr Könige, handelt klug! Laßt euch warnen, ihr Richter auf Erden!

11 Służcie PANU z bojaźnią i radujcie się z drżeniem.

Dienet Jahwe voll Furcht und jubelt unter Zittern.

12 Pocałujcie Syna, by się nie rozgniewał i abyście nie zginęli w drodze, gdyby jego gniew choć trochę się zapalił. Błogosławieni wszyscy, którzy mu ufają.

Küsset den Sohn, damit er nicht zürne, und euer Weg euch ins Verderben führt. Denn leicht könnte sein Zorn entbrennen; wohl allen, die bei ihm Zuflucht suchen!