Psalmów 147
1 Chwalcie PANA, bo dobrze [jest] śpiewać naszemu Bogu; jest [to] bowiem miłe i piękna jest chwała.
Chwalcie Pana; albowiem dobra rzecz jest, śpiewać Bogu naszemu; albowiem to wdzięczna i przystojna jest chwała.
2 PAN buduje Jeruzalem [i] gromadzi rozproszonych Izraela.
Pan Jeruzalem buduje, a rozproszonego Izraela zgromadza.
3 On uzdrawia skruszonych w sercu i opatruje ich rany.
Który uzdrawia skruszonych na sercu, a zawiązuje boleści ich.
4 On liczy gwiazdy, nazywa każdą z nich po imieniu.
Który rachuje liczbę gwiazd, a każdą z nich imieniem jej nazywa.
5 Wielki [jest] nasz Pan i zasobny w moc; jego mądrość jest niezmierzona.
Wielki jest Pan nasz, i wielki w mocy; rozumienia jego niemasz liczby.
6 PAN podnosi pokornych, [a] niegodziwych poniża aż do ziemi.
Pan pokornych podnosi; ale niepobożnych aż ku ziemi uniża.
7 Śpiewajcie PANU z dziękczynieniem; śpiewajcie naszemu Bogu przy dźwiękach harfy;
Śpiewajcież Panu z chwałą; śpiewajcie Bogu naszemu na harfie;
8 Który okrywa niebiosa obłokami [i] przygotowuje deszcz dla ziemi; który sprawia, że trawa rośnie na górach;
Który okrywa niebiosa obłokami, a deszcz ziemi gotuje: który czyni, że rośnie trawa po górach;
9 Który daje pokarm bydłu i młodym krukom wołającym [do niego].
Który daje bydłu pokarm ich, i kruczętom młodym, które wołają do niego.
10 Nie lubuje się w mocy konia ani nie ma upodobania w goleniach mężczyzny.
Nie kocha się w mocy końskiej, ani się kocha w goleniach męskich.
11 PAN ma upodobanie w tych, którzy się go boją, którzy ufają jego miłosierdziu.
Kocha się Pan w tych, którzy się go boją, a którzy ufają w miłosierdziu jego.
12 Chwal PANA, Jeruzalem; chwal swego Boga, Syjonie.
Chwalże, Jeruzalemie! Pana; chwalże, Syonie! Boga twego.
13 On bowiem umacnia zasuwy twoich bram i błogosławi synów twoich pośród ciebie.
Albowiem on umacnia zawory bram twoich, a błogosławi synów twoich w pośrodku ciebie.
14 Zapewnia pokój w twoich granicach i syci cię najwyborniejszą pszenicą.
On czyni pokój w granicach twoich, a najwyborniejszą pszenicą nasyca cię.
15 On wysyła swój rozkaz na ziemię; szybko biegnie jego słowo.
On wysyła słowo swe na ziemię; bardzo prędko bieży wyrok jego.
16 On daje śnieg jak wełnę, rozsypuje szron jak popiół.
On daje śnieg jako wełnę, szron jako popiół rozsypuje.
17 Rzuca swój lód jak okruchy; któż ostoi się przed jego zimnem?
Rzuca lód swój jako bryły; przed zimnem jego któż się ostoi?
18 Posyła swoje słowo i [lody] topnieją; wionie swym wiatrem i wody spływają.
Posyła słowo swoje, i roztapia je; powienie wiatrem swym, a rozlewają wody.
19 Oznajmia swe słowo Jakubowi, swe prawa i sądy Izraelowi.
Oznajmuje słowo swe Jakóbowi, ustawy swe i sądy swe Izraelowi.
20 Nie uczynił tak żadnemu narodowi, nie poznali jego sądów. Alleluja.
Nie uczynił tak żadnemu narodowi; przetoż nie poznali sądów jego. Halleluja.
