Psalmów 147
1 Chwalcie PANA, bo dobrze [jest] śpiewać naszemu Bogu; jest [to] bowiem miłe i piękna jest chwała.
Alleluja. [Laudate Dominum, quoniam bonus est psalmus; Deo nostro sit jucunda, decoraque laudatio.
2 PAN buduje Jeruzalem [i] gromadzi rozproszonych Izraela.
Ædificans Jerusalem Dominus, dispersiones Israëlis congregabit:
3 On uzdrawia skruszonych w sercu i opatruje ich rany.
qui sanat contritos corde, et alligat contritiones eorum;
4 On liczy gwiazdy, nazywa każdą z nich po imieniu.
qui numerat multitudinem stellarum, et omnibus eis nomina vocat.
5 Wielki [jest] nasz Pan i zasobny w moc; jego mądrość jest niezmierzona.
Magnus Dominus noster, et magna virtus ejus, et sapientiæ ejus non est numerus.
6 PAN podnosi pokornych, [a] niegodziwych poniża aż do ziemi.
Suscipiens mansuetos Dominus; humilians autem peccatores usque ad terram.
7 Śpiewajcie PANU z dziękczynieniem; śpiewajcie naszemu Bogu przy dźwiękach harfy;
Præcinite Domino in confessione; psallite Deo nostro in cithara.
8 Który okrywa niebiosa obłokami [i] przygotowuje deszcz dla ziemi; który sprawia, że trawa rośnie na górach;
Qui operit cælum nubibus, et parat terræ pluviam; qui producit in montibus fœnum, et herbam servituti hominum;
9 Który daje pokarm bydłu i młodym krukom wołającym [do niego].
qui dat jumentis escam ipsorum, et pullis corvorum invocantibus eum.
10 Nie lubuje się w mocy konia ani nie ma upodobania w goleniach mężczyzny.
Non in fortitudine equi voluntatem habebit, nec in tibiis viri beneplacitum erit ei.
11 PAN ma upodobanie w tych, którzy się go boją, którzy ufają jego miłosierdziu.
Beneplacitum est Domino super timentes eum, et in eis qui sperant super misericordia ejus.]
12 Chwal PANA, Jeruzalem; chwal swego Boga, Syjonie.
Alleluja. [Lauda, Jerusalem, Dominum; lauda Deum tuum, Sion.
13 On bowiem umacnia zasuwy twoich bram i błogosławi synów twoich pośród ciebie.
Quoniam confortavit seras portarum tuarum; benedixit filiis tuis in te.
14 Zapewnia pokój w twoich granicach i syci cię najwyborniejszą pszenicą.
Qui posuit fines tuos pacem, et adipe frumenti satiat te.
15 On wysyła swój rozkaz na ziemię; szybko biegnie jego słowo.
Qui emittit eloquium suum terræ: velociter currit sermo ejus.
16 On daje śnieg jak wełnę, rozsypuje szron jak popiół.
Qui dat nivem sicut lanam; nebulam sicut cinerem spargit.
17 Rzuca swój lód jak okruchy; któż ostoi się przed jego zimnem?
Mittit crystallum suam sicut buccellas: ante faciem frigoris ejus quis sustinebit?
18 Posyła swoje słowo i [lody] topnieją; wionie swym wiatrem i wody spływają.
Emittet verbum suum, et liquefaciet ea; flabit spiritus ejus, et fluent aquæ.
19 Oznajmia swe słowo Jakubowi, swe prawa i sądy Izraelowi.
Qui annuntiat verbum suum Jacob, justitias et judicia sua Israël.
20 Nie uczynił tak żadnemu narodowi, nie poznali jego sądów. Alleluja.
Non fecit taliter omni nationi, et judicia sua non manifestavit eis. Alleluja.]
