Psalmów 137

1 Nad rzekami Babilonu, tam siedzieliśmy i płakaliśmy, wspominając Syjon.

David Hieremiae super flumina Babylonis illic sedimus et flevimus cum recordaremur Sion

2 Na wierzbach tamtej krainy zawiesiliśmy nasze harfy;

in salicibus in medio eius suspendimus organa nostra

3 Bo tam ci, którzy nas wzięli w niewolę, żądali od nas pieśni, a nasi ciemięzcy – radości, [mówiąc]: Śpiewajcie nam [którąś] z pieśni Syjonu.

quia illic interrogaverunt nos qui captivos duxerunt nos verba cantionum et qui abduxerunt nos hymnum cantate nobis de canticis Sion

4 Jakże możemy śpiewać pieśń PANA na obcej ziemi?

quomodo cantabimus canticum Domini in terra aliena

5 Jeśli zapomnę o tobie, Jeruzalem, niech sama o sobie zapomni moja prawica.

si oblitus fuero tui Hierusalem oblivioni detur dextera mea

6 Niech mi język przylgnie do podniebienia, jeśli nie będę pamiętał o tobie, jeśli nie postawię Jeruzalem ponad największą moją radość.

adhereat lingua mea faucibus meis si non meminero tui si non praeposuero Hierusalem in principio laetitiae meae

7 Pamiętaj, PANIE, synów Edomu [i] dzień Jeruzalem, gdy mówili: Zburzcie, zburzcie [je] aż do jego fundamentu.

memor esto Domine filiorum Edom diem Hierusalem qui dicunt exinanite exinanite usque ad fundamentum in ea

8 O córko Babilonu, i ty będziesz spustoszona. Błogosławiony, kto ci odpłaci [za] zło, jakie nam uczyniłaś.

filia Babylonis misera beatus qui retribuet tibi retributionem tuam quam retribuisti nobis

9 Błogosławiony, kto schwyci i roztrzaska twe dzieci o skałę.

beatus qui tenebit et adlidet parvulos tuos ad petram