Psalmów 137

1 Nad rzekami Babilonu, tam siedzieliśmy i płakaliśmy, wspominając Syjon.

An den Wassern zu Babel saßen wir und weinten, wenn wir an Zion gedachten.

2 Na wierzbach tamtej krainy zawiesiliśmy nasze harfy;

Unsere Harfen hingen wir an die Weiden, die daselbst sind.

3 Bo tam ci, którzy nas wzięli w niewolę, żądali od nas pieśni, a nasi ciemięzcy – radości, [mówiąc]: Śpiewajcie nam [którąś] z pieśni Syjonu.

Denn dort hießen uns singen, die uns gefangen hielten, und in unserm Heulen fröhlich sein: “Singet uns ein Lied von Zion!”

4 Jakże możemy śpiewać pieśń PANA na obcej ziemi?

Wie sollten wir des HERRN Lied singen in fremden Landen?

5 Jeśli zapomnę o tobie, Jeruzalem, niech sama o sobie zapomni moja prawica.

Vergesse ich dein, Jerusalem, so werde ich meiner Rechten vergessen.

6 Niech mi język przylgnie do podniebienia, jeśli nie będę pamiętał o tobie, jeśli nie postawię Jeruzalem ponad największą moją radość.

Meine Zunge soll an meinem Gaumen kleben, wo ich nicht dein gedenke, wo ich nicht lasse Jerusalem meine höchste Freude sein.

7 Pamiętaj, PANIE, synów Edomu [i] dzień Jeruzalem, gdy mówili: Zburzcie, zburzcie [je] aż do jego fundamentu.

HERR, gedenke der Kinder Edom den Tag Jerusalems, die da sagten: “Rein ab, rein ab bis auf ihren Boden!”

8 O córko Babilonu, i ty będziesz spustoszona. Błogosławiony, kto ci odpłaci [za] zło, jakie nam uczyniłaś.

Du verstörte Tochter Babel, wohl dem, der dir vergilt, wie du uns getan hast!

9 Błogosławiony, kto schwyci i roztrzaska twe dzieci o skałę.

Wohl dem, der deine jungen Kinder nimmt und zerschmettert sie an dem Stein!