Psalmów 137

1 Nad rzekami Babilonu, tam siedzieliśmy i płakaliśmy, wspominając Syjon.

By the rivers of Babylon, there we sat down. Yes, we wept, when we remembered Zion.

2 Na wierzbach tamtej krainy zawiesiliśmy nasze harfy;

On the willows in that land, we hung up our harps.

3 Bo tam ci, którzy nas wzięli w niewolę, żądali od nas pieśni, a nasi ciemięzcy – radości, [mówiąc]: Śpiewajcie nam [którąś] z pieśni Syjonu.

For there, those who led us captive asked us for songs. Those who tormented us demanded songs of joy: “Sing us one of the songs of Zion!”

4 Jakże możemy śpiewać pieśń PANA na obcej ziemi?

How can we sing the LORD’s song in a foreign land?

5 Jeśli zapomnę o tobie, Jeruzalem, niech sama o sobie zapomni moja prawica.

If I forget you, Jerusalem, let my right hand forget its skill.

6 Niech mi język przylgnie do podniebienia, jeśli nie będę pamiętał o tobie, jeśli nie postawię Jeruzalem ponad największą moją radość.

Let my tongue stick to the roof of my mouth if I don’t remember you, if I don’t prefer Jerusalem above my chief joy.

7 Pamiętaj, PANIE, synów Edomu [i] dzień Jeruzalem, gdy mówili: Zburzcie, zburzcie [je] aż do jego fundamentu.

Remember, LORD, against the children of Edom in the day of Jerusalem, who said, “Raze it! Raze it even to its foundation!”

8 O córko Babilonu, i ty będziesz spustoszona. Błogosławiony, kto ci odpłaci [za] zło, jakie nam uczyniłaś.

Daughter of Babylon, doomed to destruction, he will be happy who repays you, as you have done to us.

9 Błogosławiony, kto schwyci i roztrzaska twe dzieci o skałę.

Happy shall he be, who takes and dashes your little ones against the rock.