Przysłów 5
1 Synu mój, zważaj na moją mądrość i nakłoń twego ucha ku mojemu rozumowi;
Mans bērns, ņem vērā manu gudrību, griez savu ausi pie manas mācības,
2 Abyś zachował rozwagę i [aby] twoje wargi strzegły wiedzy.
Ka tu sargi apdomību, un tavas lūpas glabā atzīšanu.
3 Bo wargi obcej kobiety ociekają miodem, a jej usta gładsze są niż oliwa;
Jo svešas sievas lūpas pil kā tīrs medus, un viņas mute ir glumāka nekā eļļa;
4 Lecz jej koniec jest gorzki jak piołun, ostry jak miecz obosieczny.
Bet gals tai ir rūgts kā vērmeles, un ass kā abējās pusēs griezīgs zobens.
Viņas kājas nokāpj nāvē, viņas soļi aizsniedz elli; (Sheol h7585)
6 Abyś nie rozważał ścieżki życia, jej drogi są [tak] niestałe, [że] nie poznasz [ich].
Lai neapdomā dzīvības ceļus, viņas pēdas grozās, ka nezin kur.
7 Teraz więc, synowie, słuchajcie mnie i nie odstępujcie od słów moich ust.
Nu tad, bērni, klausiet man un neatkāpjaties no manas mutes vārdiem.
8 Oddal od niej swą drogę i nie zbliżaj się do drzwi jej domu;
Lai tavs ceļš paliek tālu no viņas, un nenāc tuvu pie viņas nama durvīm,
9 Abyś nie oddał obcym twojej sławy, a twoich lat okrutnikowi;
Ka tu nedod svešām savu jaunības spēku un savus gadus tam briesmīgam,
10 Aby obcy nie nasycili się twoim dobytkiem, a twój dorobek [nie został] w cudzym domu;
Ka sveši nepieēdās no tava spēka, un tavs grūtais pūliņš nenāk svešā namā,
11 I abyś nie jęczał u kresu swych dni, gdy twoja skóra i ciało będą zniszczone;
Un tev pēcgalā nav jānopūšas, kad tava āda un miesa diltin nodilusi,
12 I nie musiał powiedzieć: O, jakże nienawidziłem karności i moje serce gardziło upomnieniem!
Un tev nav jāsaka: „Ak, kā es esmu nīdējis pamācīšanu, un mana sirds smējusies par rāšanu,
13 Nie słuchałem głosu moich wychowawców i nie nakłaniałem ucha ku tym, którzy mnie nauczali!
Un neesmu klausījis sava pamācītāja balsi, un savu ausi neesmu griezis uz tiem, kas mani mācīja!
14 O mało co nie wpadłem we wszelkie nieszczęście wśród zebrania i zgromadzenia.
Tikko nelaimē vēl neesmu visai(dziļi) iestidzis, pašā draudzes un ļaužu vidū!“
15 Pij wodę z własnego zdroju i wody płynące z twojego źródła!
Dzer ūdeni no savas akas, un tekošu ūdeni no sava avota.
16 Niech rozproszą się twoje źródła, a po ulicach strumienie wód.
Vai tavi avoti lai iztek laukā, un ūdens upes uz ielām?
17 Niech należą tylko do ciebie, a nie do obcych wraz z tobą.
Lai tās tev vien pieder, un nevienam svešam līdz ar tevi.
18 Niech twój zdrój będzie błogosławiony i ciesz się żoną twojej młodości.
Tavs avots lai ir svētīts, un tu priecājies par savas jaunības sievu.
19 [Niech będzie jak] wdzięczna łania i rozkoszna sarna; niech jej piersi zawsze cię nasycają, nieustannie zachwycaj się jej miłością.
Ak kāda tā mīlīga, kā stirna, un daiļa, kā kalnu kaza! Pie viņas krūtīm pieglaudies allažiņ un ar viņas mīlestību ielīksmojies vienmēr!
20 Dlaczego, synu mój, masz zachwycać się obcą kobietą i obejmować piersi cudzej?
Un kādēļ tu, mans bērns, ar citu gribi jaukties un svešas sievietes krūtis apkampt!
21 Gdyż drogi człowieka są przed oczami PANA [i] waży [on] wszystkie jego ścieżki.
Jo cilvēka ceļi stāv priekš Tā Kunga acīm, un Tas sver visus viņa soļus.
22 Niegodziwego schwytają jego własne nieprawości i uwikła się w powrozy swego grzechu.
Bezdievīgo gūstīs viņa paša noziegumi, un ar savu grēku saitēm viņš taps saistīts.
23 Umrze z braku karności i będzie błądził z powodu swojej wielkiej głupoty.
Bez pamācīšanas palicis, viņš nomirs, un savā lielā ģeķībā viņš gāzīsies.
