Lamentacje 5
1 Wspomnij, PANIE, na to, co nas spotkało. Spójrz i zobacz nasze pohańbienie.
Gedenk toch, Jahweh, wat wij verduren, Zie toe, en aanschouw onze smaad:
2 Nasze dziedzictwo przypadło obcym, a nasze domy – cudzoziemcom.
Ons erfdeel is aan anderen vervallen, Onze huizen aan vreemden.
3 Staliśmy się sierotami, bez ojca; nasze matki są jak wdowy.
Wezen zijn wij, vaderloos, Als weduwen zijn onze moeders;
4 Własną wodę pijemy za pieniądze, nasze drwa za pieniądze kupujemy.
Ons water drinken wij voor geld, Wij moeten ons eigen hout betalen.
5 Prześladowanie ciąży na naszym karku. Pracujemy, [a] nie dają nam odpocząć.
Voortgezweept, met het juk om de hals, Uitgeput, maar men gunt ons geen rust!
6 Podawaliśmy rękę Egipcjanom i Asyryjczykom, aby nasycić się chlebem.
Naar Egypte steken wij de handen uit, Naar Assjoer om brood!
7 Nasi ojcowie zgrzeszyli, nie ma ich, a my nosimy ich nieprawość.
Onze vaderen hebben gezondigd: zij zijn niet meer, Wij dragen hun schuld:
8 Niewolnicy panują nad nami, nie ma nikogo, kto by nas wybawił z ich ręki.
Slaven zijn onze heersers, En niemand, die ons uit hun handen verlost.
9 Z narażeniem życia szukamy swego chleba z powodu miecza [na] pustyni.
Met gevaar voor ons leven halen wij brood, Voor het dreigende zwaard der woestijn;
10 Nasza skóra jak piec zaciemniła się od strasznego głodu.
Onze huid is heet als een oven, Door de koorts van de honger.
11 Kobiety na Syjonie hańbiono, a panny – w miastach Judy.
De vrouwen worden in Sion onteerd, De maagden in de steden van Juda;
12 Książęta byli wieszani ich rękami, oblicza starszych nie uszanowano.
Vorsten door hen opgehangen, Geen oudsten gespaard.
13 Młodzieńców wzięli do młócenia, dzieci padały pod [ciężarem] drewna.
De jongens moeten de molensteen torsen, De knapen bezwijken onder het hout;
14 Starcy w bramach już nie siadają, młodzieńcy przestali [śpiewać] swoje pieśni.
Geen grijsaards meer in de poorten, Geen jonge mannen meer met hun lier.
15 Radość zniknęła z naszych serc, nasze pląsanie zamieniło się w żałobę.
Geen blijdschap meer voor ons hart, Onze reidans veranderd in rouw,
16 Spadła korona z naszej głowy. Biada nam, bo zgrzeszyliśmy!
Gevallen de kroon van ons hoofd: Wee onzer, wij hebben gezondigd!
17 Dlatego nasze serce omdlewa, dlatego nasze oczy są zaćmione.
Hierom is ons hart verslagen, Staan onze ogen zo dof:
18 Z powodu spustoszonej góry Syjonu lisy chodzą po niej.
Om de Sionsberg, die ligt verlaten, Waar enkel jakhalzen lopen.
19 Ty, PANIE, trwasz na wieki, twój tron z pokolenia na pokolenie.
Maar Gij zetelt in eeuwigheid, Jahweh; Uw troon van geslacht tot geslacht!
20 Czemu zapominasz o nas na wieki i opuszczasz nas na tak długi czas?
Waarom zoudt Gij ons dan altijd vergeten, Ten einde toe ons verlaten?
21 Nawróć nas do siebie, PANIE, a będziemy nawróceni; odnów nasze dni, jak dawniej.
Ach Jahweh, breng ons tot U terug: wij willen bekeren; Maak onze dagen weer als voorheen!
22 Czy odrzuciłeś nas całkowicie? Czy bardzo się na nas gniewałeś?
Neen, Gij hebt ons niet voor immer verworpen, Gij blijft op ons niet zo hevig verbolgen!
