Jonasza 1

1 Słowo PANA doszło do Jonasza, syna Amittaja, mówiące:

Ko eni, naʻe hoko mai ʻae folofola ʻa Sihova kia Siona, ko e foha ʻo ʻAmitai, ʻo pehē,

2 Wstań, idź do Niniwy, tego wielkiego miasta, i wołaj przeciwko niej, bo jej niegodziwość wzniosła się przed moje oblicze.

“Tuʻu hake ʻo ʻalu ki Ninive, ʻae kolo lahi ko ia, pea ke kalanga ki ai; he kuo aʻu hake ki hoku ʻao ʻa ʻenau angahala.”

3 Ale Jonasz wstał, aby uciec do Tarszisz sprzed oblicza PANA, i przybył do Jafy. Znalazł okręt, który płynął do Tarszisz, zapłacił za przejazd i wsiadł na niego, aby płynąć z nimi do Tarszisz [i uciec] sprzed oblicza PANA.

Ka naʻe tuʻu hake ʻa Siona ke hola ki Tasisi mei he ʻao ʻo Sihova, pea ne ʻalu hifo ai ki Sopa; pea naʻa ne ʻilo ai ʻae vaka, naʻe te u folau ki Tasisi; ko ia naʻa ne ʻatu ki ai ʻae totongi, ʻo ne ʻalu ai, ko ʻene ʻalu mo kinautolu ki Tasisi, mei he ʻao ʻo Sihova.

4 Lecz PAN zesłał gwałtowny wiatr na morze i powstała potężna burza na morzu, tak że zdawało się, że okręt się rozbije.

Ka naʻe tuku atu ʻe Sihova ʻae fuʻu matangi ki he tahi, pea naʻe havili ʻaupito ʻi he vaha, pea ko ia naʻe hangē ka maumau ʻae vaka.

5 A żeglarze przestraszyli się i każdy z nich wołał do swego boga, a wyrzucali do morza ładunek, który był na okręcie, aby ten był lżejszy. Ale Jonasz zszedł wcześniej na niższy pokład okrętu, położył się i twardo zasnął.

Pea naʻe toki manavahē ʻae kau vaka, pea naʻe taki taha tangi ki hono ʻotua, pea naʻe tolo kotoa pē ʻae meʻa ʻi he vaka, koeʻuhi ke maʻamaʻa. Ka kuo ʻalu hifo ʻa Siona ki he kaokao ʻoe vaka; pea naʻa ne tokoto, ʻo mohe maʻu.

6 Przyszedł więc do niego sternik i zapytał go: Cóż ty czynisz, śpiochu? Wstań, wołaj do swego Boga, może Bóg wspomni na nas, abyśmy nie zginęli.

Ko ia ne haʻu ai kiate ia ʻae ʻeiki vaka ʻo ne pehēange kiate ia, “Ko e hā hono ʻuhinga ʻo hoʻo pehē, ʻa koe ʻoku mohe? Tuʻu hake, ui ki ho ʻOtua ʻoʻou, heiʻilo ʻe manatuʻi ʻakitautolu ʻe he ʻOtua, koeʻuhi ke ʻoua naʻa tau mate.”

7 Wtedy powiedzieli jeden do drugiego: Chodźcie, rzućmy losy, abyśmy się dowiedzieli, przez kogo [spadło] na nas to nieszczęście. Rzucili więc losy i padło na Jonasza.

Pea naʻa nau fepehēʻaki ʻiate kinautolu, “Ko eni ke tau fai ha talotalo, koeʻuhi ke tau ʻilo pe ko hai ia kuo hoko ai ʻae kovi ni kiate kitautolu.” Pea naʻa nau talotalo, pea totonu ʻae talotalo kia Siona.

8 I powiedzieli do niego: Powiedz nam, prosimy, przez kogo [spadło] na nas to nieszczęście. Jaki jest twój zawód? Skąd pochodzisz? Z jakiego kraju i z jakiego narodu jesteś?

Pea naʻa nau pehē ai kiate ia, “ʻOku mau kole kiate koe, fakahā mai pe ko e hā ʻae meʻa kuo hoko ai ʻae kovi ni kiate kitautolu; Ko e hā hoʻo ngāue ʻaʻau? Pea kuo ke haʻu koe mei fē? Ko fē ʻia ho fonua? Pea ʻoku ke ʻoe kakai fē?”

9 Odpowiedział im: Jestem Hebrajczykiem i boję się PANA, Boga nieba, który stworzył morze i ziemię.

Pea naʻa ne pehēange kiate kinautolu, “Ko e tangata Hepelū au; pea ʻoku ou manavahē kia Sihova ko e ʻOtua ʻoe langi, ʻaia kuo ne ngaohi ʻae tahi, pea mo e fonua mōmoa.”

10 Wtedy ci mężczyźni bardzo się zlękli i zapytali: Czemu tak uczyniłeś? Oni bowiem dowiedzieli się, że ucieka sprzed oblicza PANA, bo im to powiedział.

Pea naʻe toki tō ai ʻae manavahē lahi ki he kau tangata, mo nau pehē kiate ia. “Ko e hā kuo ke fai ai ʻae meʻa ni?” He naʻe ʻilo ʻe he kau tangata ʻa ʻene hola mei he ʻao ʻo Sihova, he naʻa ne fakahā ia kiate kinautolu.

11 Powiedzieli jeszcze do niego: Cóż mamy z tobą uczynić, aby morze się uspokoiło? Morze bowiem coraz bardziej się burzyło.

Ko ia naʻa nau pehē ai kiate ia, “Ko e hā te mau fai kiate koe, koeʻuhi kae laolao ʻae tahi kiate kitautolu?” He naʻe hou ʻae tahi, pea havili lahi.

12 Odpowiedział im: Weźcie mnie i wrzućcie do morza, a ono uspokoi się dla was, gdyż wiem, że z mojego powodu ta wielka burza [przyszła] na was.

Pea ne pehē ʻe ia kiate kinautolu, “Mou hiki hake au, pea lī au ki tahi; ko ia ia ʻe laolao ai ʻae tahi kiate kimoutolu: he ʻoku ou ʻilo ko au pe ia kuo hoko ai ʻae fuʻu havili ni kiate kimoutolu.”

13 Lecz ci mężczyźni wiosłowali silniej, aby dotrzeć do brzegu, ale nie mogli, bo morze coraz bardziej się burzyło przeciwko nim.

Ka naʻe fekeli mālohi ʻae kau tangata koeʻuhi ke nau lava ki ʻuta: ka naʻe ʻikai te nau faʻa fai: he naʻe hou ʻae tahi, pea havili, pea tokai kiate kinautolu.

14 Zawołali więc do PANA: PANIE, prosimy, nie pozwól nam zginąć z powodu życia tego człowieka i nie obciążaj nas krwią niewinną. Ty bowiem, PANIE, uczyniłeś, jak ci się spodobało.

Ko ia naʻa nau tangi ai kia Sihova, ʻo pehē, “ʻOku mau kole kiate koe, ʻE Sihova, ʻoku mau kole kiate koe, ke ʻoua naʻa mau mate, koeʻuhi ko e moʻui ʻae tangata ni; pea ʻoua naʻa tuku kiate kimautolu ʻae toto ʻoe taʻehalaia: he ko koe, ʻE Sihova, kuo ke fai ʻe koe ʻa hoʻo faʻiteliha.”

15 Potem wzięli Jonasza i wrzucili do morza, a morze przestało się burzyć.

Ko ia ne nau toʻo hake ʻa Siona, pea lī atu ia ki tahi: pea naʻe ngata ai leva ʻae hou ʻae tahi.

16 Wtedy ci mężczyźni, zdjęci wielkim strachem przed PANEM, złożyli PANU ofiarę i uczynili śluby.

Pea ne toki manavahē lahi ʻaupito ʻae kau tangata kia Sihova, pea naʻa nau fai ʻae feilaulau kia Sihova, mo nau fai ʻae ngaahi fuakava.

17 A PAN przygotował wielką rybę, która połknęła Jonasza. I Jonasz był we wnętrznościach tej ryby trzy dni i trzy noce.

Ka ko eni, naʻe teuteu ʻe Sihova ʻae fuʻu ika ke ne folo hifo ʻa Siona. Pea naʻe ʻaho tolu mo pō tolu ʻa Siona ʻi he kete ʻoe ika.