Hioba 9

1 A Hiob odpowiedział:

A Jov odgovori i reèe:

2 Doprawdy, wiem, że tak [jest]. Lecz jak człowiek miałby być usprawiedliwiony przed Bogiem?

Zaista, znam da je tako; jer kako bi mogao èovjek biti prav pred Bogom?

3 Gdyby chciał się z nim spierać, nie odpowie mu ani raz na tysiąc.

Ako bi se htio preti s njim, ne bi mu mogao odgovoriti od tisuæe na jednu.

4 Ma on mądre serce i potężną siłę. Kto mu się sprzeciwił i powodziło mu się?

Mudar je srcem i jak snagom; ko se je opro njemu i bio sreæan?

5 On przenosi góry, a [ludzie] nie zauważają, przewraca je w swoim gniewie.

On premješta gore, da niko i ne opazi; prevraæa ih u gnjevu svom;

6 On wstrząsa ziemią z jej miejsca i trzęsą się jej filary.

On kreæe zemlju s mjesta njezina da joj se stupovi drmaju;

7 On rozkaże słońcu i ono nie wschodzi, zamyka też gwiazdy pieczęcią.

On kad zaprijeti suncu, ne izlazi; on zapeèaæava zvijezde;

8 On sam rozciąga niebiosa i kroczy po falach morza.

On razapinje nebo sam, i gazi po valima morskim;

9 On stworzył Niedźwiedzicę, Oriona, Plejady i gwiazdozbiory południa.

On je naèinio zvijezde kola i štape i vlašiæe i druge jugu u dnu;

10 On czyni rzeczy wielkie i niezbadane, cuda, których zliczyć nie można.

On èini stvari velike i neispitljive i divne, kojima nema broja.

11 Oto przechodzi obok mnie, a nie widzę go; mija mnie, a ja go nie dostrzegam.

Gle, ide mimo mene, a ja ne vidim; proðe, a ja ga ne opazim.

12 Oto gdy zabiera, któż go powstrzyma? Któż mu powie: Co czynisz?

Gle, kad uhvati, ko æe ga nagnati da vrati? ko æe mu kazati: šta radiš?

13 Gdyby Bóg nie odwrócił swego gniewu, zuchwali pomocnicy upadliby pod nim.

Bog ne usteže gnjeva svojega, padaju poda nj oholi pomoænici.

14 Jakże ja mu odpowiem? [Jakie] słowa wybiorę, aby się z nim spierać?

A kako bih mu ja odgovarao i birao rijeèi protiv njega?

15 Choćbym był sprawiedliwy, nie odpowiedziałbym mu, lecz błagałbym swojego sędziego.

Da sam i prav, neæu mu se odgovoriti, valja da se molim sudiji svojemu.

16 Choćbym go wzywał, a on by się odezwał, jeszcze nie uwierzyłbym, że mnie wysłuchał;

Da ga zovem i da mi se odzove, još ne mogu vjerovati da je èuo glas moj.

17 Kruszy mnie bowiem burzą i pomnaża moje rany bez powodu.

Jer me je vihorom satro i zadao mi mnogo rana ni za što.

18 Nie pozwala mi odetchnąć, raczej napełnia mnie goryczą.

Ne da mi da odahnem, nego me siti grèinama.

19 Jeśli [chodzi] o siłę, oto jest potężny, a jeśli chodzi o sąd, któż mnie przed nim przyprowadzi?

Ako je na silu, gle, on je najsilniji; ako na sud, ko æe mi svjedoèiti?

20 Jeśli się usprawiedliwię, moje usta mnie potępią. Jeśli powiem, że jestem doskonały, to one wykażą, że jestem przewrotny.

Da se pravdam, moja æe me usta osuditi; da sam dobar, pokazaæe da sam nevaljao.

21 Choćbym był doskonały, przecież nie znałbym swojej duszy; gardziłbym swoim życiem.

Ako sam dobar, neæu znati za to; omrzao mi je život moj.

22 Jedno jest [pewne], dlatego powiedziałem: On niszczy [zarówno] doskonałego, [jak] i niegodziwego;

Svejedno je; zato rekoh: i dobroga i bezbožnoga on potire.

23 Jeśli bicz nagle zabija, śmieje się on z doświadczenia niewinnych.

Kad bi još ubio biè najedanput! ali se smije iskušavanju pravijeh.

24 Ziemia została wydana w ręce niegodziwego. On zakrywa oblicze sędziów. A jeśli nie on, któż [to czyni]?

Zemlja se daje u ruke bezbožniku; lice sudija njezinijeh zaklanja; ako ne on, da ko?

25 Ale moje dni są szybsze niż goniec, uciekły i nie widziały nic dobrego.

Ali dani moji biše brži od glasnika; pobjegoše, ne vidješe dobra.

26 Przeminęły jak szybkie łodzie, jak orzeł, który rzuca się na żer.

Proðoše kao brze laðe, kao orao kad leti na hranu.

27 Jeśli powiem: Zapomnę o swojej skardze, zaniecham swego gniewu i pocieszę się;

Ako reèem: zaboraviæu tužnjavu svoju, ostaviæu gnjev svoj i okrijepiæu se;

28 Wtedy przerażają mnie wszystkie moje cierpienia, bo wiem, że nie uznasz mnie za niewinnego.

Strah me je od svijeh muka mojih, znam da me neæeš opravdati.

29 Jeśli jestem niegodziwy, to czemu trudzę się na próżno?

Biæu kriv; zašto bih se muèio uzalud?

30 Choćbym się umył wodą ze śniegu i oczyścił mydłem swoje ręce;

Da se izmijem vodom šnježanicom, i da oèistim sapunom ruke svoje,

31 Ty i tak zanurzysz mnie w dole i moje szaty będą się mną brzydzić.

Tada æeš me zamoèiti u jamu da se gade na me moje haljine.

32 On bowiem nie jest człowiekiem jak ja, abym śmiał mu odpowiedzieć i abyśmy razem stanęli przed sądem.

Jer nije èovjek kao ja da mu odgovaram, da idem s njim na sud;

33 Nie ma między nami rozjemcy, który mógłby położyć rękę na nas obu.

Niti ima meðu nama kmeta da bi stavio ruku svoju meðu nas dvojicu.

34 Niech tylko zdejmie ze mnie swoją rózgę, a jego groza niech mnie już nie przeraża;

Neka odmakne od mene prut svoj, i strah njegov neka me ne straši;

35 Wtedy będę mówił i nie będę się go bać; ale tak nie jest ze mną.

Tada æu govoriti, i neæu ga se bojati; jer ovako ne znam za sebe.