Hioba 7
1 Czy człowiekowi nie jest wyznaczony czas na ziemi? Czy jego dni [nie są] jak dni najemnika?
Nije li èovjek na vojsci na zemlji? a dani njegovi nijesu li kao dani nadnièarski?
2 Jak sługa pragnie cienia, jak najemnik oczekuje [zapłaty] za swoją pracę;
Kao što sluga uzdiše za sjenom i kao što nadnièar èeka da svrši,
3 Tak moim udziałem są miesiące próżne, a przeznaczono mi noce bolesne.
Tako su meni dati u našljedstvo mjeseci zaludni i noæi muène odreðene mi.
4 Gdy się kładę, mówię: Kiedy minie noc, abym mógł wstać? I jestem pełny niepokoju aż do świtu.
Kad legnem, govorim: kad æu ustati? i kad æe proæi noæ? i sitim se prevræuæi se do svanuæa.
5 Moje ciało pokryte jest robactwem i strupami w prochu, moja skóra pęka i ropieje.
Tijelo je moje obuèeno u crve i u grude zemljane, koža moja puca i rašèinja se.
6 Moje dni biegną szybciej niż czółenko tkackie i przemijają bez nadziei.
Dani moji brži biše od èunka, i proðoše bez nadanja.
7 Pamiętaj, że moje życie [jest] wiatrem, moje oko już nie zobaczy dobra.
Opomeni se da je moj život vjetar, da oko moje neæe više vidjeti dobra,
8 Oko, które mnie widziało, już mnie nie zobaczy. Twoje oczy [są zwrócone] na mnie, a mnie [już] nie ma.
Niti æe me vidjeti oko koje me je viðalo; i tvoje oèi kad pogledaju na me, mene neæe biti.
Kao što se oblak razilazi i nestaje ga, tako ko siðe u grob, neæe izaæi, (Sheol h7585)
10 Nie wróci już do swego domu ani nie pozna go już jego miejsce.
Neæe se više vratiti kuæi svojoj, niti æe ga više poznati mjesto njegovo.
11 Dlatego nie mogę powstrzymać swoich ust, będę mówił w utrapieniu swego ducha, będę narzekał w goryczy swojej duszy.
Zato ja neæu braniti ustima svojim, govoriæu u tuzi duha svojega, naricati u jadu duše svoje.
12 Czy jestem morzem albo wielorybem, że postawiłeś przy mnie straż?
Eda li sam more ili kit, te si namjestio stražu oko mene?
13 Gdy mówię: Pocieszy mnie moje łóżko i moje posłanie ulży mojemu narzekaniu;
Kad reèem: potješiæe me odar moj, postelja æe mi moja oblakšati tužnjavu,
14 Wtedy straszysz mnie snami i przerażasz mnie widzeniami;
Tada me strašiš snima i prepadaš me utvarama,
15 Tak że moja dusza wybrałaby sobie uduszenie, raczej śmierć niż życie.
Te duša moja voli biti udavljena, voli smrt nego kosti moje.
16 Uprzykrzyło mi się [życie], nie chcę żyć wiecznie. Zostaw mnie, bo moje dni są marnością.
Dodijalo mi je; neæu dovijeka živjeti; proði me se; jer su dani moji taština.
17 Czym [jest] człowiek, że go tak wywyższasz i że zwracasz ku niemu swoje serce?
Šta je èovjek da ga mnogo cijeniš i da mariš za nj?
18 Że nawiedzasz go każdego ranka i w każdej chwili doświadczasz?
Da ga pohodiš svako jutro, i svaki èas kušaš ga?
19 Kiedy odwrócisz się ode mnie i zostawisz mnie, abym mógł przełknąć swoją ślinę?
Kad æeš se odvratiti od mene i pustiti me da progutam pljuvanku svoju?
20 Zgrzeszyłem, cóż mam czynić, stróżu człowieka? Czemu mnie wziąłeś za cel, abym był sam dla siebie ciężarem?
Zgriješio sam; šta æu ti èiniti, o èuvaru ljudski? zašto si me metnuo sebi za biljegu, te sam sebi na tegobu?
21 Czemu nie przebaczysz mojego przestępstwa i nie zmażesz mojej nieprawości? Teraz bowiem położę się w prochu i [gdy] rano będziesz mnie szukał, nie będzie mnie.
Zašto mi ne oprostiš grijeh moj i ne ukloniš moje bezakonje? jer æu sad leæi u prah, i kad me potražiš, mene neæe biti.
