Hioba 7
1 Czy człowiekowi nie jest wyznaczony czas na ziemi? Czy jego dni [nie są] jak dni najemnika?
Har Mennesket paa Jord ej Krigerkaar? Som en Daglejers er hans Dage.
2 Jak sługa pragnie cienia, jak najemnik oczekuje [zapłaty] za swoją pracę;
Som Trællen, der higer efter Skygge som Daglejeren, der venter paa Løn,
3 Tak moim udziałem są miesiące próżne, a przeznaczono mi noce bolesne.
saa fik jeg Skuffelses Maaneder i Arv kvalfulde Nætter til Del.
4 Gdy się kładę, mówię: Kiedy minie noc, abym mógł wstać? I jestem pełny niepokoju aż do świtu.
Naar jeg lægger mig, siger jeg: »Hvornaar er det Dag, at jeg kan staa op?« og naar jeg staar op: »Hvornaar er det Kvæld?« Jeg mættes af Uro, til Dagen gryr.
5 Moje ciało pokryte jest robactwem i strupami w prochu, moja skóra pęka i ropieje.
Mit Legeme er klædt med Orme og Skorpe, min Hud skrumper ind og væsker.
6 Moje dni biegną szybciej niż czółenko tkackie i przemijają bez nadziei.
Raskere end Skyttelen flyver mine Dage, de svinder bort uden Haab.
7 Pamiętaj, że moje życie [jest] wiatrem, moje oko już nie zobaczy dobra.
Kom i Hu, at mit Liv er et Pust, ej mer faar mit Øje Lykke at skue!
8 Oko, które mnie widziało, już mnie nie zobaczy. Twoje oczy [są zwrócone] na mnie, a mnie [już] nie ma.
Vennens Øje skal ikke se mig, dit Øje søger mig — jeg er ikke mere.
Som Skyen svinder og trækker bort, bliver den, der synker i Døden, borte, (Sheol h7585)
10 Nie wróci już do swego domu ani nie pozna go już jego miejsce.
han vender ej atter hjem til sit Hus, hans Sted faar ham aldrig at se igen.
11 Dlatego nie mogę powstrzymać swoich ust, będę mówił w utrapieniu swego ducha, będę narzekał w goryczy swojej duszy.
Saa vil jeg da ej lægge Baand paa min Mund, men tale i Aandens Kvide, sukke i bitter Sjælenød.
12 Czy jestem morzem albo wielorybem, że postawiłeś przy mnie straż?
Er jeg et Hav, eller er jeg en Drage, siden du sætter Vagt ved mig?
13 Gdy mówię: Pocieszy mnie moje łóżko i moje posłanie ulży mojemu narzekaniu;
Naar jeg tænker, mit Leje skal lindre mig, Sengen lette mit Suk,
14 Wtedy straszysz mnie snami i przerażasz mnie widzeniami;
da ængster du mig med Drømme, skræmmer mig op ved Syner,
15 Tak że moja dusza wybrałaby sobie uduszenie, raczej śmierć niż życie.
saa min Sjæl vil hellere kvæles, hellere dø end lide.
16 Uprzykrzyło mi się [życie], nie chcę żyć wiecznie. Zostaw mnie, bo moje dni są marnością.
Nu nok! Jeg lever ej evigt, slip mig, mit Liv er et Pust!
17 Czym [jest] człowiek, że go tak wywyższasz i że zwracasz ku niemu swoje serce?
Hvad er et Menneske, at du regner ham og lægger Mærke til ham,
18 Że nawiedzasz go każdego ranka i w każdej chwili doświadczasz?
hjemsøger ham hver Morgen, ransager ham hvert Øjeblik?
19 Kiedy odwrócisz się ode mnie i zostawisz mnie, abym mógł przełknąć swoją ślinę?
Naar vender du dog dit Øje fra mig, slipper mig, til jeg har sunket mit Spyt?
20 Zgrzeszyłem, cóż mam czynić, stróżu człowieka? Czemu mnie wziąłeś za cel, abym był sam dla siebie ciężarem?
Har jeg syndet, hvad skader det dig, du, som er Menneskets Vogter? Hvi gjorde du mig til Skive, hvorfor blev jeg dig til Byrde?
21 Czemu nie przebaczysz mojego przestępstwa i nie zmażesz mojej nieprawości? Teraz bowiem położę się w prochu i [gdy] rano będziesz mnie szukał, nie będzie mnie.
Hvorfor tilgiver du ikke min Synd og lader min Brøde uænset? Snart ligger jeg jo under Mulde, du søger mig — og jeg er ikke mere!
