Hioba 6
1 Hiob zaś odpowiedział tymi słowami:
Odpovídaje pak Job, řekl:
2 O gdyby dokładnie zważono moją udrękę i włożono na szalę całe moje nieszczęście!
Ó kdyby pilně zváženo bylo hořekování mé, a bída má na váze aby spolu vyzdvižena byla.
3 Byłoby to cięższe niż piasek morski. Dlatego moje słowa plączą się.
Jistě že by se nad písek mořský těžší ukázala, pročež mi se i slov nedostává.
4 [Tkwią] we mnie bowiem strzały Wszechmocnego, których jad osuszył mego ducha, [a] strachy Boże walczą przeciwko mnie.
Nebo střely Všemohoucího vězí ve mně, jejichž jed vysušil ducha mého, a hrůzy Boží bojují proti mně.
5 Czy dziki osioł ryczy, gdy ma trawę? Czy wół ryczy nad swoją paszą?
Zdaliž řve divoký osel nad mladistvou travou? Řve-liž vůl nad picí svou?
6 Czy można zjeść niesmaczną rzecz bez soli? Czy ma jakiś smak białko jajka?
Zdaliž jedí to, což neslaného jest, bez soli? Jest-liž chut v věci slzké?
7 [Czego się przedtem] moja dusza nie chciała dotknąć, jest to [teraz] moim bolesnym pokarmem.
Ach, kterýchž se ostýchala dotknouti duše má, ty jsou již bolesti těla mého.
8 Oby się spełniła moja prośba i Bóg dał mi to, czego pragnę!
Ó by se naplnila žádost má, a aby to, čehož očekávám, dal Bůh,
9 Oby się Bogu spodobało to, aby mnie zniszczyć, aby opuścić rękę i mnie odciąć!
Totiž, aby se líbilo Bohu setříti mne, vztáhnouti ruku svou, a zahladiti mne.
10 Wtedy miałbym jeszcze pociechę – chociaż pałam boleścią, niech [Bóg] mi nie folguje – nie zataiłem bowiem słów Świętego.
Neboť mám ještě, čím bych se potěšoval, (ačkoli hořím bolestí, aniž mne Bůh co lituje), že jsem netajil řečí Nejsvětějšího.
11 Jaka [jest] moja siła, abym miał wytrwać? Jaki jest mój koniec, abym przedłużał swoje życie?
Nebo jaká jest síla má, abych potrvati mohl? Aneb jaký konec můj, abych prodlel života svého?
12 Czy moja siła jest siłą kamieni? Czy moje ciało jest ze spiżu?
Zdali síla má jest síla kamenná? Zdali tělo mé ocelivé?
13 Czy moja obrona nie jest we mnie? Czy mój rozsądek odszedł ode mnie?
Zdaliž pak obrany mé není při mně? Aneb zdravý soud vzdálen jest ode mne,
14 Strapionemu należy się litość od przyjaciela, ale on opuścił bojaźń Wszechmogącego.
Proti tomu, jehož lítostivost k bližnímu mizí, a kterýž bázeň Všemohoucího opustil?
15 Moi bracia zawiedli jak potok, odpływają jak gwałtowne potoki;
Bratří moji zmýlili mne jako potok, pominuli jako prudcí potokové,
16 Które są mętne od lodu, w których śnieg się ukrywa;
Kteříž kalní bývají od ledu, a v nichž se kryje sníh.
17 W czasie roztopów znikają; [w czasie] upałów nikną ze swego miejsca.
V čas horka vysychají; když sucho bývá, mizejí z místa svého.
18 Wiją się ścieżki ich dróg; rozpływają się w nicość i giną.
Sem i tam roztěkají se od toku svého obecného, v nic se obracejí a hynou.
19 Podróżni z Temy wypatrywali ich; wędrowcy z Seby pokładali w nich nadzieję.
To vidouce houfové jdoucích z Tema, zástupové Sabejských, jenž naději měli v nich,
20 Ale zawiedli się w oczekiwaniu, przyszli tam i zawstydzili się.
Zastyděli se, že v nich doufali; nebo přišedše až k nim, oklamáni jsou.
21 Staliście się niczym; widzicie moją niedolę i lękacie się.
Tak zajisté i vy byvše, nejste; vidouce potření mé, děsíte se.
22 Czy powiedziałem: Przynieście mi [coś]? lub: Dajcie mi z waszego majątku?
Zdali jsem řekl: Přineste mi, aneb z zboží svého udělte darů pro mne?
23 Lub: Wybawcie mnie z rąk wroga? lub: Wykupcie mnie z rąk okrutników?
Aneb: Vysvoboďte mne z ruky nepřítele, a z ruky násilníků vykupte mne?
24 Pouczcie mnie, a zamilknę; pokażcie mi, w czym zbłądziłem.
Poučte mne, a budu mlčeti, a v čem bych bloudil, poslužte mi k srozumění.
25 O jak mocne są słowa prawdziwe! Ale cóż sprawi wasze obwinianie?
Ó jak jsou pronikavé řeči upřímé! Ale co vzdělá obviňování vaše?
26 Czy zamierzacie ganić [moje] słowa i mowę zrozpaczonego, jakby były wiatrem?
Zdali jen z slov mne viniti myslíte, a převívati řeči choulostivého?
27 Nawet sierotę przytłaczacie i kopiecie [doły] pod swoim przyjacielem.
Také i na sirotka se obořujete, anobrž jámu kopáte příteli svému.
28 Teraz więc zechciejcie spojrzeć na mnie, a [zobaczycie], czy kłamię wam w oczy.
A protož nyní chtějtež popatřiti na mne, a suďte, klamám-liť před oblíčejem vaším.
29 Zawróćcie, proszę, a niech nie będzie [w was] nieprawości; zawróćcie, a [poznacie] moją sprawiedliwość w tym.
Napravte se, prosím, nechť není nepravostí; napravte se, pravím, a tak poznáte, žeť jest spravedlnost v té řeči mé.
30 Czy w moim języku jest nieprawość? Czy moje podniebienie nie rozeznaje przewrotności?
A jest-li na jazyku mém nepravost, neměl-liž bych, čitedlen býti bíd?
