Hioba 4

1 Wtedy Elifaz z Temanu odpowiedział:

Katahi a Eripata Temani ka oho, ka mea,

2 Jeśli będziemy rozmawiać z tobą, nie będzie ci przykro? Ale któż może się od mówienia powstrzymać?

Ki te anga matou ki te korero ki a koe, e pouri ranei koe? otira e taea e wai te pehi te kupu?

3 Oto nauczałeś wielu i ręce słabe umocniłeś.

Nana, he tokomaha i whakaakona e koe: nau hoki i whakakaha nga ringa kahakore.

4 Twoje słowa podnosiły upadającego, a omdlałe kolana wzmacniałeś.

Ara ana i au kupu te tangata e hinga ana; nau hoki i kaha ai nga turi kua piko.

5 A teraz, gdy [to] przyszło na ciebie, opadasz z sił, dotknęło cię i się trwożysz.

Inaianei kua tae mai ki a koe, a e hemo ana koe: e pa ana ki a koe, ohorere ana koe.

6 Czy twoja bojaźń nie była twoją ufnością, a prawość twoich dróg – twoją nadzieją?

He taka ianei kei tou wehi ki te Atua he okiokinga whakaaro mou? Kei te tapatahi o ou huarahi he tumanakohanga mou?

7 Przypomnij sobie, proszę, czy kiedykolwiek zginął ktoś niewinny? Albo gdzie sprawiedliwych wytępiono?

Maharatia ra, ko wai o nga tangata harakore i huna? I ngaro ranei ki hea te hunga tika?

8 Według tego, co zauważyłem, ci, którzy orzą zło i sieją niegodziwość, zbierają je.

Ko taku hoki tenei i kite ai, ko te hunga e parau ana i te he, e rua ana i te raruraru, ko ia ra ano ta ratou e kokoti ai.

9 Od tchnienia Boga giną i od powiewu jego gniewu niszczeją.

Huna ana ratou e te ha o te Atua, moti iho ratou i te hau o tona riri.

10 Ryk lwa, głos dzikiego lwa i zęby lwiątek są złamane.

Ko te hamama o te raiona, ko te reo o te raiona tutu, ko nga niho o nga kuao raiona, whati ana.

11 Lew ginie z braku łupu i młode lwicy rozpraszają się.

Ngaro ana te raiona katua i te kore kai, a marara noa atu nga kuao a te raiona.

12 Oto potajemnie doszło do mnie słowo i moje ucho usłyszało szept.

Na i kawea pukutia mai he korero ki ahau, a kapohia ana e toku taringa he komuhumuhu.

13 W rozmyślaniu o nocnych widzeniach, gdy twardy sen spada na ludzi;

I nga whakaaroaronga, no nga kite o te po, i te mea ka au iho te moe a te tangata,

14 Ogarnęły mnie strach i drżenie, od których wszystkie moje kości zadrżały.

Ka pa te wehi ki ahau, me te ihiihi, a wiri ana oku wheua katoa.

15 Wtedy duch przeszedł przed moją twarzą, zjeżyły się włosy na moim ciele.

Na ka tika atu he wairua i toku aroaro, tutu ana nga huruhuru o toku kikokiko.

16 Stanął, lecz nie rozpoznałem jego wyglądu, [tylko jakiś] kształt [był] przed moimi oczami; nastała cisza, a potem usłyszałem głos [mówiący]:

Tu ana ia, otiia kihai ahau i mohio ki tona mata; he ahua te mea i toku aroaro: tu puku ana; na ka rongo ahau i te reo e ki ana,

17 Czy śmiertelny człowiek może być sprawiedliwszy niż Bóg? Czy człowiek [może być] czystszy niż jego Stwórca?

He nui atu ranei te tika o te tangata i to te Atua? He nui atu ranei i to tona Kaihanga to ma o te tangata?

18 Oto swoim sługom nie ufa i w swoich aniołach dostrzega braki;

Nana, kahore rawa ia e whakawhirinaki ki ana pononga; a ki tana, he he kei ana anahera.

19 O ileż bardziej w tych, którzy mieszkają w domach glinianych, których podstawa jest w prochu – łatwiej [ich] zgnieść niż mola.

Tera atu to te hunga e noho ana i roto i nga whare uku, he puehu to ratou turanga; mongamonga kau ratou i te aroaro o te purehurehu.

20 Od poranka aż do wieczora są gładzeni; giną na wieki, a nikt [tego] nie zauważa.

I waenganui o te ata, o te ahiahi, ka whakangaromia ratou; huna ana ratou ake tonu atu, te ai tetahi hei whakaaro atu.

21 Czy ich wspaniałość nie przemija wraz z nimi? Umierają, ale nie w mądrości.

Kahore ranei to ratou taura here teneti i motuhia i roto i a ratou? Mate ana ratou, kahore hoki he matauranga.