Hioba 4
1 Wtedy Elifaz z Temanu odpowiedział:
Elifaz van Teman nam het woord, en sprak:
2 Jeśli będziemy rozmawiać z tobą, nie będzie ci przykro? Ale któż może się od mówienia powstrzymać?
Zullen wij het woord tot u richten, tot u, zo verslagen? Maar wie zou zijn woorden kunnen bedwingen?
3 Oto nauczałeś wielu i ręce słabe umocniłeś.
Zie, zelf hebt ge velen terecht gewezen, En slappe handen gesterkt;
4 Twoje słowa podnosiły upadającego, a omdlałe kolana wzmacniałeś.
Uw woorden hebben struikelenden opgericht, Knikkende knieën hebt ge spierkracht verleend:
5 A teraz, gdy [to] przyszło na ciebie, opadasz z sił, dotknęło cię i się trwożysz.
Maar nu het ú overkomt, nu zijt ge verslagen, Nu het ú treft, verbijsterd!
6 Czy twoja bojaźń nie była twoją ufnością, a prawość twoich dróg – twoją nadzieją?
Was dan uw vroomheid niet uw hoop, Uw onberispelijke wandel niet uw vertrouwen?
7 Przypomnij sobie, proszę, czy kiedykolwiek zginął ktoś niewinny? Albo gdzie sprawiedliwych wytępiono?
Denk eens na: wie kwam ooit onschuldig om, Of waar ter wereld werden rechtvaardigen verdelgd?
8 Według tego, co zauważyłem, ci, którzy orzą zło i sieją niegodziwość, zbierają je.
Ik heb altijd gezien: Die onheil ploegen En rampspoed zaaien, die oogsten ze ook!
9 Od tchnienia Boga giną i od powiewu jego gniewu niszczeją.
Door Gods adem gaan ze te gronde, Door zijn ziedende gramschap komen ze om:
10 Ryk lwa, głos dzikiego lwa i zęby lwiątek są złamane.
Het gebrul van den leeuw en het gehuil van den luipaard verstomt. De tanden der leeuwenwelpen worden stuk gebroken;
11 Lew ginie z braku łupu i młode lwicy rozpraszają się.
De leeuwin komt om bij gebrek aan prooi, De jongen van de leeuwinnen worden uiteen gejaagd!
12 Oto potajemnie doszło do mnie słowo i moje ucho usłyszało szept.
Eens drong een woord in het diepste geheim tot mij door En mijn oor ving er het gefluister van op.
13 W rozmyślaniu o nocnych widzeniach, gdy twardy sen spada na ludzi;
Het was in een nachtgezicht, uit dromen geboren, Wanneer een diepe slaap de mensen bevangt:
14 Ogarnęły mnie strach i drżenie, od których wszystkie moje kości zadrżały.
Schrik en siddering grepen mij aan, En al mijn beenderen rilden van angst;
15 Wtedy duch przeszedł przed moją twarzą, zjeżyły się włosy na moim ciele.
Een ademtocht streek langs mijn gelaat, En deed mijn haren ten berge rijzen.
16 Stanął, lecz nie rozpoznałem jego wyglądu, [tylko jakiś] kształt [był] przed moimi oczami; nastała cisza, a potem usłyszałem głos [mówiący]:
Daar stond er één voor mij, Wiens gelaat ik niet kon herkennen; Een gestalte zweefde voor mijn oog, En ik hoorde het fluisteren van een stem:
17 Czy śmiertelny człowiek może być sprawiedliwszy niż Bóg? Czy człowiek [może być] czystszy niż jego Stwórca?
Is een mens ooit rechtvaardig voor God, Een mensenkind rein voor zijn Schepper?
18 Oto swoim sługom nie ufa i w swoich aniołach dostrzega braki;
Zie, zelfs op zijn dienaars kan Hij niet bouwen, Zelfs in zijn engelen ontdekt Hij gebreken.
19 O ileż bardziej w tych, którzy mieszkają w domach glinianych, których podstawa jest w prochu – łatwiej [ich] zgnieść niż mola.
Hoeveel te meer in hen, die lemen hutten bewonen, Wier fundament in het stof is gelegd, En die als motten worden doodgetrapt,
20 Od poranka aż do wieczora są gładzeni; giną na wieki, a nikt [tego] nie zauważa.
Van ‘s morgens tot ‘s avonds te pletter gedrukt; Die zonder dat men er acht op slaat, Voor eeuwig vergaan;
21 Czy ich wspaniałość nie przemija wraz z nimi? Umierają, ale nie w mądrości.
Die, als hun tentpin wordt uitgerukt, Gaan sterven, eer zij het weten!
