Hioba 39
1 Czy znasz porę, kiedy rodzą górskie kozice? Czy wiesz, kiedy rodzą łanie?
Sais-tu quand les chèvres sauvages font leurs petits? Observes-tu les biches quand elles mettent bas?
2 Czy możesz zliczyć miesiące, w których noszą [młode]? Czy znasz czas ich porodu?
Comptes-tu les mois pendant lesquels elles portent, Et connais-tu l’époque où elles enfantent?
3 Przykucają, rodzą swoje młode, pozbywają się ich z bólem;
Elles se courbent, laissent échapper leur progéniture, Et sont délivrées de leurs douleurs.
4 Ich młode wzmacniają się, rosną wśród zboża, odchodzą i już do nich nie wracają.
Leurs petits prennent de la vigueur et grandissent en plein air, Ils s’éloignent et ne reviennent plus auprès d’elles.
5 Kto wypuścił dzikiego osła na wolność i kto rozwiązał jego pęta?
Qui met en liberté l’âne sauvage, Et l’affranchit de tout lien?
6 [Za] dom dałem mu pustynię, a [za] jego mieszkanie słone miejsca.
J’ai fait du désert son habitation, De la terre salée sa demeure.
7 On naśmiewa się ze zgiełku miejskiego i nie słucha głosu poganiacza.
Il se rit du tumulte des villes, Il n’entend pas les cris d’un maître.
8 Wypatruje w górach paszy i szuka wszelkiej zielonej trawy.
Il parcourt les montagnes pour trouver sa pâture, Il est à la recherche de tout ce qui est vert.
9 Czy jednorożec zechce ci służyć albo nocować przy twoim żłobie?
Le buffle veut-il être à ton service? Passe-t-il la nuit vers ta crèche?
10 Czy możesz powrozem zaprzęgać jednorożca do bruzdy? Czy będzie bronował doliny za tobą?
L’attaches-tu par une corde pour qu’il trace un sillon? Va-t-il après toi briser les mottes des vallées?
11 Czy zaufasz mu, ponieważ jego siła jest wielka? Czy powierzysz mu swoją pracę?
Te reposes-tu sur lui, parce que sa force est grande? Lui abandonnes-tu le soin de tes travaux?
12 Czy zawierzysz mu, że zwiezie twoje ziarno i zgromadzi je w twoim spichlerzu?
Te fies-tu à lui pour la rentrée de ta récolte? Est-ce lui qui doit l’amasser dans ton aire?
13 Czy [dałeś] pawiowi piękne skrzydła, a skrzydła i pióra strusiowi?
L’aile de l’autruche se déploie joyeuse; On dirait l’aile, le plumage de la cigogne.
14 Składa swoje jaja na ziemię i ogrzewa je w prochu;
Mais l’autruche abandonne ses œufs à la terre, Et les fait chauffer sur la poussière;
15 I zapomina, że noga może je rozgnieść lub dzikie zwierzę może zdeptać.
Elle oublie que le pied peut les écraser, Qu’une bête des champs peut les fouler.
16 Jest twardy [dla] swoich młodych, [jakby] nie [były] jego. Nie boi się, że jego trud jest próżny;
Elle est dure envers ses petits comme s’ils n’étaient point à elle; Elle ne s’inquiète pas de l’inutilité de son enfantement.
17 Bo Bóg pozbawił go mądrości i nie udzielił mu rozumu.
Car Dieu lui a refusé la sagesse, Il ne lui a pas donné l’intelligence en partage.
18 Kiedy jednak podnosi się wysoko, naśmiewa się z konia i z jego jeźdźca.
Quand elle se lève et prend sa course, Elle se rit du cheval et de son cavalier.
19 Czy możesz dać koniowi moc? Czy rżeniem ozdobiłeś jego szyję?
Est-ce toi qui donnes la vigueur au cheval, Et qui revêts son cou d’une crinière flottante?
20 Czy przestraszysz go jak szarańczę? Parskanie jego nozdrzy [jest] straszne.
Le fais-tu bondir comme la sauterelle? Son fier hennissement répand la terreur.
21 Grzebie [kopytem] w ziemi i cieszy się [swą] siłą, biegnie przeciwko uzbrojonym.
Il creuse le sol et se réjouit de sa force, Il s’élance au-devant des armes;
22 Drwi sobie z lęku i nie boi się, i nie ustępuje przed ostrzem miecza.
Il se rit de la crainte, il n’a pas peur, Il ne recule pas en face de l’épée.
23 Kołczan na nim chrzęści, błyszczy oszczep i dzida.
Sur lui retentit le carquois, Brillent la lance et le javelot.
24 Z grzmotem i z gniewem pochłania ziemię i nie staje spokojnie na głos trąby.
Bouillonnant d’ardeur, il dévore la terre, Il ne peut se contenir au bruit de la trompette.
25 Na głos trąby mówi: Ha, ha; z daleka czuje bitwę, grom dowódców i okrzyk.
Quand la trompette sonne, il dit: En avant! Et de loin il flaire la bataille, La voix tonnante des chefs et les cris de guerre.
26 Czy dzięki twojemu rozumowi lata jastrząb [i] rozciąga swe skrzydła ku południu?
Est-ce par ton intelligence que l’épervier prend son vol, Et qu’il étend ses ailes vers le midi?
27 Czy na twój rozkaz orzeł wzbija się i zakłada swoje gniazdo wysoko?
Est-ce par ton ordre que l’aigle s’élève, Et qu’il place son nid sur les hauteurs?
28 Mieszka na skale, przebywa na iglicach jak na zamku.
C’est dans les rochers qu’il habite, qu’il a sa demeure, Sur la cime des rochers, sur le sommet des monts.
29 Stamtąd wypatruje [sobie] pokarmu, jego oczy widzą daleko.
De là il épie sa proie, Il plonge au loin les regards.
30 Jego młode też piją krew, a gdzie są zabici, tam jest on.
Ses petits boivent le sang; Et là où sont des cadavres, l’aigle se trouve.
