Hioba 31

1 Zawarłem przymierze ze swoimi oczami; jak mógłbym więc myśleć o pannie?

Jag hafver gjort ett förbund med min ögon, att jag intet skall sköta efter någon jungfru.

2 Jaki bowiem byłby dział od Boga z góry? I jakie byłoby dziedzictwo od Wszechmocnego z wysoka?

Men hvad gifver mig Gud till löna ofvan efter, och hvad arfvedel den Allsmägtige af höjdene?

3 Czy zatracenie nie jest [przygotowane] dla niegodziwych i sroga pomsta dla czyniących nieprawość?

Skulle icke heldre den orättfärdige hafva den vedermödona, och en ogerningsman sådana jämmer lida?

4 Czyż on nie widzi moich dróg i nie liczy wszystkich moich kroków?

Ser han icke mina vägar, och räknar alla mina gånger?

5 Jeśli postępowałem kłamliwie, jeśli moja noga spieszyła się do oszustwa;

Hafver jag vandrat i fåfängelighet, eller min fot skyndat sig till bedrägeri?

6 To niech zważy mnie na wadze sprawiedliwej i niech Bóg pozna moją prawość.

Man väge mig på en rätt våg, så skall Gud förnimma min fromhet.

7 Jeśli moja noga zboczyła z drogi i moje serce poszło za moimi oczami, i jeśli jakaś zmaza przylgnęła do moich rąk;

Hafver min gång vikit utaf vägen, och mitt hjerta efterföljt min ögon, och något lådat vid mina händer,

8 Wtedy niech ja sieję, a inny spożywa, niech moje latorośle będą wykorzenione.

Så låt mig så, och en annar äte det; och min ätt varde utrotad.

9 Jeśli moje serce uwiodła kobieta i jeśli czyhałem pod drzwiami swego bliźniego;

Hafver mitt hjerta låtit sig draga till qvinno, och hafver vaktat vid mins nästas dörr,

10 To niech moja żona mieli innemu i niech inni się nad nią schylają.

Så varde min hustru af enom androm skämd, och andre besofve henne;

11 [Jest] to bowiem haniebny czyn, karygodna nieprawość;

Ty det är en last och en missgerning för domarena.

12 To jest ogień, który pożera aż do zatracenia i może wykorzenić cały mój dobytek.

Ty det vore en eld, som förtärer intill förderf, och all min tilldrägt utrotade.

13 Jeśli zlekceważyłem sprawę swojego sługi albo swojej służącej, gdy wiedli spór ze mną;

Hafver jag föraktat, mins tjenares eller mine tjenarinnos rätt, då de med mig trätte?

14 Co zrobię, gdy Bóg powstanie? Gdy mnie nawiedzi, co mu odpowiem?

Hvad ville jag göra, när Gud reser sig upp? Och hvad ville jag svara, när han hemsöker?

15 Czy ten, który mnie stworzył w łonie, nie stworzył też jego? Czy nie on jeden ukształtował nas w łonie?

Hafver ock icke han gjort honom, den mig i moderlifvet gjorde; och hafver ju så väl tillredt honom i lifvena?

16 Jeśli odmówiłem prośbie ubogich i jeśli zasmuciłem oczy wdowy;

Hafver jag dem torftigom förnekat hvad de begärde, och låtit enkones ögon försmäkta?

17 Jeśli sam jadłem swoją kromkę [i] nie jadła z niej sierota;

Hafver jag ätit min beta allena, att den faderlöse icke också hafver ätit deraf?

18 (Od swojej młodości bowiem wychowywałem ją jak ojciec, a od łona swojej matki prowadziłem [wdowę]);

Ty ifrå minom ungdom hafver jag hållit mig såsom en fader, och allt ifrå mitt moderlif hafver jag gerna hugsvalat.

19 Jeśli widziałem ginącego z powodu braku ubrania albo biedaka bez okrycia;

Hafver jag någon sett förgås, derföre att han icke hade kläder; och låtit den fattiga gå oskyldan?

20 Jeśli jego biodra nie błogosławiły mi dlatego, że się zagrzał wełną moich owiec;

Hafva icke hans sidor välsignat mig, då han af min lambs skinn värmad vardt?

21 Jeśli podniosłem rękę przeciwko sierocie, gdy widziałem w bramie swoją pomoc;

Hafver jag låtit komma mina hand vid den faderlösa, ändock jag såg mig i portenom magt hafva,

22 Wtedy niech odpadnie mój bark od karku, a niech moje ramię wyjdzie ze stawu.

Så falle mina skuldror ifrå mina axlar, och min arm gånge sönder ifrå läggenom.

23 Bałem się bowiem klęski od Boga, a przed jego majestatem nie mógłbym [się ostać].

Ty jag fruktade Gud såsom en olycko öfver mig, och kunde hans tunga icke bära.

24 Jeśli pokładałem w złocie swoją nadzieję, a do czystego złota mówiłem: [Ty jesteś] moją ufnością;

Hafver jag satt guld till min tröst, och sagt till guldklimpen: Du äst mitt hopp?

25 Jeśli radowałem się ze swojego wielkiego bogactwa i [tego], że moja ręka nabyła wiele;

Hafver jag gladt mig, att jag myckna ägodelar hade, och min hand allahanda förvärfvat hade?

26 Jeśli patrzyłem na słońce, gdy świeciło, i na księżyc, gdy sunął wspaniale;

Hafver jag sett på ljuset, då det klarliga sken, och på månan, då han i fyllo gick?

27 A moje serce dało się uwieść potajemnie i moje usta całowały moją rękę;

Hafver mitt hjerta hemliga låtit sig tälja i det sinnet, att min mun skulle kyssa mina hand?

28 I to byłaby nieprawość karygodna, bo zaparłbym się Boga z wysoka.

Hvilket ock en missgerning är för domarena; förty dermed hade jag nekat Gud i höjdene.

29 Jeśli cieszyłem się z upadku tego, który mnie nienawidzi, jeśli wyniosłem się, gdy mu się źle wiodło;

Hafver jag gladt mig, när minom fiende gick illa, och upphäfvit mig, att olycka råkade uppå honom?

30 (Nawet nie pozwoliłem zgrzeszyć swoim ustom, pragnąc przekleństwa na jego duszy);

Ty jag lät min mun icke synda, så att han önskade hans själ ena banno.

31 Czy ludzie z mojego namiotu nie mówili: Obyśmy mieli z jego mięsa! Nie możemy się najeść.

Hafva icke de män i mine hyddo måst säga: Ack! att vi icke måtte af hans kött mättade varda.

32 Obcy nie nocował na dworze, swoje drzwi otwierałem podróżnemu.

Ute måste den främmande icke blifva; utan dem vägfarande lät jag mina dörr upp.

33 Jeśli ukrywałem swoje przestępstwa jak Adam i chowałem w zanadrzu swoją nieprawość;

Hafver jag såsom en menniska skylt mina skalkhet, att jag skulle hemliga fördölja min missgerning?

34 Czy strach przed wielką zgrają albo pogarda bliskich przeraziły mnie, abym milczał i nie wychodził [za] drzwi?

Hafver jag grufvat mig för stora hopen; eller hafver frändernas föraktelse mig förskräckt? Jag blef stilla, och gick icke ut genom dörrena.

35 Obym miał kogoś, kto by mnie wysłuchał! Oto moja prośba, [aby] Wszechmogący odpowiedział mi i aby mój wróg napisał księgę.

Ho gifver mig en förhörare, att den Allsmägtige må höra mitt begär? Att någor måtte skrifva en bok om mine sak;

36 Czy nie nosiłbym jej na swoim ramieniu i nie przywiązałbym jej sobie [jak] koronę?

Så ville jag taga henne uppå mine axlar, och ombinda mig henne såsom en krono.

37 Oznajmiłbym mu liczbę swoich kroków; zbliżyłbym się do niego jak książę.

Jag ville förkunna talet på mina gånger, och såsom en Förste ville jag det frambära.

38 Jeśli moja ziemia wołała przeciwko mnie, jeśli razem z nią płakały jej bruzdy;

Om min jord ropar emot mig, och dess fårar alle tillika gråta;

39 Jeśli spożywałem z jej plonów bez zapłaty, jeśli jej właścicieli pozbawiłem życia;

Hafver jag dess frukt obetalad ätit, och gjort åkermännernas lefverne tungt;

40 Niech rosną ciernie zamiast pszenicy i sam kąkol zamiast jęczmienia. Skończyły się słowa Hioba.

Så växe mig tistel för hvete, och törne för bjugg. En ända hafva Jobs ord.