Hioba 30

1 Ale teraz śmieją się ze mnie młodsi ode mnie, ci, których ojców nie uznałbym za godnych, by postawić ich z psami swojej trzody.

Mas ahora los más mozos de días que yo, se rien de mí, cuyos padres yo desdeñara de ponerlos con los perros de mi ganado,

2 Na cóż by mi się przydała siła ich rąk, u których zginęła starość?

Porque ¿para qué había yo menester la fuerza de sus manos, en los cuales pereció el tiempo?

3 Byli samotni z powodu niedostatku i głodu i uciekali na pustkowie ciemne, jałowe i spustoszone.

Por causa de la pobreza y de la hambre solos: que huían a la soledad, al lugar tenebroso, asolado y desierto.

4 Zrywają sobie malwę przy krzakach i korzenie jałowcowe na pokarm.

Que cogían malvas entre los árboles, y raíces de enebros para calentarse.

5 Wygnano ich spośród [ludzi], wołano za nimi jak [za] złodziejem;

Eran echados de entre las gentes, y todos les daban grita como a ladrón.

6 Tak że musieli mieszkać w rozpadlinach dolin, w jaskiniach podziemnych i skałach.

Que habitaban en las barrancas de los arroyos, en las cavernas de la tierra, y en las piedras.

7 Między krzakami ryczeli, gromadzili się pod pokrzywami.

Que bramaban entre las matas, y se congregaban debajo de las espinas.

8 [To byli] synowie ludzi wzgardzonych i synowie [ludzi] nikczemnych, podlejsi niż [proch] ziemi.

Hijos de viles, y hombres sin nombre: mas bajos que la misma tierra.

9 Ale teraz jestem [tematem] ich pieśni, stałem się [tematem] ich przysłowia.

Y ahora yo soy su canción, y soy hecho a ellos refrán.

10 Brzydzą się mną i oddalają się ode mnie, nie wstydzą się pluć mi w twarz.

Abomínanme, aléjanse de mí; y aun de mi rostro no detuvieron su saliva.

11 A ponieważ on rozluźnił mój sznur i upokorzył mnie, oni też rzucili przede mnie wędzidło.

Porque Dios desató mi cuerda, y me afligió; y quitaron el freno delante de mi rostro.

12 Po [mojej] prawicy powstają młodzieńcy, odtrącają moje nogi i torują przeciwko mnie swoje drogi zguby.

A la mano derecha se levantaron los muchachos; rempujaron mis pies, y pisaron sobre mí las sendas de su contrición.

13 Popsuli moją ścieżkę i przyczynili się do mojej nędzy, a nie mają pomocnika.

Mi senda derribaron: aprovecháronse de mi quebrantamiento; contra los cuales no hubo ayudador.

14 Napadli [na mnie] niczym przez szeroki wyłom i wśród spustoszenia nacierali [na mnie].

Vinieron como por portillo ancho: revolviéronse por mi calamidad.

15 Strach obrócił się przeciwko mnie, ściga moją duszę jak wiatr. Moje szczęście przemija jak chmura.

Turbaciones se convirtieron sobre mí: combatieron como un viento mi voluntad, y mi salud como nube que pasa.

16 A teraz rozpływa się we mnie moja dusza, ogarnęły mnie dni cierpienia;

Y ahora mi alma está derramada en mí: días de aflicción me han comprendido.

17 W nocy ból przeszywa moje kości, a moje żyły nie mają odpoczynku.

De noche taladra sobre mí mis huesos, y mis pulsos no reposan.

18 Z powodu wielkiego cierpienia zmieniła się moja szata i ściska mnie jak kołnierz mej tuniki.

Con la grandeza de la fuerza del dolor mi vestidura es mudada; cíñeme como el collar de mi ropa.

19 Wrzucił mnie w błoto, stałem się podobny do prochu i popiołu.

Derribóme en el lodo, y soy semejante al polvo, y a la ceniza.

20 Wołam do ciebie, ale nie słuchasz mnie; staję, a na mnie nie patrzysz.

Clamo a ti, y no me oyes: me presento, y no me echas de ver.

21 Stałeś się dla mnie okrutny, sprzeciwiasz mi się swoją mocną ręką.

Háste tornado cruel para mí: con la fortaleza de tu mano me amenazas.

22 Unosisz mnie na wietrze [i] wsadzasz mnie na niego, a rozwiewasz mój dobytek.

Levantásteme, e hicísteme cabalgar sobre el viento, y derretiste en mí el ser.

23 Wiem bowiem, że wydasz mnie na śmierć i do domu przeznaczonego dla wszystkich żyjących.

Porque yo conozco que me tornas a la muerte, y a la casa determinada a todo viviente.

24 Do grobu jednak nie ściągnie [swej] ręki, choćby wołali, gdy będzie niszczyć.

Mas él no extenderá la mano contra el sepulcro; ¿clamarán los sepultados cuando él los quebrantare?

25 Czy nie płakałem nad strapionym? Czy moja dusza nie smuciła się nad ubogim?

¿No lloré yo al afligido, y mi alma no se entristeció sobre el menesteroso?

26 Gdy oczekiwałem dobra, oto przyszło zło; a gdy spodziewałem się światła, przyszła ciemność.

Cuando esperaba el bien, entonces me vino el mal; y cuando esperaba la luz, vino la oscuridad.

27 Moje wnętrze zawrzało [i] nie uspokoiło się; zaskoczyły mnie dni utrapienia.

Mis entrañas hierven, y no reposan: previniéronme días de aflicción.

28 Chodzę sczerniały, [ale] nie od słońca; powstaję i wołam w zgromadzeniu.

Denegrido anduve, y no por el sol: levantéme en la congregación, y clamé.

29 Stałem się bratem smoków, a towarzyszem młodych strusiów.

Hermano fui de los dragones, y compañero de las hijas del avestruz.

30 Moja skóra poczerniała na mnie i moje kości są spalone od gorączki.

Mi cuero está denegrido sobre mí, y mis huesos se secaron con sequedad.

31 Moja harfa zamieniła się w lament, a mój flet – w głos płaczących.

Y mi arpa se tornó en luto, y mi órgano en voz de lamentantes.