Hioba 30

1 Ale teraz śmieją się ze mnie młodsi ode mnie, ci, których ojców nie uznałbym za godnych, by postawić ich z psami swojej trzody.

Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;

2 Na cóż by mi się przydała siła ich rąk, u których zginęła starość?

Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

3 Byli samotni z powodu niedostatku i głodu i uciekali na pustkowie ciemne, jałowe i spustoszone.

Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

4 Zrywają sobie malwę przy krzakach i korzenie jałowcowe na pokarm.

Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

5 Wygnano ich spośród [ludzi], wołano za nimi jak [za] złodziejem;

El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;

6 Tak że musieli mieszkać w rozpadlinach dolin, w jaskiniach podziemnych i skałach.

En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

7 Między krzakami ryczeli, gromadzili się pod pokrzywami.

Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;

8 [To byli] synowie ludzi wzgardzonych i synowie [ludzi] nikczemnych, podlejsi niż [proch] ziemi.

Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

9 Ale teraz jestem [tematem] ich pieśni, stałem się [tematem] ich przysłowia.

Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.

10 Brzydzą się mną i oddalają się ode mnie, nie wstydzą się pluć mi w twarz.

Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.

11 A ponieważ on rozluźnił mój sznur i upokorzył mnie, oni też rzucili przede mnie wędzidło.

Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.

12 Po [mojej] prawicy powstają młodzieńcy, odtrącają moje nogi i torują przeciwko mnie swoje drogi zguby.

Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;

13 Popsuli moją ścieżkę i przyczynili się do mojej nędzy, a nie mają pomocnika.

Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

14 Napadli [na mnie] niczym przez szeroki wyłom i wśród spustoszenia nacierali [na mnie].

Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.

15 Strach obrócił się przeciwko mnie, ściga moją duszę jak wiatr. Moje szczęście przemija jak chmura.

Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.

16 A teraz rozpływa się we mnie moja dusza, ogarnęły mnie dni cierpienia;

Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

17 W nocy ból przeszywa moje kości, a moje żyły nie mają odpoczynku.

En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

18 Z powodu wielkiego cierpienia zmieniła się moja szata i ściska mnie jak kołnierz mej tuniki.

Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.

19 Wrzucił mnie w błoto, stałem się podobny do prochu i popiołu.

Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.

20 Wołam do ciebie, ale nie słuchasz mnie; staję, a na mnie nie patrzysz.

Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

21 Stałeś się dla mnie okrutny, sprzeciwiasz mi się swoją mocną ręką.

Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

22 Unosisz mnie na wietrze [i] wsadzasz mnie na niego, a rozwiewasz mój dobytek.

Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

23 Wiem bowiem, że wydasz mnie na śmierć i do domu przeznaczonego dla wszystkich żyjących.

Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.

24 Do grobu jednak nie ściągnie [swej] ręki, choćby wołali, gdy będzie niszczyć.

Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?

25 Czy nie płakałem nad strapionym? Czy moja dusza nie smuciła się nad ubogim?

Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?

26 Gdy oczekiwałem dobra, oto przyszło zło; a gdy spodziewałem się światła, przyszła ciemność.

Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

27 Moje wnętrze zawrzało [i] nie uspokoiło się; zaskoczyły mnie dni utrapienia.

Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.

28 Chodzę sczerniały, [ale] nie od słońca; powstaję i wołam w zgromadzeniu.

Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.

29 Stałem się bratem smoków, a towarzyszem młodych strusiów.

Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

30 Moja skóra poczerniała na mnie i moje kości są spalone od gorączki.

Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.

31 Moja harfa zamieniła się w lament, a mój flet – w głos płaczących.

Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.