Hioba 30

1 Ale teraz śmieją się ze mnie młodsi ode mnie, ci, których ojców nie uznałbym za godnych, by postawić ich z psami swojej trzody.

Men nu le de ad mig, som ere yngre af Aar end jeg, de, hvis Fædre jeg vilde have forsmaaet at sætte hos mine Faarehunde.

2 Na cóż by mi się przydała siła ich rąk, u których zginęła starość?

Ja, hvortil skulde deres Hænders Kraft have gavnet mig? hos dem er Styrken svundet bort.

3 Byli samotni z powodu niedostatku i głodu i uciekali na pustkowie ciemne, jałowe i spustoszone.

De ere udtærede af Mangel og Hunger, de afgnave den golde Ørk, i Ødelæggelsens og Fordærvelsens Nat;

4 Zrywają sobie malwę przy krzakach i korzenie jałowcowe na pokarm.

de oprykke Katost ved Buskene, og Gyveltræets Rod er deres Føde;

5 Wygnano ich spośród [ludzi], wołano za nimi jak [za] złodziejem;

de uddrives fra Samfundet, man skriger efter dem som efter en Tyv;

6 Tak że musieli mieszkać w rozpadlinach dolin, w jaskiniach podziemnych i skałach.

de bo i Kløfter i Dalene, i Huler i Jorden og Klipper;

7 Między krzakami ryczeli, gromadzili się pod pokrzywami.

imellem Buske skryde de, de samles under Nælder.

8 [To byli] synowie ludzi wzgardzonych i synowie [ludzi] nikczemnych, podlejsi niż [proch] ziemi.

Børn af Daarer, ja af Mænd uden Navn; de ere udstødte af Landet.

9 Ale teraz jestem [tematem] ich pieśni, stałem się [tematem] ich przysłowia.

Men nu er jeg bleven en Spottesang for dem og maa tjene dem til Snak.

10 Brzydzą się mną i oddalają się ode mnie, nie wstydzą się pluć mi w twarz.

De have Vederstyggelighed til mig, de holde sig langt fra mig og spare ikke at spytte mig i Ansigtet.

11 A ponieważ on rozluźnił mój sznur i upokorzył mnie, oni też rzucili przede mnie wędzidło.

Thi de have løst Tøjlen af sig og plaget mig, og de have kastet Bidselet af for mit Ansigt.

12 Po [mojej] prawicy powstają młodzieńcy, odtrącają moje nogi i torują przeciwko mnie swoje drogi zguby.

Til højre for mig staar en Yngel frem, de støde mine Fødder bort, og de bane deres Fordærvelses Veje imod mig;

13 Popsuli moją ścieżkę i przyczynili się do mojej nędzy, a nie mają pomocnika.

de bryde min Sti op, de hjælpe til min Ulykke, de have ingen Hjælper;

14 Napadli [na mnie] niczym przez szeroki wyłom i wśród spustoszenia nacierali [na mnie].

de komme som igennem et vidt Gab, de vælte sig frem under Bulder.

15 Strach obrócił się przeciwko mnie, ściga moją duszę jak wiatr. Moje szczęście przemija jak chmura.

Rædsler ere vendte imod mig, som et Stormvejr forfølge de min Herlighed, og min Frelse er gaaet forbi som en Sky.

16 A teraz rozpływa się we mnie moja dusza, ogarnęły mnie dni cierpienia;

Men nu er min Sjæl hensmeltet i mig, Elendigheds Dage komme over mig.

17 W nocy ból przeszywa moje kości, a moje żyły nie mają odpoczynku.

Natten gennemborer mine Ben, saa at de falde af mig, og mine nagende Smerter hvile ikke.

18 Z powodu wielkiego cierpienia zmieniła się moja szata i ściska mnie jak kołnierz mej tuniki.

Ved den overvættes Magt er min Klædning helt forandret, den omslutter mig som Kraven paa min Underkjortel.

19 Wrzucił mnie w błoto, stałem się podobny do prochu i popiołu.

Han har kastet mig i Dyndet, og jeg er lignet ved Støv og Aske.

20 Wołam do ciebie, ale nie słuchasz mnie; staję, a na mnie nie patrzysz.

Jeg skriger til dig, men du svarer mig ikke; jeg staar der, og du bliver ved at se paa mig.

21 Stałeś się dla mnie okrutny, sprzeciwiasz mi się swoją mocną ręką.

Du har forvendt dig til at være grum imod mig; du modstaar mig med din Haands Styrke.

22 Unosisz mnie na wietrze [i] wsadzasz mnie na niego, a rozwiewasz mój dobytek.

Du løfter mig op i Stormvejret, du lader mig fare hen, og du lader mig forgaa i dets Brag.

23 Wiem bowiem, że wydasz mnie na śmierć i do domu przeznaczonego dla wszystkich żyjących.

Thi jeg ved, du fører mig til Døden igen og til alle levendes Forsamlings Hus.

24 Do grobu jednak nie ściągnie [swej] ręki, choćby wołali, gdy będzie niszczyć.

Mon en ikke udrækker Haanden i sit Fald? eller mon en ikke skriger i sin Ulykke?

25 Czy nie płakałem nad strapionym? Czy moja dusza nie smuciła się nad ubogim?

Eller græd jeg ikke for den, som havde haarde Dage? ynkedes min Sjæl ikke over den fattige?

26 Gdy oczekiwałem dobra, oto przyszło zło; a gdy spodziewałem się światła, przyszła ciemność.

Thi der jeg forventede godt, da kom det onde, og der jeg haabede til Lys, da kom Mørkhed.

27 Moje wnętrze zawrzało [i] nie uspokoiło się; zaskoczyły mnie dni utrapienia.

Mine Indvolde syde og ere ikke stille; Elendigheds Dage ere komne over mig.

28 Chodzę sczerniały, [ale] nie od słońca; powstaję i wołam w zgromadzeniu.

Jeg gaar sort, uden Sol, jeg staar op, jeg skriger i Forsamlingen.

29 Stałem się bratem smoków, a towarzyszem młodych strusiów.

Jeg er bleven Dragers Broder og Strudses Stalbroder.

30 Moja skóra poczerniała na mnie i moje kości są spalone od gorączki.

Min Hud er bleven sort og falder af mig, og Benene i mig brænde af Hede.

31 Moja harfa zamieniła się w lament, a mój flet – w głos płaczących.

Og min Harpe er bleven til Sorrig, og min Fløjte til de grædendes Lyd.