Hioba 3
1 Potem Hiob otworzył swoje usta i przeklinał swój dzień.
Ezután megnyitá Jób az ő száját, és megátkozá az ő napját.
2 Hiob odezwał się i zawołał:
És szóla Jób, és monda:
3 Niech zginie dzień, w którym się urodziłem, i noc, [w którą] powiedziano: Poczęty mężczyzna.
Veszszen el az a nap, a melyen születtem, és az az éjszaka, a melyen azt mondták: fiú fogantatott.
4 Niech ten dzień stanie się ciemnością, niech o niego nie troszczy się Bóg z wysokości i nie oświetla go światłość.
Az a nap legyen sötétség, ne törődjék azzal az Isten onnét felül, és világosság ne fényljék azon.
5 Niech go pokryje ciemność i cień śmierci, niech go ogarnie obłok i przerazi mrok dnia.
Tartsa azt fogva sötétség és a halál árnyéka; a felhő lakozzék rajta, nappali borulatok tegyék rettenetessé.
6 Niech tą nocą zawładnie ciemność, niech nie będzie liczona wśród dni roku [i] nie wejdzie w liczbę miesięcy.
Az az éjszaka! Sűrű sötétség fogja be azt; ne soroztassék az az esztendőnek napjaihoz, ne számláltassék a hónapokhoz.
7 Niech ta noc będzie samotna, niech nie będzie w niej radosnego śpiewu.
Az az éjszaka! Legyen az magtalan, ne legyen örvendezés azon.
8 Niech przeklną ją ci, którzy przeklinają dzień, którzy są gotowi podnieść swój lament.
Átkozzák meg azt, a kik a nappalt átkozzák, a kik bátrak felingerelni a leviathánt.
9 Niech gwiazdy zaćmią się [o] zmierzchu, niech nie doczeka się światła ani nie zobaczy zorzy porannej;
Sötétüljenek el az ő estvéjének csillagai; várja a világosságot, de az ne legyen, és ne lássa a hajnalnak pirját!
10 Bo nie zamknęła drzwi łona mej [matki] i nie ukryła smutku przed moimi oczami.
Mert nem zárta be az én anyám méhének ajtait, és nem rejtette el szemeim elől a nyomorúságot.
11 Czemu nie umarłem w łonie? [Czemu] nie zginąłem, kiedy wyszedłem z łona?
Mért is nem haltam meg fogantatásomkor; mért is ki nem multam, mihelyt megszülettem?
12 Czemu przyjęły mnie kolana? Czemu [przyjęły mnie] piersi, abym mógł [je] ssać?
Mért vettek fel engem térdre, és mért az emlőkre, hogy szopjam?!
13 Teraz bowiem leżałbym i trwał w spokoju, spałbym i odpoczywał;
Mert most feküdném és nyugodnám, aludnám és akkor nyugton pihenhetnék –
14 Z królami i z doradcami ziemi, którzy sobie budowali opustoszałe miejsca;
Királyokkal és az ország tanácsosaival, a kik magoknak kőhalmokat építenek.
15 Albo z książętami, którzy mieli złoto i napełnili swe domy srebrem;
Vagy fejedelmekkel, a kiknek aranyuk van, a kik ezüsttel töltik meg házaikat.
16 Albo [czemu] nie stałem się jak ukryty, martwy płód, jak niemowlęta, [które] nie widziały światła?
Vagy mért nem lettem olyan, mint az elásott, idétlen gyermek, mint a világosságot sem látott kisdedek?
17 Tam bezbożni przestają straszyć, tam pozbawieni siły odpoczywają.
Ott a gonoszok megszünnek a fenyegetéstől, és ott megnyugosznak, a kiknek erejök ellankadt.
18 Tam więźniowie razem wypoczywają i nie słyszą głosu ciemięzcy.
A foglyok ott mind megnyugosznak, nem hallják a szorongatónak szavát.
19 Mały i wielki [są] tam sobie równi i niewolnik jest wolny od swego pana.
Kicsiny és nagy ott egyenlő, és a szolga az ő urától szabad.
20 Czemu nędznemu dane jest światło, a życie [tym], którzy są rozgoryczeni na duszy;
Mért is ad Isten a nyomorultnak világosságot, és életet a keseredett szivűeknek?
21 Którzy z tęsknotą wypatrują śmierci, a [ta] nie przychodzi, choć jej szukają pilniej niż ukrytych skarbów;
A kik a halált várják, de nem jön az, és szorgalmasabban keresik mint az elrejtett kincset.
22 Którzy wielce się radują i cieszą, kiedy grób znajdują?
A kik nagy örömmel örvendeznek, vigadnak, mikor megtalálják a koporsót.
23 [Czemu dane jest światło] człowiekowi, którego droga jest ukryta i którego Bóg osaczył?
A férfiúnak, a ki útvesztőbe jutott, és a kit az Isten bekerített köröskörül.
24 Kiedy bowiem mam jeść, przychodzi moje wzdychanie, a moje jęki rozchodzą się jak woda;
Mert kenyerem gyanánt van az én fohászkodásom, és sóhajtásaim ömölnek, mint habok.
25 Bo to, czego się bałem, spotkało mnie, a to, czego się obawiałem, spadło na mnie.
Mert a mitől remegve remegtem, az jöve reám, és a mitől rettegtem, az esék rajtam.
26 Nie byłem bezpieczny, nie miałem spokoju ani odpoczynku, a jednak nadeszła trwoga.
Nincs békességem, sem nyugtom, sem pihenésem, mert nyomorúság támadt reám.
