Hioba 3
1 Potem Hiob otworzył swoje usta i przeklinał swój dzień.
Après cela, Job ouvrit la bouche et maudit le jour de sa naissance.
2 Hiob odezwał się i zawołał:
Il prit la parole et dit:
3 Niech zginie dzień, w którym się urodziłem, i noc, [w którą] powiedziano: Poczęty mężczyzna.
Périsse le jour où je suis né, Et la nuit qui dit: Un enfant mâle est conçu!
4 Niech ten dzień stanie się ciemnością, niech o niego nie troszczy się Bóg z wysokości i nie oświetla go światłość.
Ce jour! Qu’il se change en ténèbres, Que Dieu n’en ait point souci dans le ciel, Et que la lumière ne rayonne plus sur lui!
5 Niech go pokryje ciemność i cień śmierci, niech go ogarnie obłok i przerazi mrok dnia.
Que l’obscurité et l’ombre de la mort s’en emparent, Que des nuées établissent leur demeure au-dessus de lui, Et que de noirs phénomènes l’épouvantent!
6 Niech tą nocą zawładnie ciemność, niech nie będzie liczona wśród dni roku [i] nie wejdzie w liczbę miesięcy.
Cette nuit! Que les ténèbres en fassent leur proie, Qu’elle disparaisse de l’année, Qu’elle ne soit plus comptée parmi les mois!
7 Niech ta noc będzie samotna, niech nie będzie w niej radosnego śpiewu.
Que cette nuit devienne stérile, Que l’allégresse en soit bannie!
8 Niech przeklną ją ci, którzy przeklinają dzień, którzy są gotowi podnieść swój lament.
Qu’elle soit maudite par ceux qui maudissent les jours, Par ceux qui savent exciter le léviathan!
9 Niech gwiazdy zaćmią się [o] zmierzchu, niech nie doczeka się światła ani nie zobaczy zorzy porannej;
Que les étoiles de son crépuscule s’obscurcissent, Qu’elle attende en vain la lumière, Et qu’elle ne voie point les paupières de l’aurore!
10 Bo nie zamknęła drzwi łona mej [matki] i nie ukryła smutku przed moimi oczami.
Car elle n’a pas fermé le sein qui me conçut, Ni dérobé la souffrance à mes regards.
11 Czemu nie umarłem w łonie? [Czemu] nie zginąłem, kiedy wyszedłem z łona?
Pourquoi ne suis-je pas mort dans le ventre de ma mère? Pourquoi n’ai-je pas expiré au sortir de ses entrailles?
12 Czemu przyjęły mnie kolana? Czemu [przyjęły mnie] piersi, abym mógł [je] ssać?
Pourquoi ai-je trouvé des genoux pour me recevoir, Et des mamelles pour m’allaiter?
13 Teraz bowiem leżałbym i trwał w spokoju, spałbym i odpoczywał;
Je serais couché maintenant, je serais tranquille, Je dormirais, je reposerais,
14 Z królami i z doradcami ziemi, którzy sobie budowali opustoszałe miejsca;
Avec les rois et les grands de la terre, Qui se bâtirent des mausolées,
15 Albo z książętami, którzy mieli złoto i napełnili swe domy srebrem;
Avec les princes qui avaient de l’or, Et qui remplirent d’argent leurs demeures.
16 Albo [czemu] nie stałem się jak ukryty, martwy płód, jak niemowlęta, [które] nie widziały światła?
Ou je n’existerais pas, je serais comme un avorton caché, Comme des enfants qui n’ont pas vu la lumière.
17 Tam bezbożni przestają straszyć, tam pozbawieni siły odpoczywają.
Là ne s’agitent plus les méchants, Et là se reposent ceux qui sont fatigués et sans force;
18 Tam więźniowie razem wypoczywają i nie słyszą głosu ciemięzcy.
Les captifs sont tous en paix, Ils n’entendent pas la voix de l’oppresseur;
19 Mały i wielki [są] tam sobie równi i niewolnik jest wolny od swego pana.
Le petit et le grand sont là, Et l’esclave n’est plus soumis à son maître.
20 Czemu nędznemu dane jest światło, a życie [tym], którzy są rozgoryczeni na duszy;
Pourquoi donne-t-il la lumière à celui qui souffre, Et la vie à ceux qui ont l’amertume dans l’âme,
21 Którzy z tęsknotą wypatrują śmierci, a [ta] nie przychodzi, choć jej szukają pilniej niż ukrytych skarbów;
Qui espèrent en vain la mort, Et qui la convoitent plus qu’un trésor,
22 Którzy wielce się radują i cieszą, kiedy grób znajdują?
Qui seraient transportés de joie Et saisis d’allégresse, s’ils trouvaient le tombeau?
23 [Czemu dane jest światło] człowiekowi, którego droga jest ukryta i którego Bóg osaczył?
A l’homme qui ne sait où aller, Et que Dieu cerne de toutes parts?
24 Kiedy bowiem mam jeść, przychodzi moje wzdychanie, a moje jęki rozchodzą się jak woda;
Mes soupirs sont ma nourriture, Et mes cris se répandent comme l’eau.
25 Bo to, czego się bałem, spotkało mnie, a to, czego się obawiałem, spadło na mnie.
Ce que je crains, c’est ce qui m’arrive; Ce que je redoute, c’est ce qui m’atteint.
26 Nie byłem bezpieczny, nie miałem spokoju ani odpoczynku, a jednak nadeszła trwoga.
Je n’ai ni tranquillité, ni paix, ni repos, Et le trouble s’est emparé de moi.
