Hioba 3
1 Potem Hiob otworzył swoje usta i przeklinał swój dzień.
Senjälkeen Job avasi suunsa ja kirosi syntymäpäivänsä;
2 Hiob odezwał się i zawołał:
Job lausui ja sanoi:
3 Niech zginie dzień, w którym się urodziłem, i noc, [w którą] powiedziano: Poczęty mężczyzna.
"Kadotkoon se päivä, jona minä synnyin, ja se yö, joka sanoi: 'Poika on siinnyt'.
4 Niech ten dzień stanie się ciemnością, niech o niego nie troszczy się Bóg z wysokości i nie oświetla go światłość.
Se päivä muuttukoon pimeydeksi; älköön Jumala korkeudessa sitä kysykö, älköönkä valonsäde sille paistako.
5 Niech go pokryje ciemność i cień śmierci, niech go ogarnie obłok i przerazi mrok dnia.
Omistakoon sen pimeys ja pilkkopimeä, pilvi laskeutukoon sen päälle, peljästyttäkööt sitä päivänpimennykset.
6 Niech tą nocą zawładnie ciemność, niech nie będzie liczona wśród dni roku [i] nie wejdzie w liczbę miesięcy.
Sen yön ryöstäköön pimeys; älköön se iloitko vuoden päivien parissa, älköön tulko kuukausien lukuun.
7 Niech ta noc będzie samotna, niech nie będzie w niej radosnego śpiewu.
Katso, hedelmätön olkoon se yö, älköön siinä riemuhuuto raikuko.
8 Niech przeklną ją ci, którzy przeklinają dzień, którzy są gotowi podnieść swój lament.
Kirotkoot sen päivänmanaajat, ne, jotka saavat hereille Leviatanin.
9 Niech gwiazdy zaćmią się [o] zmierzchu, niech nie doczeka się światła ani nie zobaczy zorzy porannej;
Pimentykööt sen kointähdet, odottakoon se valoa, joka ei tule, älköön se aamuruskon silmäripsiä nähkö,
10 Bo nie zamknęła drzwi łona mej [matki] i nie ukryła smutku przed moimi oczami.
koska se ei sulkenut minulta kohdun ovia eikä kätkenyt vaivaa minun silmiltäni.
11 Czemu nie umarłem w łonie? [Czemu] nie zginąłem, kiedy wyszedłem z łona?
Miksi en kuollut heti äidin helmaan, miksi en menehtynyt kohdusta tullessani?
12 Czemu przyjęły mnie kolana? Czemu [przyjęły mnie] piersi, abym mógł [je] ssać?
Miksi olivat minua vastaanottamassa polvet, minkätähden rinnat imeäkseni?
13 Teraz bowiem leżałbym i trwał w spokoju, spałbym i odpoczywał;
Sillä makaisinhan rauhassa silloin, nukkuisin ja saisin levätä
14 Z królami i z doradcami ziemi, którzy sobie budowali opustoszałe miejsca;
kuningasten ja maan neuvosmiesten kanssa, jotka ovat rakentaneet itselleen pyramiideja,
15 Albo z książętami, którzy mieli złoto i napełnili swe domy srebrem;
päämiesten kanssa, joilla on ollut kultaa, jotka ovat täyttäneet talonsa hopealla;
16 Albo [czemu] nie stałem się jak ukryty, martwy płód, jak niemowlęta, [które] nie widziały światła?
tahi olisin olematon niinkuin maahan kätketty keskoinen, niinkuin sikiöt, jotka eivät ole päivänvaloa nähneet.
17 Tam bezbożni przestają straszyć, tam pozbawieni siły odpoczywają.
Siellä lakkaavat jumalattomat raivoamasta, siellä saavat uupuneet levätä;
18 Tam więźniowie razem wypoczywają i nie słyszą głosu ciemięzcy.
kaikki vangit ovat rauhassa, eivät kuule käskijän ääntä.
19 Mały i wielki [są] tam sobie równi i niewolnik jest wolny od swego pana.
Yhtäläiset ovat siellä pieni ja suuri, orja on vapaa herrastansa.
20 Czemu nędznemu dane jest światło, a życie [tym], którzy są rozgoryczeni na duszy;
Miksi hän antaa vaivatulle valoa ja elämää murhemielisille,
21 Którzy z tęsknotą wypatrują śmierci, a [ta] nie przychodzi, choć jej szukają pilniej niż ukrytych skarbów;
jotka odottavat kuolemaa, eikä se tule, jotka etsivät sitä enemmän kuin aarretta,
22 Którzy wielce się radują i cieszą, kiedy grób znajdują?
jotka iloitsisivat riemastuksiin asti, riemuitsisivat, jos löytäisivät haudan-
23 [Czemu dane jest światło] człowiekowi, którego droga jest ukryta i którego Bóg osaczył?
miehelle, jonka tie on ummessa, jonka Jumala on aitaukseen sulkenut?
24 Kiedy bowiem mam jeść, przychodzi moje wzdychanie, a moje jęki rozchodzą się jak woda;
Sillä huokaukseni on tullut minun leiväkseni, valitukseni valuu kuin vesi.
25 Bo to, czego się bałem, spotkało mnie, a to, czego się obawiałem, spadło na mnie.
Sillä mitä minä kauhistuin, se minua kohtasi, ja mitä minä pelkäsin, se minulle tapahtui.
26 Nie byłem bezpieczny, nie miałem spokoju ani odpoczynku, a jednak nadeszła trwoga.
Ennenkuin tyynnyin, rauhan ja levon sain, tuli tuska jälleen."
