Hioba 29
1 Hiob ciągnął swoją przypowieść i mówił:
Hiob toaa so se,
2 Obym był taki jak za dawnych miesięcy, za [tych] dni, w których Bóg mnie strzegł;
“Mʼani agyina asram a atwa mu no, nna a Onyankopɔn hwɛɛ me so no,
3 Gdy jego pochodnia świeciła nad moją głową, a przy jego świetle przechodziłem w ciemności;
bere a ne kanea hyerɛn mʼatifi na mede ne kanea nantewee sum mu no!
4 Taki, jaki byłem za dni swojej młodości, gdy tajemnica Boga pozostawała nad moim namiotem;
Ao, nna a misii so no, bere a Onyankopɔn adamfofa a emu yɛ den hyiraa me fi,
5 Gdy Wszechmocny był jeszcze ze mną i otaczały mnie moje dzieci;
bere a na Otumfo no da so ka me ho na me mma atwa me ho ahyia no,
6 Gdy moje ścieżki opływały w masło, a opoka wylewała mi źródła oliwy;
bere a na nufusu mu srade afɔw mʼakwan na abotan hwiee ngo sɛ nsu maa me no.
7 Gdy wychodziłem do bramy przez miasto i na rynku przygotowałem sobie miejsce.
“Bere a na mekɔ kuropɔn pon ano mekɔtena mʼagua so wɔ ɔmanfo aguabɔbea,
8 Widząc mnie, młodzi ukrywali się, a starcy podnosili się i stali.
mmerante hu me a, wogyina nkyɛn na mpanyimfo sɔre gyina hɔ;
9 Książęta przestawali mówić i kładli rękę na swoich ustach.
atitiriw gyae kasa na wɔde wɔn nsa kata wɔn ano;
10 Głos dostojników cichł, a ich język przylegał im do podniebienia.
mmapɔmma tɛm dinn, na wɔn tɛkrɛma ka wɔn dudom.
11 Ucho, które mnie słyszało, błogosławiło mnie, a oko, które mnie widziało, dawało o mnie świadectwo;
Wɔn a wɔte me nka nyinaa ka me ho asɛmpa, na wɔn a wohu me nyinaa kamfo me,
12 Bo wybawiałem ubogiego, gdy wołał, sierotę oraz tego, który nie miał pomocnika.
efisɛ meboaa ahiafo a wosu pɛɛ mmoa, ne ayisaa a wonni aboafo.
13 Błogosławieństwo ginącego przychodziło do mnie, a serce wdowy radowałem.
Onipa a na ɔrewu no hyiraa me; na memaa akunafo ani gyee wɔn koma mu.
14 Przyoblekłem się w sprawiedliwość i ona mnie okryła. Mój sąd był jak płaszcz i korona.
Mede trenee furaa sɛ mʼadurade; atɛntrenee yɛɛ me nkataso ne mʼabotiri.
15 Byłem oczami dla ślepego, a nogami dla chromego.
Meyɛɛ aniwa maa anifuraefo, ne anan maa mmubuafo.
16 Byłem ojcem ubogich, a sprawę, której nie znałem, badałem.
Meyɛɛ ahiafo agya; na mekaa ahɔho asɛm maa wɔn.
17 I kruszyłem szczękę niegodziwca, a z jego zębów wydzierałem łup.
Mibubuu amumɔyɛfo se na mihwim wɔn a wodi wɔn nya no fii wɔn anom.
18 Dlatego powiedziałem: Umrę w swoim gnieździe, rozmnożę [swoje] dni jak piasek.
“Medwenee sɛ, ‘Mewu wɔ mʼankasa me fi mu, na me nna dɔɔso sɛ nwea.
19 Mój korzeń rozciągnął się przy wodach, a rosa trwała całą noc na moich gałązkach.
Me ntin beduu nsu ano, na obosu agugu me mman so anadwo mu nyinaa.
20 Moja chwała odświeżała się we mnie, a mój łuk odnowił się w mojej ręce.
Mʼanuonyam rempa da, na agyan ayɛ foforo wɔ me nsam daa.’
21 Słuchali mnie i oczekiwali, przyjmowali moją radę w milczeniu.
“Nnipa hwehwɛɛ sɛ wotie me, wɔyɛɛ dinn, twɛn mʼafotu.
22 Po moich słowach już nie mówili, moja mowa kropiła na nich.
Sɛ mekasa wie a wɔnnkasa bio, efisɛ me nsɛm tɔɔ wɔn asom yiye.
23 Oczekiwali mnie jak deszczu, otwierali swe usta jak na późny deszcz.
Wɔtwɛn me sɛnea wɔtwɛn osu a ɛpete, na wɔmenee me nsɛm sɛ osutɔ bere nsu.
24 [Jeśli] się śmiałem do nich, nie wierzyli, a światła mojej twarzy nie odrzucali.
Sɛ meserew mekyerɛ wɔn a, wɔntaa nnye nni; mʼanimtew som bo ma wɔn.
25 Wytyczałem im drogę, siadałem na czele i przybywałem jak król wśród wojska, jak [ten], który smutnych pociesza.
Mebɔɔ kwan maa wɔn na metenaa ase sɛ wɔn hene; metenaa ase sɛ ɔhene a ɔwɔ nʼasraafo mu; meyɛɛ sɛ obi a ɔkyekye agyaadwotwafo werɛ.
