Hioba 29

1 Hiob ciągnął swoją przypowieść i mówił:

Åter hov Job upp sin röst och kvad:

2 Obym był taki jak za dawnych miesięcy, za [tych] dni, w których Bóg mnie strzegł;

Ack att jag vore såsom i forna månader, såsom i de dagar då Gud gav mig sitt beskydd,

3 Gdy jego pochodnia świeciła nad moją głową, a przy jego świetle przechodziłem w ciemności;

då hans lykta sken över mitt huvud och jag vid hans ljus gick fram genom mörkret!

4 Taki, jaki byłem za dni swojej młodości, gdy tajemnica Boga pozostawała nad moim namiotem;

Ja, vore jag såsom i min mognads dagar, då Guds huldhet vilade över min hydda,

5 Gdy Wszechmocny był jeszcze ze mną i otaczały mnie moje dzieci;

då ännu den Allsmäktige var med mig och mina barn stodo runt omkring mig,

6 Gdy moje ścieżki opływały w masło, a opoka wylewała mi źródła oliwy;

då mina fötter badade i gräddmjölk och klippan invid mig göt ut bäckar av olja!

7 Gdy wychodziłem do bramy przez miasto i na rynku przygotowałem sobie miejsce.

När jag då gick upp till porten i staden och intog mitt säte på torget,

8 Widząc mnie, młodzi ukrywali się, a starcy podnosili się i stali.

då drogo de unga sig undan vid min åsyn, de gamla reste sig upp och blevo stående.

9 Książęta przestawali mówić i kładli rękę na swoich ustach.

Då höllo hövdingar tillbaka sina ord och lade handen på munnen;

10 Głos dostojników cichł, a ich język przylegał im do podniebienia.

furstarnas röst ljöd då dämpad, och deras tunga lådde vid gommen.

11 Ucho, które mnie słyszało, błogosławiło mnie, a oko, które mnie widziało, dawało o mnie świadectwo;

Ja, vart öra som hörde prisade mig då säll, och vart öga som såg bar vittnesbörd om mig;

12 Bo wybawiałem ubogiego, gdy wołał, sierotę oraz tego, który nie miał pomocnika.

ty jag räddade den betryckte som ropade, och den faderlöse, den som ingen hjälpare hade.

13 Błogosławieństwo ginącego przychodziło do mnie, a serce wdowy radowałem.

Den olyckliges välsignelse kom då över mig, och änkans hjärta uppfyllde jag med jubel.

14 Przyoblekłem się w sprawiedliwość i ona mnie okryła. Mój sąd był jak płaszcz i korona.

I rättfärdighet klädde jag mig, och den var såsom min klädnad; rättvisa bar jag såsom mantel och huvudbindel.

15 Byłem oczami dla ślepego, a nogami dla chromego.

Ögon blev jag då åt den blinde, och fötter var jag åt den halte.

16 Byłem ojcem ubogich, a sprawę, której nie znałem, badałem.

Jag var då en fader för de fattiga, och den okändes sak redde jag ut.

17 I kruszyłem szczękę niegodziwca, a z jego zębów wydzierałem łup.

Jag krossade den orättfärdiges käkar och ryckte rovet undan hans tänder.

18 Dlatego powiedziałem: Umrę w swoim gnieździe, rozmnożę [swoje] dni jak piasek.

Jag tänkte då: »I mitt näste skall jag få dö, mina dagar skola bliva många såsom sanden.

19 Mój korzeń rozciągnął się przy wodach, a rosa trwała całą noc na moich gałązkach.

Min rot ligger ju öppen för vatten, och i min krona faller nattens dagg.

20 Moja chwała odświeżała się we mnie, a mój łuk odnowił się w mojej ręce.

Min ära bliver ständigt ny, och min båge föryngras i min hand.»

21 Słuchali mnie i oczekiwali, przyjmowali moją radę w milczeniu.

Ja, på mig hörde man då och väntade, man lyssnade under tystnad på mitt råd.

22 Po moich słowach już nie mówili, moja mowa kropiła na nich.

Sedan jag hade talat, talade ingen annan; såsom ett vederkvickande flöde kommo mina ord över dem.

23 Oczekiwali mnie jak deszczu, otwierali swe usta jak na późny deszcz.

De väntade på mig såsom på regn, de spärrade upp sina munnar såsom efter vårregn.

24 [Jeśli] się śmiałem do nich, nie wierzyli, a światła mojej twarzy nie odrzucali.

När de misströstade, log jag emot dem, och mitt ansiktes klarhet kunde de icke förmörka.

25 Wytyczałem im drogę, siadałem na czele i przybywałem jak król wśród wojska, jak [ten], który smutnych pociesza.

Täcktes jag besöka dem, så måste jag sitta främst; jag tronade då såsom en konung i sin skara, lik en man som har tröst för de sörjande.