Hioba 29

1 Hiob ciągnął swoją przypowieść i mówił:

Tinoi’Iobe i lañona’ey, ami’ty hoe:

2 Obym był taki jak za dawnych miesięcy, za [tych] dni, w których Bóg mnie strzegł;

Ee t’ie nanahake o volañeo, naho o andro narovan’ Añahare ahikoo;

3 Gdy jego pochodnia świeciła nad moją głową, a przy jego świetle przechodziłem w ciemności;

ie niiloilo ambone’ lohako eo ty failo’e, naho i hazavà’ey ty nirangako añ’ieñe ao;

4 Taki, jaki byłem za dni swojej młodości, gdy tajemnica Boga pozostawała nad moim namiotem;

ie tañ’andro naha añoñ’ay ahy, vaho tambone’ kibohoko eo ty firañetan’ Añahare;

5 Gdy Wszechmocny był jeszcze ze mną i otaczały mnie moje dzieci;

ie mbe tamako t’i El-Sadai, naho niarikoboñ’ ahy o keleiakoo;

6 Gdy moje ścieżki opływały w masło, a opoka wylewała mi źródła oliwy;

ie nisasan-kendron-dronono o liakoo, vaho nadoandoa’ o vatoo amako ty menake!

7 Gdy wychodziłem do bramy przez miasto i na rynku przygotowałem sobie miejsce.

Ie niakatse mb’an-dalambein-drova mb’eo iraho, ie rinambeko antameañe eo i fitobohakoy.

8 Widząc mnie, młodzi ukrywali się, a starcy podnosili się i stali.

Nisitak’ ahiko o ajalahio te zoeñe, songa niongake ty bey vaho nijohañe;

9 Książęta przestawali mówić i kładli rękę na swoich ustach.

Nitroatse ami’ty fivesoveso’e o roandriañeo vaho nitàm-palie.

10 Głos dostojników cichł, a ich język przylegał im do podniebienia.

Nianjiñe ty fiarañanaña’ o roandriañeo, le nipitek’ an-dañilañy o famele’eo.

11 Ucho, które mnie słyszało, błogosławiło mnie, a oko, które mnie widziało, dawało o mnie świadectwo;

Ie jinanjin-dravembia, le natao’e haha iraho, ie niisam-pihaino, le nitalily ahy;

12 Bo wybawiałem ubogiego, gdy wołał, sierotę oraz tego, który nie miał pomocnika.

amy te rinombako ty rarake nikai-drombake, i bode-rae tsy amam-pañimbay.

13 Błogosławieństwo ginącego przychodziło do mnie, a serce wdowy radowałem.

Nivotrak’ amako ty tata’ i nipetrokey, vaho nampisaboeko an-kaehake ty arofo’ o vantotseo.

14 Przyoblekłem się w sprawiedliwość i ona mnie okryła. Mój sąd był jak płaszcz i korona.

Niombeako ty havantañañe, le nisalora’e; nanahake ty sabaka reke-tsarimbo ty havañonako.

15 Byłem oczami dla ślepego, a nogami dla chromego.

Ni-fihaino ami’ty fey iraho, naho fandia amo kepekeo.

16 Byłem ojcem ubogich, a sprawę, której nie znałem, badałem.

Ni-rae’ o poie’eo, vaho nitsikaraheko ty nipaia’ i alik’amakoy.

17 I kruszyłem szczękę niegodziwca, a z jego zębów wydzierałem łup.

Pinekako ty famotsi’ o tsereheñeo naho tinavako amo nife’eo i nitsindrohe’ey.

18 Dlatego powiedziałem: Umrę w swoim gnieździe, rozmnożę [swoje] dni jak piasek.

Le hoe ty fitsakoreako, t’ie hikenkañe añ’akibako ao, naho hampimiràko amo faseñeo ty androko;

19 Mój korzeń rozciągnął się przy wodach, a rosa trwała całą noc na moich gałązkach.

mitsiriaria mb’an-drano o vahakoo vaho mialeñe amo tsampakoo ty zono.

20 Moja chwała odświeżała się we mnie, a mój łuk odnowił się w mojej ręce.

Vao amako nainai’e ty engeko, vaoeñe an-tañako ao ty faleko.

21 Słuchali mnie i oczekiwali, przyjmowali moją radę w milczeniu.

Nijanjiñe naho nandiñe ahy ondatio, nianjiñe t’ie namereako.

22 Po moich słowach już nie mówili, moja mowa kropiła na nich.

Ie nilañon-draho, tsy nisaontsy iereo, nitsopatsopak’ am’iereo o entakoo.

23 Oczekiwali mnie jak deszczu, otwierali swe usta jak na późny deszcz.

Hoe orañe ty nandiñisa’ iareo ahiko; ie nipaña-palie hoe aman’ oram-panjaka.

24 [Jeśli] się śmiałem do nich, nie wierzyli, a światła mojej twarzy nie odrzucali.

Nisomilahako t’ie tsy niantoke; le tsy nazè’ iereo ty filoeloean-tareheko.

25 Wytyczałem im drogę, siadałem na czele i przybywałem jak król wśród wojska, jak [ten], który smutnych pociesza.

Jinoboko ty lala hombà’ iareo vaho nitoboke hoe talè, nimoneñe hoe mpanjaka ami’ty borizà’e, manahake ty mpañohòm-pandala.