Hioba 29
1 Hiob ciągnął swoją przypowieść i mówił:
Jób pedig folytatá az ő beszédét, és monda:
2 Obym był taki jak za dawnych miesięcy, za [tych] dni, w których Bóg mnie strzegł;
Oh, vajha olyan volnék, mint a hajdani hónapokban, a mikor Isten őrzött engem!
3 Gdy jego pochodnia świeciła nad moją głową, a przy jego świetle przechodziłem w ciemności;
Mikor az ő szövétneke fénylett fejem fölött, s világánál jártam a setétet;
4 Taki, jaki byłem za dni swojej młodości, gdy tajemnica Boga pozostawała nad moim namiotem;
A mint java-korom napjaiban valék, a mikor Isten gondossága borult sátoromra!
5 Gdy Wszechmocny był jeszcze ze mną i otaczały mnie moje dzieci;
Mikor még a Mindenható velem volt, és körültem voltak gyermekeim;
6 Gdy moje ścieżki opływały w masło, a opoka wylewała mi źródła oliwy;
Mikor lábaimat édes tejben mostam, és mellettem a szikla olajpatakokat ontott;
7 Gdy wychodziłem do bramy przez miasto i na rynku przygotowałem sobie miejsce.
Mikor a kapuhoz mentem, fel a városon; a köztéren székemet fölállítám:
8 Widząc mnie, młodzi ukrywali się, a starcy podnosili się i stali.
Ha megláttak az ifjak, félrevonultak, az öregek is fölkeltek és állottak.
9 Książęta przestawali mówić i kładli rękę na swoich ustach.
A fejedelmek abbahagyták a beszédet, és tenyeröket szájukra tették.
10 Głos dostojników cichł, a ich język przylegał im do podniebienia.
A főemberek szava elnémult, és nyelvök az ínyökhöz ragadt.
11 Ucho, które mnie słyszało, błogosławiło mnie, a oko, które mnie widziało, dawało o mnie świadectwo;
Mert a mely fül hallott, boldognak mondott engem, és a mely szem látott, bizonyságot tett én felőlem.
12 Bo wybawiałem ubogiego, gdy wołał, sierotę oraz tego, który nie miał pomocnika.
Mert megmentém a kiáltozó szegényt, és az árvát, a kinek nem volt segítsége.
13 Błogosławieństwo ginącego przychodziło do mnie, a serce wdowy radowałem.
A veszni indultnak áldása szállt reám, az özvegynek szívét megörvendeztetém.
14 Przyoblekłem się w sprawiedliwość i ona mnie okryła. Mój sąd był jak płaszcz i korona.
Az igazságot magamra öltém és az is magára ölte engem; palást és süveg gyanánt volt az én ítéletem.
15 Byłem oczami dla ślepego, a nogami dla chromego.
A vaknak én szeme valék, és a sántának lába.
16 Byłem ojcem ubogich, a sprawę, której nie znałem, badałem.
A szűkölködőknek én atyjok valék, az ismeretlennek ügyét is jól meghányám-vetém.
17 I kruszyłem szczękę niegodziwca, a z jego zębów wydzierałem łup.
Az álnoknak zápfogait kitördösém, és fogai közül a prédát kiütém vala.
18 Dlatego powiedziałem: Umrę w swoim gnieździe, rozmnożę [swoje] dni jak piasek.
Azt gondoltam azért: fészkemmel veszek el, és mint a homok, megsokasodnak napjaim.
19 Mój korzeń rozciągnął się przy wodach, a rosa trwała całą noc na moich gałązkach.
Gyökerem a víznek nyitva lesz, és ágamon hál meg a harmat.
20 Moja chwała odświeżała się we mnie, a mój łuk odnowił się w mojej ręce.
Dicsőségem megújul velem, és kézívem erősebbé lesz kezemben.
21 Słuchali mnie i oczekiwali, przyjmowali moją radę w milczeniu.
Hallgattak és figyeltek reám, és elnémultak az én tanácsomra.
22 Po moich słowach już nie mówili, moja mowa kropiła na nich.
Az én szavaim után nem szóltak többet, s harmatként hullt rájok beszédem.
23 Oczekiwali mnie jak deszczu, otwierali swe usta jak na późny deszcz.
Mint az esőre, úgy vártak rám, és szájukat tátották, mint tavaszi záporra.
24 [Jeśli] się śmiałem do nich, nie wierzyli, a światła mojej twarzy nie odrzucali.
Ha rájok mosolyogtam, nem bizakodtak el, és arczom derüjét nem sötétíték be.
25 Wytyczałem im drogę, siadałem na czele i przybywałem jak król wśród wojska, jak [ten], który smutnych pociesza.
Örömest választottam útjokat, mint főember ültem ott; úgy laktam ott, mint király a hadseregben, mint a ki bánkódókat vigasztal.
