Hioba 29
1 Hiob ciągnął swoją przypowieść i mówił:
Job prit de nouveau la parole sous forme sentencieuse et dit:
2 Obym był taki jak za dawnych miesięcy, za [tych] dni, w których Bóg mnie strzegł;
Oh! Que ne puis-je être comme aux mois du passé, Comme aux jours où Dieu me gardait,
3 Gdy jego pochodnia świeciła nad moją głową, a przy jego świetle przechodziłem w ciemności;
Quand sa lampe brillait sur ma tête, Et que sa lumière me guidait dans les ténèbres!
4 Taki, jaki byłem za dni swojej młodości, gdy tajemnica Boga pozostawała nad moim namiotem;
Que ne suis-je comme aux jours de ma vigueur, Où Dieu veillait en ami sur ma tente,
5 Gdy Wszechmocny był jeszcze ze mną i otaczały mnie moje dzieci;
Quand le Tout-Puissant était encore avec moi, Et que mes enfants m’entouraient;
6 Gdy moje ścieżki opływały w masło, a opoka wylewała mi źródła oliwy;
Quand mes pieds se baignaient dans la crème Et que le rocher répandait près de moi des ruisseaux d’huile!
7 Gdy wychodziłem do bramy przez miasto i na rynku przygotowałem sobie miejsce.
Si je sortais pour aller à la porte de la ville, Et si je me faisais préparer un siège dans la place,
8 Widząc mnie, młodzi ukrywali się, a starcy podnosili się i stali.
Les jeunes gens se retiraient à mon approche, Les vieillards se levaient et se tenaient debout.
9 Książęta przestawali mówić i kładli rękę na swoich ustach.
Les princes arrêtaient leurs discours, Et mettaient la main sur leur bouche;
10 Głos dostojników cichł, a ich język przylegał im do podniebienia.
La voix des chefs se taisait, Et leur langue s’attachait à leur palais.
11 Ucho, które mnie słyszało, błogosławiło mnie, a oko, które mnie widziało, dawało o mnie świadectwo;
L’oreille qui m’entendait me disait heureux, L’œil qui me voyait me rendait témoignage;
12 Bo wybawiałem ubogiego, gdy wołał, sierotę oraz tego, który nie miał pomocnika.
Car je sauvais le pauvre qui implorait du secours, Et l’orphelin qui manquait d’appui.
13 Błogosławieństwo ginącego przychodziło do mnie, a serce wdowy radowałem.
La bénédiction du malheureux venait sur moi; Je remplissais de joie le cœur de la veuve.
14 Przyoblekłem się w sprawiedliwość i ona mnie okryła. Mój sąd był jak płaszcz i korona.
Je me revêtais de la justice et je lui servais de vêtement, J’avais ma droiture pour manteau et pour turban.
15 Byłem oczami dla ślepego, a nogami dla chromego.
J’étais l’œil de l’aveugle Et le pied du boiteux.
16 Byłem ojcem ubogich, a sprawę, której nie znałem, badałem.
J’étais le père des misérables, J’examinais la cause de l’inconnu;
17 I kruszyłem szczękę niegodziwca, a z jego zębów wydzierałem łup.
Je brisais la mâchoire de l’injuste, Et j’arrachais de ses dents la proie.
18 Dlatego powiedziałem: Umrę w swoim gnieździe, rozmnożę [swoje] dni jak piasek.
Alors je disais: Je mourrai dans mon nid, Mes jours seront abondants comme le sable;
19 Mój korzeń rozciągnął się przy wodach, a rosa trwała całą noc na moich gałązkach.
L’eau pénétrera dans mes racines, La rosée passera la nuit sur mes branches;
20 Moja chwała odświeżała się we mnie, a mój łuk odnowił się w mojej ręce.
Ma gloire reverdira sans cesse, Et mon arc rajeunira dans ma main.
21 Słuchali mnie i oczekiwali, przyjmowali moją radę w milczeniu.
On m’écoutait et l’on restait dans l’attente, On gardait le silence devant mes conseils.
22 Po moich słowach już nie mówili, moja mowa kropiła na nich.
Après mes discours, nul ne répliquait, Et ma parole était pour tous une bienfaisante rosée;
23 Oczekiwali mnie jak deszczu, otwierali swe usta jak na późny deszcz.
Ils comptaient sur moi comme sur la pluie, Ils ouvraient la bouche comme pour une pluie du printemps.
24 [Jeśli] się śmiałem do nich, nie wierzyli, a światła mojej twarzy nie odrzucali.
Je leur souriais quand ils perdaient courage, Et l’on ne pouvait chasser la sérénité de mon front.
25 Wytyczałem im drogę, siadałem na czele i przybywałem jak król wśród wojska, jak [ten], który smutnych pociesza.
J’aimais à aller vers eux, et je m’asseyais à leur tête; J’étais comme un roi au milieu d’une troupe, Comme un consolateur auprès des affligés.
