Hioba 29

1 Hiob ciągnął swoją przypowieść i mówił:

Job jatkoi lausuen mietelmiään ja sanoi:

2 Obym był taki jak za dawnych miesięcy, za [tych] dni, w których Bóg mnie strzegł;

"Oi, jospa olisin, niinkuin olin ammoin kuluneina kuukausina, niinkuin niinä päivinä, joina Jumala minua varjeli,

3 Gdy jego pochodnia świeciła nad moją głową, a przy jego świetle przechodziłem w ciemności;

jolloin hänen lamppunsa loisti pääni päällä ja minä hänen valossansa vaelsin pimeyden halki!

4 Taki, jaki byłem za dni swojej młodości, gdy tajemnica Boga pozostawała nad moim namiotem;

Jospa olisin niinkuin kukoistukseni päivinä, jolloin Jumalan ystävyys oli majani yllä,

5 Gdy Wszechmocny był jeszcze ze mną i otaczały mnie moje dzieci;

jolloin Kaikkivaltias oli vielä minun kanssani ja poikani minua ympäröivät,

6 Gdy moje ścieżki opływały w masło, a opoka wylewała mi źródła oliwy;

jolloin askeleeni kylpivät kermassa ja kallio minun vierelläni vuoti öljyvirtoja!

7 Gdy wychodziłem do bramy przez miasto i na rynku przygotowałem sobie miejsce.

Kun menin kaupunkiin porttiaukealle, kun asetin istuimeni torille,

8 Widząc mnie, młodzi ukrywali się, a starcy podnosili się i stali.

niin nuorukaiset väistyivät nähdessään minut, vanhukset nousivat ja jäivät seisomaan,

9 Książęta przestawali mówić i kładli rękę na swoich ustach.

päämiehet lakkasivat puhumasta ja panivat kätensä suulleen.

10 Głos dostojników cichł, a ich język przylegał im do podniebienia.

Ruhtinasten ääni vaikeni, ja heidän kielensä tarttui suulakeen.

11 Ucho, które mnie słyszało, błogosławiło mnie, a oko, które mnie widziało, dawało o mnie świadectwo;

Sillä kenen korva minusta kuuli, hän ylisti minua onnelliseksi, kenen silmä minut näki, hän minusta todisti;

12 Bo wybawiałem ubogiego, gdy wołał, sierotę oraz tego, który nie miał pomocnika.

minä näet pelastin kurjan, joka apua huusi, ja orvon, jolla ei auttajaa ollut.

13 Błogosławieństwo ginącego przychodziło do mnie, a serce wdowy radowałem.

Menehtyväisen siunaus tuli minun osakseni, ja lesken sydämen minä saatoin riemuitsemaan.

14 Przyoblekłem się w sprawiedliwość i ona mnie okryła. Mój sąd był jak płaszcz i korona.

Vanhurskaudella minä vaatetin itseni, ja se verhosi minut; oikeus oli minulla viittana ja päähineenä.

15 Byłem oczami dla ślepego, a nogami dla chromego.

Minä olin sokean silmä ja ontuvan jalka.

16 Byłem ojcem ubogich, a sprawę, której nie znałem, badałem.

Minä olin köyhien isä, ja tuntemattoman asiaa minä tarkoin tutkin.

17 I kruszyłem szczękę niegodziwca, a z jego zębów wydzierałem łup.

Minä särjin väärintekijän leukaluut ja tempasin saaliin hänen hampaistansa.

18 Dlatego powiedziałem: Umrę w swoim gnieździe, rozmnożę [swoje] dni jak piasek.

Silloin ajattelin: 'Pesääni minä saan kuolla, ja minä lisään päiväni paljoiksi kuin hiekka.

19 Mój korzeń rozciągnął się przy wodach, a rosa trwała całą noc na moich gałązkach.

Onhan juureni vedelle avoinna, ja kaste yöpyy minun oksillani.

20 Moja chwała odświeżała się we mnie, a mój łuk odnowił się w mojej ręce.

Kunniani uudistuu alati, ja jouseni nuortuu minun kädessäni.'

21 Słuchali mnie i oczekiwali, przyjmowali moją radę w milczeniu.

He kuuntelivat minua ja odottivat, olivat vaiti ja vartoivat neuvoani.

22 Po moich słowach już nie mówili, moja mowa kropiła na nich.

Puhuttuani eivät he enää sanaa sanoneet, vihmana vuoti puheeni heihin.

23 Oczekiwali mnie jak deszczu, otwierali swe usta jak na późny deszcz.

He odottivat minua niinkuin sadetta ja avasivat suunsa niinkuin kevätkuurolle.

24 [Jeśli] się śmiałem do nich, nie wierzyli, a światła mojej twarzy nie odrzucali.

Minä hymyilin heille, kun he olivat toivottomat, ja minun kasvojeni loistaessa eivät he synkiksi jääneet.

25 Wytyczałem im drogę, siadałem na czele i przybywałem jak król wśród wojska, jak [ten], który smutnych pociesza.

Jos suvaitsin tulla heidän luokseen, niin minä istuin ylinnä, istuin kuin kuningas sotajoukkonsa keskellä, niinkuin se, joka murheelliset lohduttaa."