< Hioba 17 >
1 Mój oddech jest skażony, moje dni gasną, groby na mnie [czekają].
2 Czy nie szydercy są przy mnie? Czy moje oko nie czuwa przez ich zniewagi?
3 Złóż więc zastaw za mnie u siebie. Któż jest ten, który za mnie poręczy?
4 Ich serce bowiem ukryłeś przed zrozumieniem, dlatego [ich] nie wywyższysz.
5 Kto pochlebia przyjaciołom, tego dzieciom zgasną oczy.
6 Uczynił mnie tematem przysłowia wśród ludzi i pośmiewiskiem przed nimi.
7 Moje oko zaćmiło się od smutku, a wszystkie moje członki są jak cień.
8 Prawi zdumieją się nad tym, a niewinny powstanie przeciwko obłudnikowi.
9 Sprawiedliwy będzie trwał przy swojej drodze, a kto ma czyste ręce, nabierze siły.
10 Lecz wy wszyscy zawróćcie i przyjdźcie; bo mądrego wśród was nie znajduję.
11 Moje dni przeminęły, rozwiały się moje zamiary, myśli mego serca.
12 Noc zamieniają w dzień, światłość skraca się z powodu ciemności.
13 Gdybym czegoś oczekiwał, grób [będzie] moim domem, w ciemności rozłożyłem swoje posłanie. (Sheol )
14 Powiedziałem do zniszczenia: Jesteś moim ojcem, a robactwu: Moja matko i moja siostro.
15 Gdzie jest więc teraz moja nadzieja? Kto zobaczy moją nadzieję?
16 Zstąpią do zasuw grobu, gdy razem odpoczniemy w prochu. (Sheol )
