Hioba 14

1 Człowiek, urodzony przez kobietę, ma dni niewiele i ma pełno kłopotów;

“İnsanı kadın doğurur, Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.

2 Wyrasta jak kwiat i zostaje podcięty, znika jak cień i się nie ostaje.

Çiçek gibi açıp solar, Gölge gibi gelip geçer.

3 A jednak na takiego otwierasz swoje oczy i wzywasz mnie przed siebie na sąd.

Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun, Yargılamak için önüne çağırıyorsun?

4 Któż może wydobyć czystego z nieczystego? Ani jeden.

Kim temizi kirliden çıkarabilir? Hiç kimse!

5 Gdyż jego dni są ustalone, liczba jego miesięcy jest u ciebie; wyznaczyłeś mu kres, którego nie może przekroczyć.

Madem insanın günleri belirlenmiş, Aylarının sayısı saptanmış, Sınır koymuşsun, öteye geçemez;

6 Odstąp od niego, aby odpoczął, aż zakończy swój dzień jak najemnik.

Gözünü ondan ayır da, Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.

7 [Dla] drzewa bowiem jest nadzieja, choć je wytną, że znowu odrośnie, że jego latorośl nie ustanie.

“Oysa bir ağaç için umut vardır, Kesilse, yeniden sürgün verir, Eksilmez filizleri.

8 Choć jego korzeń zestarzeje się w ziemi i jego pień umrze w prochu;

Kökü yerde kocasa, Kütüğü toprakta ölse bile,

9 [To jednak] gdy poczuje wodę, odrasta i rozpuszcza gałęzie jak sadzonka.

Su kokusu alır almaz filizlenir, Bir fidan gibi dal budak salar.

10 Ale człowiek umiera i marnieje; a gdy oddaje ducha, gdzie on jest?

İnsan ise ölüp yok olur, Son soluğunu verir ve her şey biter.

11 Jak ubywa wód z morza i rzeka opada, i wysycha;

Suyu akıp giden göl Ya da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,

12 Tak jest z człowiekiem, gdy się położy i już nie wstanie; dopóki niebiosa będą trwać, nie ocknie się ani nie będzie obudzony ze swego snu.

İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz, Gökler yok oluncaya dek uyanmaz, Uyandırılmaz.

13 Obyś mnie w grobie ukrył i schował, aż twój gniew się uciszy, wyznaczył mi czas i wspomniał na mnie. (Sheol h7585)

“Keşke beni ölüler diyarına gizlesen, Öfken geçinceye dek saklasan, Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan. (Sheol h7585)

14 Gdy człowiek umrze, czy [znowu] ożyje? Przez wszystkie dni wyznaczonego mi czasu będę czekał, aż nadejdzie moja zmiana.

İnsan ölür de dirilir mi? Başka biri nöbetimi devralıncaya dek Savaş boyunca umutla beklerdim.

15 Zawołasz, a ja ci odpowiem; zatęsknisz za dziełem swoich rąk.

Sen çağırırdın, ben yanıtlardım, Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.

16 Teraz jednak liczysz moje kroki. Czy nie zważasz na mój grzech?

O zaman adımlarımı sayar, Günahımın hesabını tutmazdın.

17 Mój występek jest zapieczętowany w woreczku, gromadzisz moje nieprawości.

İsyanımı torbaya koyup mühürler, Suçumu örterdin.

18 Doprawdy, góra pada i rozsypuje się, i skała przesuwa się ze swego miejsca.

“Ama dağın yıkılıp çöktüğü, Kayanın yerinden taşındığı,

19 Wody wydrążają kamienie, ulewa podrywa to, co wyrośnie z prochu ziemi, a ty nadzieję człowieka obracasz wniwecz.

Suyun taşı aşındırdığı, Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi, İnsanın umudunu yok ediyorsun.

20 Stale pokonujesz go, a on odchodzi; zmieniasz jego oblicze i odprawiasz go.

Onu hep yenersin, yok olup gider, Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.

21 Jego synowie darzeni są szacunkiem, lecz on o tym nie wie; żyją w pogardzie, lecz na to nie zważa.

Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz, Aşağılanırlar, anlamaz.

22 Ale jego własne ciało odczuwa ból, a jego dusza w nim płacze.

Ancak kendi canının acısını duyar, Yalnız kendisi için yas tutar.”