< Hioba 14 >

1 Człowiek, urodzony przez kobietę, ma dni niewiele i ma pełno kłopotów;
“Munhu akazvarwa nomukadzi ane mazuva mashoma azere nokutambudzika.
2 Wyrasta jak kwiat i zostaje podcięty, znika jak cień i się nie ostaje.
Anobuda seruva agosvava; anotiza somumvuri, haagari.
3 A jednak na takiego otwierasz swoje oczy i wzywasz mnie przed siebie na sąd.
Ko, munotarisisa munhu akadai here? Ko, muchamuuyisa kuzotongwa pamberi penyu here?
4 Któż może wydobyć czystego z nieczystego? Ani jeden.
Ndianiko angabudisa chinhu chakachena kubva pane chine tsvina? Hakuna!
5 Gdyż jego dni są ustalone, liczba jego miesięcy jest u ciebie; wyznaczyłeś mu kres, którego nie może przekroczyć.
Mazuva omunhu akatarwa; makatema kuwanda kwemwedzi yake, mukamutarira miganhu yaasingagoni kudarika.
6 Odstąp od niego, aby odpoczął, aż zakończy swój dzień jak najemnik.
Naizvozvo regai kumutarisa uye mumusiye ari oga, kusvikira apedza nguva yake somunhu anoshanda.
7 [Dla] drzewa bowiem jest nadzieja, choć je wytną, że znowu odrośnie, że jego latorośl nie ustanie.
“Asi kumuti kune tariro: Kana ukatemwa, unobukirazve, uye mabukira awo matsva haasvavi.
8 Choć jego korzeń zestarzeje się w ziemi i jego pień umrze w prochu;
Midzi yawo ingava yakwegura hayo muvhu uye hunde yawo ichifa muvhu,
9 [To jednak] gdy poczuje wodę, odrasta i rozpuszcza gałęzie jak sadzonka.
asi uchabukira pakunhuhwira kwemvura ugomera somuti uchangotanga kumera.
10 Ale człowiek umiera i marnieje; a gdy oddaje ducha, gdzie on jest?
Asi munhu anofa agoradzikwa pasi; anofema kokupedzisira uye haazovapozve.
11 Jak ubywa wód z morza i rzeka opada, i wysycha;
Sokupera kunoita mvura mugungwa, kana kupwa nokuoma kworwizi,
12 Tak jest z człowiekiem, gdy się położy i już nie wstanie; dopóki niebiosa będą trwać, nie ocknie się ani nie będzie obudzony ze swego snu.
saizvozvo munhu anovata pasi asingazomuki; kusvikira matenga asisiko, vanhu havazomukizve kana kumutswa pakuvata kwavo.
13 Obyś mnie w grobie ukrył i schował, aż twój gniew się uciszy, wyznaczył mi czas i wspomniał na mnie. (Sheol h7585)
“Haiwa, dai mandiviga henyu muguva chete, uye mandiviga kusvikira kutsamwa kwenyu kwapfuura! Dai chete manditarira nguva, uye ipapo mugondirangarira! (Sheol h7585)
14 Gdy człowiek umrze, czy [znowu] ożyje? Przez wszystkie dni wyznaczonego mi czasu będę czekał, aż nadejdzie moja zmiana.
Kana munhu akafa, angazoraramazve here? Mazuva ose okushanda kwangu kwakaoma, ndicharindira kusvikira kuvandudzwa kwangu kwasvika.
15 Zawołasz, a ja ci odpowiem; zatęsknisz za dziełem swoich rąk.
Muchadana uye ini ndichakupindurai; muchashuva chisikwa chamakaita namaoko enyu.
16 Teraz jednak liczysz moje kroki. Czy nie zważasz na mój grzech?
Zvirokwazvo muchaverenga nhambwe dzangu ipapo, asi musingarondi chivi changu.
17 Mój występek jest zapieczętowany w woreczku, gromadzisz moje nieprawości.
Kudarika kwangu kuchasungirwa musaga; muchafukidzira chivi changu.
18 Doprawdy, góra pada i rozsypuje się, i skała przesuwa się ze swego miejsca.
“Asi sokupfupfunyuka kunoita gomo rigoondomoka, uye sokubviswa kwedombo panzvimbo yaro,
19 Wody wydrążają kamienie, ulewa podrywa to, co wyrośnie z prochu ziemi, a ty nadzieję człowieka obracasz wniwecz.
semvura inochera mabwe, uye sokuyerera kwemvura zhinji inokukura ivhu, saizvozvo munoparadza tariro yomunhu.
20 Stale pokonujesz go, a on odchodzi; zmieniasz jego oblicze i odprawiasz go.
Munomukunda kamwe chete zvachose, uye akasazovapo; munoshandura chiso chake mobva mamudzinga.
21 Jego synowie darzeni są szacunkiem, lecz on o tym nie wie; żyją w pogardzie, lecz na to nie zważa.
Kana vanakomana vake vachikudzwa, iye haazvizivi; kana vakadzikisirwa pasi, iye haazvioni.
22 Ale jego własne ciało odczuwa ból, a jego dusza w nim płacze.
Anongonzwa kurwadza kwomuviri wake chete, agozvichema iye pachake bedzi.”

< Hioba 14 >