Hioba 14

1 Człowiek, urodzony przez kobietę, ma dni niewiele i ma pełno kłopotów;

L'homme né de femme est de courte vie, et rassasié d'agitations.

2 Wyrasta jak kwiat i zostaje podcięty, znika jak cień i się nie ostaje.

Il sort comme une fleur, puis il est coupé, et il s'enfuit comme une ombre qui ne s'arrête point.

3 A jednak na takiego otwierasz swoje oczy i wzywasz mnie przed siebie na sąd.

Cependant tu as ouvert tes yeux sur lui, et tu me tires en cause devant toi.

4 Któż może wydobyć czystego z nieczystego? Ani jeden.

Qui est-ce qui tirera le pur de l'impur? personne.

5 Gdyż jego dni są ustalone, liczba jego miesięcy jest u ciebie; wyznaczyłeś mu kres, którego nie może przekroczyć.

Les jours de l'homme sont déterminés, le nombre de ses mois est entre tes mains, tu lui as prescrit ses limites, et il ne passera point au delà.

6 Odstąp od niego, aby odpoczął, aż zakończy swój dzień jak najemnik.

Retire-toi de lui, afin qu'il ait du relâche, jusqu'à ce que comme un mercenaire il ait achevé sa journée.

7 [Dla] drzewa bowiem jest nadzieja, choć je wytną, że znowu odrośnie, że jego latorośl nie ustanie.

Car si un arbre est coupé, il y a de l'espérance, et il poussera encore, et ne manquera pas de rejetons;

8 Choć jego korzeń zestarzeje się w ziemi i jego pień umrze w prochu;

Quoique sa racine soit envieillie dans la terre, et que son tronc soit mort dans la poussière;

9 [To jednak] gdy poczuje wodę, odrasta i rozpuszcza gałęzie jak sadzonka.

Dès qu'il sentira l'eau il regermera, et produira des branches, comme un arbre nouvellement planté.

10 Ale człowiek umiera i marnieje; a gdy oddaje ducha, gdzie on jest?

Mais l'homme meurt, et perd toute sa force; il expire; et puis où est-il?

11 Jak ubywa wód z morza i rzeka opada, i wysycha;

[Comme] les eaux s'écoulent de la mer, et une rivière s'assèche, et tarit;

12 Tak jest z człowiekiem, gdy się położy i już nie wstanie; dopóki niebiosa będą trwać, nie ocknie się ani nie będzie obudzony ze swego snu.

Ainsi l'homme est couché par terre, et ne se relève point; jusqu'à ce qu'il n'y ait plus de cieux ils ne se réveilleront point, et ne seront point réveillés de leur sommeil.

13 Obyś mnie w grobie ukrył i schował, aż twój gniew się uciszy, wyznaczył mi czas i wspomniał na mnie. (Sheol h7585)

Ô que tu me cachasses dans une fosse sous la terre, que tu m'y misses à couvert jusqu'à ce que ta colère fût passée, [et] que tu me donnasses un terme; après lequel tu te souvinsses de moi! (Sheol h7585)

14 Gdy człowiek umrze, czy [znowu] ożyje? Przez wszystkie dni wyznaczonego mi czasu będę czekał, aż nadejdzie moja zmiana.

Si l'homme meurt, revivra-t-il? J'attendrai [donc] tous les jours de mon combat, jusqu'à ce qu'il m'arrive du changement.

15 Zawołasz, a ja ci odpowiem; zatęsknisz za dziełem swoich rąk.

Appelle-moi, et je te répondrai; ne dédaigne point l'ouvrage de tes mains.

16 Teraz jednak liczysz moje kroki. Czy nie zważasz na mój grzech?

Or maintenant tu comptes mes pas, et tu n'exceptes rien de mon péché.

17 Mój występek jest zapieczętowany w woreczku, gromadzisz moje nieprawości.

Mes péchés sont cachetés comme dans une valise, et tu as cousu ensemble mes iniquités.

18 Doprawdy, góra pada i rozsypuje się, i skała przesuwa się ze swego miejsca.

Car [comme] une montagne en tombant s'éboule, et [comme] un rocher est transporté de sa place;

19 Wody wydrążają kamienie, ulewa podrywa to, co wyrośnie z prochu ziemi, a ty nadzieję człowieka obracasz wniwecz.

Et [comme] les eaux minent les pierres, et entraînent par leur débordement la poussière de la terre, avec tout ce qu'elle a produit, tu fais ainsi périr l'attente de l'homme [mortel].

20 Stale pokonujesz go, a on odchodzi; zmieniasz jego oblicze i odprawiasz go.

Tu te montres toujours plus fort que lui, et il s'en va; [et] lui ayant fait changer de visage, tu l'envoies au loin.

21 Jego synowie darzeni są szacunkiem, lecz on o tym nie wie; żyją w pogardzie, lecz na to nie zważa.

Ses enfants seront avancés, et il n'en saura rien; ou ils seront abaissés, et il ne s'en souciera point.

22 Ale jego własne ciało odczuwa ból, a jego dusza w nim płacze.

Seulement sa chair, [pendant qu'elle est] sur lui, a de la douleur, et son âme s'afflige [tandis qu'elle est] en lui.