Hioba 14

1 Człowiek, urodzony przez kobietę, ma dni niewiele i ma pełno kłopotów;

Et Menneske, født af en Kvinde, lever en stakket Tid og mættes af Uro.

2 Wyrasta jak kwiat i zostaje podcięty, znika jak cień i się nie ostaje.

Han gaar op som et Blomster og henvisner, han flyr som en Skygge og bestaar ikke.

3 A jednak na takiego otwierasz swoje oczy i wzywasz mnie przed siebie na sąd.

Ogsaa over en saadan oplader du dine Øjne og fører mig for din Dom.

4 Któż może wydobyć czystego z nieczystego? Ani jeden.

Ja, kom der dog en ren af en uren! men nej, ikke en eneste.

5 Gdyż jego dni są ustalone, liczba jego miesięcy jest u ciebie; wyznaczyłeś mu kres, którego nie może przekroczyć.

Dersom hans Dage ere bestemte, hans Maaneders Tal fastsat hos dig, dersom du har sat ham en Grænse, han ikke kan overskride:

6 Odstąp od niego, aby odpoczął, aż zakończy swój dzień jak najemnik.

Da lad af fra ham, at han maa hvile; at han dog som en Daglønner maa glæde sig ved sin Dag.

7 [Dla] drzewa bowiem jest nadzieja, choć je wytną, że znowu odrośnie, że jego latorośl nie ustanie.

Thi et Træ har Haab: Naar det er afhugget, kan det igen skyde frem, og dets Kviste udeblive ikke.

8 Choć jego korzeń zestarzeje się w ziemi i jego pień umrze w prochu;

Om end dets Rod bliver gammel i Jorden, og dets Stub dør i Støvet,

9 [To jednak] gdy poczuje wodę, odrasta i rozpuszcza gałęzie jak sadzonka.

saa grønnes det dog igen af Vandets Duft og skyder Grene som en frisk Plante.

10 Ale człowiek umiera i marnieje; a gdy oddaje ducha, gdzie on jest?

Men dør en Mand, er hans Kraft forbi, og opgiver et Menneske Aanden, hvor er han da?

11 Jak ubywa wód z morza i rzeka opada, i wysycha;

Vand løber ud af Søen, og en Flod svinder og bliver tør:

12 Tak jest z człowiekiem, gdy się położy i już nie wstanie; dopóki niebiosa będą trwać, nie ocknie się ani nie będzie obudzony ze swego snu.

Saaledes lægger og at Menneske sig og staar ikke op; indtil Himlene ikke mere ere, opvaagne de ikke, og de opvækkes ikke af deres Søvn.

13 Obyś mnie w grobie ukrył i schował, aż twój gniew się uciszy, wyznaczył mi czas i wspomniał na mnie. (Sheol h7585)

Gid du vilde gemme mig i Graven, ja skjule mig, indtil din Vrede vendte om; at du vilde sætte mig en beskikket Tid og vilde komme mig i Hu igen! (Sheol h7585)

14 Gdy człowiek umrze, czy [znowu] ożyje? Przez wszystkie dni wyznaczonego mi czasu będę czekał, aż nadejdzie moja zmiana.

Naar en Mand dør, mon han da skal leve op igen? saa vilde jeg vente alle mine Stridsdage, indtil min Afløsning kom.

15 Zawołasz, a ja ci odpowiem; zatęsknisz za dziełem swoich rąk.

Du skulde kalde, og jeg skulde svare dig; du skulde længes efter dine Hænders Gerning!

16 Teraz jednak liczysz moje kroki. Czy nie zważasz na mój grzech?

Thi nu tæller du mine Skridt; du varer ikke over min Synd.

17 Mój występek jest zapieczętowany w woreczku, gromadzisz moje nieprawości.

Min Overtrædelse er forseglet i et Knippe, og du syr til om min Misgerning.

18 Doprawdy, góra pada i rozsypuje się, i skała przesuwa się ze swego miejsca.

Men et Bjerg, som falder, smuldrer hen, og en Klippe flytter sig fra sit Sted;

19 Wody wydrążają kamienie, ulewa podrywa to, co wyrośnie z prochu ziemi, a ty nadzieję człowieka obracasz wniwecz.

Vandet udhuler Stene, og dets Strømme bortskylle Jordens Støv: Saaledes gør du et Menneskes Forhaabning til intet.

20 Stale pokonujesz go, a on odchodzi; zmieniasz jego oblicze i odprawiasz go.

Du overvælder ham evindelig, og han farer hen; du forvender hans Udseende og lader ham fare.

21 Jego synowie darzeni są szacunkiem, lecz on o tym nie wie; żyją w pogardzie, lecz na to nie zważa.

Ere hans Børn i Ære, da ved han det ikke; ere de ringe, da mærker han det ikke.

22 Ale jego własne ciało odczuwa ból, a jego dusza w nim płacze.

For ham er kun Smerten, hans Kød lider, og for ham Sorgen, hans Sjæl føler.