Hioba 10
1 Moja dusza zmęczona jest życiem; dam upust swemu narzekaniu, będę mówił w goryczy swej duszy.
Dodijao je duši mojoj život moj; pustiæu od sebe tužnjavu svoju, govoriæu u jadu duše svoje.
2 Powiem Bogu: Nie potępiaj mnie. Oznajmij mi, czemu wiedziesz ze mną spór?
Reæi æu Bogu: nemoj me osuditi; kaži mi zašto se preš sa mnom.
3 Czy dobrze ci z tym, że mnie uciskasz, że odrzucasz dzieło swoich rąk i sprzyjasz radzie niegodziwych?
Je li ti milo da èiniš silu, da odbacuješ djelo ruku svojih i savjet bezbožnièki obasjavaš?
4 Czy masz oczy cielesne? Czy widzisz, jak człowiek widzi?
Jesu li u tebe oèi tjelesne? vidiš li kao što vidi èovjek?
5 Czy twoje dni są jak dni człowieka, a twoje lata jak lata ludzkie;
Jesu li dani tvoji kao dani èovjeèji, i godine tvoje kao vijek ljudski,
6 Że się wywiadujesz o moją nieprawość i dochodzisz mojego grzechu?
Te istražuješ moje bezakonje i za grijeh moj razbiraš?
7 Ty wiesz, że nie jestem niegodziwy i nikt nie wyrwie [mnie] z twoich rąk.
Ti znaš da nijesam kriv, i nema nikoga ko bi izbavio iz tvoje ruke.
8 Twoje ręce ukształtowały mnie i uczyniły mnie całego ze wszystkich stron, lecz mnie niszczysz.
Tvoje su me ruke stvorile i naèinile, i ti me otsvuda potireš.
9 Pamiętaj, proszę, że ulepiłeś mnie jak glinę; czy obrócisz mnie w proch?
Opomeni se da si me kao od kala naèinio, i opet æeš me u prah obratiti.
10 Czy nie wylałeś mnie jak mleko i nie sprawiłeś, że jak ser stężałem?
Nijesi li me kao mlijeko slio i kao sir usirio me?
11 Przyoblekłeś mnie skórą i ciałem, a kośćmi i żyłami pospinałeś mnie.
Navukao si na me kožu i meso, i kostima i žilama spleo si me.
12 Obdarzyłeś mnie życiem i miłosierdziem, a twoja opatrzność strzegła mego ducha.
Životom i milošæu darivao si me; i staranje tvoje èuvalo je duh moj.
13 I chociaż ukryłeś to wszystko w swoim sercu, wiem jednak, że to jest z twojej woli.
I sakrio si to u srcu svojem; ali znam da je u tebe.
14 Jeśli grzeszę, ty to spostrzegasz i nie uwolnisz mnie od mojej nieprawości.
Ako sam zgriješio, opazio si me, i nijesi me oprostio bezakonja mojega.
15 Jeśli jestem niegodziwy, biada mi, a [choćbym też] był sprawiedliwy, nie podniosę swojej głowy. Jestem syty hańby, zważ na moje utrapienie;
Ako sam skrivio, teško meni! ako li sam prav, ne mogu podignuti glave, pun sramote i videæi muku svoju.
16 Gdyż go przybywa; gonisz mnie jak okrutny lew i zachowujesz się dziwnie wobec mnie.
I ako se podigne, goniš me kao lav, i opet èiniš èudesa na meni.
17 Stawiasz przeciwko mnie nowych świadków i pomnażasz nade mną swój gniew; wojsko za wojskiem naciera na mnie.
Ponavljaš svjedoèanstva svoja protiv mene, i umnožavaš gnjev svoj na me; vojske jedna za drugom izlaze na me.
18 Czemu wyprowadziłeś mnie z łona? Obym umarł i nie widziało mnie żadne oko!
Zašto si me izvadio iz utrobe? o da umrijeh! da me ni oko ne vidje!
19 Byłbym, jakby mnie nie było, od łona zanieśliby mnie do grobu!
Bio bih kao da nigda nijesam bio; iz utrobe u grob bio bih odnesen.
20 Czy nie zostało mi niewiele dni? Przestań więc i odejdź ode mnie, abym nabrał trochę otuchy;
Nije li malo dana mojih? prestani dakle i okani me se da se malo oporavim,
21 Zanim odejdę tam, skąd już nie powrócę, do ziemi ciemności i cienia śmierci;
Prije nego otidem odakle se neæu vratiti, u zemlju tamnu i u sjen smrtni,
22 Do ziemi ciemnej jak noc [i do] cienia śmierci i bezładu, gdzie świeci tylko ciemność.
U zemlju tamnu kao mrak i u sjen smrtni, gdje nema promjene i gdje je vidjelo kao tama.
