Hioba 10

1 Moja dusza zmęczona jest życiem; dam upust swemu narzekaniu, będę mówił w goryczy swej duszy.

Min sjel er lei av mitt liv, jeg vil la min klage ha fritt løp, jeg vil tale i min sjels bitre smerte.

2 Powiem Bogu: Nie potępiaj mnie. Oznajmij mi, czemu wiedziesz ze mną spór?

Jeg vil si til Gud: Fordøm mig ikke, la mig vite hvorfor du strider mot mig!

3 Czy dobrze ci z tym, że mnie uciskasz, że odrzucasz dzieło swoich rąk i sprzyjasz radzie niegodziwych?

Tykkes det dig godt at du undertrykker, at du forkaster det dine hender med omhu har dannet, og lar ditt lys skinne over ugudeliges råd?

4 Czy masz oczy cielesne? Czy widzisz, jak człowiek widzi?

Har du menneskeøine, eller ser du således som et menneske ser?

5 Czy twoje dni są jak dni człowieka, a twoje lata jak lata ludzkie;

Er dine dager som et menneskes dager, eller dine år som en manns dager? -

6 Że się wywiadujesz o moją nieprawość i dochodzisz mojego grzechu?

siden du søker efter min misgjerning og leter efter min synd,

7 Ty wiesz, że nie jestem niegodziwy i nikt nie wyrwie [mnie] z twoich rąk.

enda du vet at jeg ikke er ugudelig, og at det ingen er som redder av din hånd.

8 Twoje ręce ukształtowały mnie i uczyniły mnie całego ze wszystkich stron, lecz mnie niszczysz.

Dine hender har dannet mig og gjort mig, helt og i alle deler, og nu vil du ødelegge mig!

9 Pamiętaj, proszę, że ulepiłeś mnie jak glinę; czy obrócisz mnie w proch?

Kom i hu at du har dannet mig som leret, og nu lar du mig atter vende tilbake til støvet!

10 Czy nie wylałeś mnie jak mleko i nie sprawiłeś, że jak ser stężałem?

Helte du mig ikke ut som melk og lot mig størkne som ost?

11 Przyoblekłeś mnie skórą i ciałem, a kośćmi i żyłami pospinałeś mnie.

Med hud og kjøtt klædde du mig, og med ben og sener gjennemvevde du mig.

12 Obdarzyłeś mnie życiem i miłosierdziem, a twoja opatrzność strzegła mego ducha.

Liv og miskunnhet har du gitt mig, og din varetekt har vernet om min ånd.

13 I chociaż ukryłeś to wszystko w swoim sercu, wiem jednak, że to jest z twojej woli.

Og dette gjemte du i ditt hjerte, jeg vet at dette hadde du i sinne:

14 Jeśli grzeszę, ty to spostrzegasz i nie uwolnisz mnie od mojej nieprawości.

Syndet jeg, så vilde du vokte på mig og ikke frikjenne mig for min misgjerning;

15 Jeśli jestem niegodziwy, biada mi, a [choćbym też] był sprawiedliwy, nie podniosę swojej głowy. Jestem syty hańby, zważ na moje utrapienie;

var jeg skyldig, da ve mig, men var jeg uskyldig, skulde jeg dog ikke kunne løfte mitt hode, mett av skam og med min elendighet for øie;

16 Gdyż go przybywa; gonisz mnie jak okrutny lew i zachowujesz się dziwnie wobec mnie.

og hevet det sig dog, så vilde du jage efter mig som en løve, og atter vise dig forunderlig mot mig;

17 Stawiasz przeciwko mnie nowych świadków i pomnażasz nade mną swój gniew; wojsko za wojskiem naciera na mnie.

du vilde føre nye vidner mot mig og øke din harme mot mig, sende alltid nye hærflokker mot mig.

18 Czemu wyprowadziłeś mnie z łona? Obym umarł i nie widziało mnie żadne oko!

Hvorfor lot du mig utgå av mors liv? Jeg skulde ha opgitt ånden, og intet øie skulde ha sett mig;

19 Byłbym, jakby mnie nie było, od łona zanieśliby mnie do grobu!

jeg skulde ha vært som om jeg aldri hadde vært til; fra mors liv skulde jeg ha vært båret til graven.

20 Czy nie zostało mi niewiele dni? Przestań więc i odejdź ode mnie, abym nabrał trochę otuchy;

Er ikke mine dager få? - Han holde op! Han la mig være, så jeg kan bli litt glad,

21 Zanim odejdę tam, skąd już nie powrócę, do ziemi ciemności i cienia śmierci;

før jeg går bort for ikke å vende tilbake, bort til mørkets og dødsskyggens land,

22 Do ziemi ciemnej jak noc [i do] cienia śmierci i bezładu, gdzie świeci tylko ciemność.

et land så mørkt som den sorteste natt, hvor dødsskygge og forvirring råder, og hvor lyset er som den sorteste natt!