Hioba 10
1 Moja dusza zmęczona jest życiem; dam upust swemu narzekaniu, będę mówił w goryczy swej duszy.
I am weary of my life; I will let loose within me my complaint; I will speak in the bitterness of my soul.
2 Powiem Bogu: Nie potępiaj mnie. Oznajmij mi, czemu wiedziesz ze mną spór?
I will say unto God, Do not condemn me! Show me wherefore thou contendest with me!
3 Czy dobrze ci z tym, że mnie uciskasz, że odrzucasz dzieło swoich rąk i sprzyjasz radzie niegodziwych?
Is it a pleasure to thee to oppress, And to despise the work of thy hands, And to shine upon the plans of the wicked?
4 Czy masz oczy cielesne? Czy widzisz, jak człowiek widzi?
Hast thou eyes of flesh, Or seest thou as man seeth?
5 Czy twoje dni są jak dni człowieka, a twoje lata jak lata ludzkie;
Are thy days as the days of a man, Are thy years as the days of a mortal,
6 Że się wywiadujesz o moją nieprawość i dochodzisz mojego grzechu?
That thou seekest after my iniquity, And searchest after my sin,
7 Ty wiesz, że nie jestem niegodziwy i nikt nie wyrwie [mnie] z twoich rąk.
Though thou knowest that I am not guilty, And that none can deliver from thy hand?
8 Twoje ręce ukształtowały mnie i uczyniły mnie całego ze wszystkich stron, lecz mnie niszczysz.
Have thy hands completely fashioned and made me In every part, that thou mightst destroy me?
9 Pamiętaj, proszę, że ulepiłeś mnie jak glinę; czy obrócisz mnie w proch?
O remember that thou hast moulded me as clay! And wilt thou bring me again to dust?
10 Czy nie wylałeś mnie jak mleko i nie sprawiłeś, że jak ser stężałem?
Thou didst pour me out as milk, And curdle me as cheese;
11 Przyoblekłeś mnie skórą i ciałem, a kośćmi i żyłami pospinałeś mnie.
With skin and flesh didst thou clothe me, And strengthen me with bones and sinews;
12 Obdarzyłeś mnie życiem i miłosierdziem, a twoja opatrzność strzegła mego ducha.
Thou didst grant me life and favor, And thy protection preserved my breath:
13 I chociaż ukryłeś to wszystko w swoim sercu, wiem jednak, że to jest z twojej woli.
Yet these things thou didst lay up in thy heart! I know that this was in thy mind.
14 Jeśli grzeszę, ty to spostrzegasz i nie uwolnisz mnie od mojej nieprawości.
If I sin, then thou markest me, And wilt not acquit me of mine iniquity.
15 Jeśli jestem niegodziwy, biada mi, a [choćbym też] był sprawiedliwy, nie podniosę swojej głowy. Jestem syty hańby, zważ na moje utrapienie;
If I am wicked, —then woe unto me! Yet if righteous, I dare not lift up my head; I am full of confusion, beholding my affliction.
16 Gdyż go przybywa; gonisz mnie jak okrutny lew i zachowujesz się dziwnie wobec mnie.
If I lift it up, like a lion thou huntest me, And again showest thyself terrible unto me.
17 Stawiasz przeciwko mnie nowych świadków i pomnażasz nade mną swój gniew; wojsko za wojskiem naciera na mnie.
Thou renewest thy witnesses against me, And increasest thine anger toward me; New hosts continually rise up against me.
18 Czemu wyprowadziłeś mnie z łona? Obym umarł i nie widziało mnie żadne oko!
Why then didst thou bring me forth from the womb? I should have perished, and no eye had seen me;
19 Byłbym, jakby mnie nie było, od łona zanieśliby mnie do grobu!
I should be as though I had not been; I should have been borne from the womb to the grave.
20 Czy nie zostało mi niewiele dni? Przestań więc i odejdź ode mnie, abym nabrał trochę otuchy;
Are not my days few? O spare then, And let me alone, that I may be at ease a little while,
21 Zanim odejdę tam, skąd już nie powrócę, do ziemi ciemności i cienia śmierci;
Before I go— whence I shall not return—To the land of darkness and death-shade,
22 Do ziemi ciemnej jak noc [i do] cienia śmierci i bezładu, gdzie świeci tylko ciemność.
The land of darkness like the blackness of death-shade, Where is no order, and where the light is as darkness.
