Hioba 10
1 Moja dusza zmęczona jest życiem; dam upust swemu narzekaniu, będę mówił w goryczy swej duszy.
Kad mi je duši život omrznuo, nek' mi tužaljka poteče slobodno, zborit ću u gorčini duše svoje.
2 Powiem Bogu: Nie potępiaj mnie. Oznajmij mi, czemu wiedziesz ze mną spór?
Reću ću Bogu: Nemoj me osudit! Kaži mi zašto se na me obaraš.
3 Czy dobrze ci z tym, że mnie uciskasz, że odrzucasz dzieło swoich rąk i sprzyjasz radzie niegodziwych?
TÓa što od toga imaš da me tlačiš, da djelo ruku svojih zabacuješ, da pomažeš namjerama opakih?
4 Czy masz oczy cielesne? Czy widzisz, jak człowiek widzi?
Jesu li u tebe oči tjelesne? Zar ti vidiš kao što čovjek vidi?
5 Czy twoje dni są jak dni człowieka, a twoje lata jak lata ludzkie;
Zar su ti dani k'o dani smrtnika a kao ljudski vijek tvoje godine?
6 Że się wywiadujesz o moją nieprawość i dochodzisz mojego grzechu?
Zbog čega krivnju moju istražuješ i grijehe moje hoćeš razotkriti,
7 Ty wiesz, że nie jestem niegodziwy i nikt nie wyrwie [mnie] z twoich rąk.
kad znadeš dobro da sam nedužan, da ruci tvojoj izmaknut ne mogu?
8 Twoje ręce ukształtowały mnie i uczyniły mnie całego ze wszystkich stron, lecz mnie niszczysz.
Tvoje me ruke sazdaše, stvoriše, zašto da me sada opet raščiniš!
9 Pamiętaj, proszę, że ulepiłeś mnie jak glinę; czy obrócisz mnie w proch?
Sjeti se, k'o glinu si me sazdao i u prah ćeš me ponovo vratiti.
10 Czy nie wylałeś mnie jak mleko i nie sprawiłeś, że jak ser stężałem?
Nisi li mene k'o mlijeko ulio i učinio da se k'o sir zgrušam?
11 Przyoblekłeś mnie skórą i ciałem, a kośćmi i żyłami pospinałeś mnie.
Kožom si me i mesom odjenuo, kostima si me spleo i žilama.
12 Obdarzyłeś mnie życiem i miłosierdziem, a twoja opatrzność strzegła mego ducha.
S milošću si mi život darovao, brižljivo si nad mojim bdio dahom.
13 I chociaż ukryłeś to wszystko w swoim sercu, wiem jednak, że to jest z twojej woli.
Al' u svom srcu ovo si sakrio, znam da je tvoja to bila namjera:
14 Jeśli grzeszę, ty to spostrzegasz i nie uwolnisz mnie od mojej nieprawości.
da paziš budno hoću li zgriješiti i da mi grijeh ne prođe nekažnjeno.
15 Jeśli jestem niegodziwy, biada mi, a [choćbym też] był sprawiedliwy, nie podniosę swojej głowy. Jestem syty hańby, zważ na moje utrapienie;
Ako sam grešan, onda teško meni, ako li sam prav, glavu ne smijem dići - shrvan sramotom, nesrećom napojen!
16 Gdyż go przybywa; gonisz mnie jak okrutny lew i zachowujesz się dziwnie wobec mnie.
Ispravim li se, k'o lav me nagoniš, snagu svoju okušavaš na meni,
17 Stawiasz przeciwko mnie nowych świadków i pomnażasz nade mną swój gniew; wojsko za wojskiem naciera na mnie.
optužbe nove na mene podižeš, jarošću većom na mene usplamtiš i sa svježim se četama obaraš.
18 Czemu wyprowadziłeś mnie z łona? Obym umarł i nie widziało mnie żadne oko!
Iz utrobe što si me izvukao? O, što ne umrijeh: vidjeli me ne bi,
19 Byłbym, jakby mnie nie było, od łona zanieśliby mnie do grobu!
bio bih k'o da me ni bilo nije, iz utrobe u grob bi me stavili.
20 Czy nie zostało mi niewiele dni? Przestań więc i odejdź ode mnie, abym nabrał trochę otuchy;
Mog su života dani tako kratki! Pusti me da se još malo veselim
21 Zanim odejdę tam, skąd już nie powrócę, do ziemi ciemności i cienia śmierci;
prije nego ću na put bez povratka, u zemlju tame, zemlju sjene smrtne,
22 Do ziemi ciemnej jak noc [i do] cienia śmierci i bezładu, gdzie świeci tylko ciemność.
u zemlju tmine guste i meteža, gdje je svjetlost slična noći najcrnjoj.”
