Hebrajczyków 4
1 Bójmy się więc, gdy jeszcze trwa obietnica wejścia do jego odpoczynku, aby czasem się nie okazało, że ktoś z was [jej] nie osiągnął.
Ko ia ketau manavahē, telia, ʻi he tuku mai ʻae talaʻofa ʻoe hū ki hono mālōlōʻanga, ʻe ai hamou tokotaha ʻe tomui ki ai.
2 I nam bowiem głoszono ewangelię jak i tamtym. Lecz tamtym nie pomogło słowo, które słyszeli, gdyż nie było powiązane z wiarą tych, którzy [je] słyszeli.
He kuo fakahā ʻae ongoongolelei kiate kitautolu, ʻo hangē ko kinautolu: ka ko e fanongo ki he folofola naʻe ʻikai ʻaonga kiate kinautolu, ko e ʻikai ke felingiʻaki ia ʻae tui ʻekinautolu naʻe fanongo.
3 Bo do odpoczynku wchodzimy my, którzy uwierzyliśmy, jak powiedział: Dlatego przysiągłem w moim gniewie, że nie wejdą do mojego odpoczynku, choć [jego] dzieła były dokonane od założenia świata.
He ko kitautolu ʻoku tui kuo tau hū ki he mālōlōʻanga, ʻo hangē ko ʻene folofola, “Kuo u fuakava ʻi heʻeku houhau, E ʻikai te nau hū ki hoku mālōlōʻanga:” ka kuo fakaʻosi ʻae ngaahi ngaue talu ʻae fakatupu ʻo māmani.
4 Powiedział bowiem w pewnym miejscu o siódmym dniu tak: I odpoczął Bóg siódmego dnia od wszystkich swoich dzieł.
He naʻe lea pehē ʻe ia ʻi he potu ʻe taha ki hono fitu ʻoe ʻaho, “Pea naʻe mālōlō ʻae ʻOtua ʻi hono fitu ʻoe ʻaho mei heʻene ngaue kotoa pē.”
5 A tutaj znowu: Nie wejdą do mego odpoczynku.
Pea mo eni foki, “E ʻikai te nau hū ki hoku mālōlōʻanga.”
6 Ponieważ więc jest tak, że niektórzy mają wejść do niego, a ci, którym najpierw głoszono, nie weszli z powodu niewiary;
Ko ia koeʻuhi kuo pau ʻe hū ki ai ʻae niʻihi, pea naʻe ʻikai hū ʻakinautolu naʻe tomuʻa malanga ia ki ai, ko e meʻa ʻi he taʻetui:
7 Znowu wyznacza pewien dzień, mówiąc przez Dawida po tak długim czasie „Dzisiaj”, jak to zostało powiedziane: Dzisiaj, jeśli usłyszycie jego głos, nie zatwardzajcie waszych serc.
(Pea toe kotofa ʻe ia ʻae ʻaho ʻe taha, ʻo pehē mai ʻia Tevita, “Ko e ʻaho ni,” ʻi he hili ʻae ngaahi taʻu lahi; ʻo hangē ko hono fakahā, “Ko e ʻaho ni, ʻo kapau te mou fanongo ki hono leʻo, ʻoua naʻa fakafefeka homou loto.”
8 Gdyby bowiem Jozue zapewnił im odpoczynek, [Bóg] nie mówiłby potem o innym dniu.
He ka ne foaki ʻe Siosiua, ʻae mālōlōʻanga kiate kinautolu, pehē, ʻe ʻikai folofola ia ki mui ki ha ʻaho kehe.
9 A tak zostaje [jeszcze] odpoczynek dla ludu Bożego.
Ko ia ʻoku kei toe ʻae mālōlōʻanga fakaSāpate ki he kakai ʻae ʻOtua.
10 Kto bowiem wszedł do jego odpoczynku, on także odpoczął od swoich czynów, tak jak Bóg od swoich.
He ko ia kuo hū ki hono mālōlōʻanga, kuo mālōlō foki ʻe ia mei heʻene ngaue ʻaʻana, ʻo hangē ko e ʻOtua mei heʻene [ngaue].)
11 Starajmy się więc wejść do owego odpoczynku, aby nikt nie wpadł w ten sam przykład niewiary.
Ko ia ke tau fai feinga ke hū ki he mālōlōʻanga ko ia, telia naʻa ai ha taha ʻe hinga ʻi he fai ʻo fakatatau ki he taʻetui ko ia.
12 Słowo Boże bowiem jest żywe i skuteczne, ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, [zdolne] rozsądzić myśli i zamiary serca.
He ko e folofola ʻae ʻOtua ʻoku moʻui, mo mālohi, pea māsila lahi ʻi ha heletā ʻoku fakatoumata, ʻoku ʻasi ki hono vaheʻi ʻoe loto mo e laumālie, mo e ngaahi hokotanga hui mo e uho, pea ʻoku ne fakahā ʻae ngaahi mahalo mo e filioʻi ʻoe loto.
13 [Żadne] stworzenie nie ukryje się przed nim, przeciwnie, wszystko jest obnażone i odkryte przed oczami tego, któremu musimy zdać sprawę.
Pea ʻoku ʻikai ha meʻa ʻe taha ʻoku taʻehāmai ʻi hono ʻao: ka ʻoku telefua pea tokaimaʻananga ʻae meʻa kotoa pē ki he fofonga ʻo ia ʻaia te tau fakamaau ki ai.
14 Mając więc wielkiego najwyższego kapłana, który przeszedł przez niebiosa, Jezusa, Syna Bożego, trzymajmy się [naszego] wyznania.
Ko ia ʻi heʻetau maʻu ʻae fungani taulaʻeiki lahi, ʻaia kuo hū atu ʻi he langi, ko Sisu ko e ʻAlo ʻoe ʻOtua, ke tau puke maʻu ʻa ʻetau lotu.
15 Nie mamy bowiem najwyższego kapłana, który by nie mógł współczuć naszym słabościom, lecz kuszonego we wszystkim podobnie jak [my], ale bez grzechu.
He ʻoku ʻikai ke tau maʻu ʻae fungani taulaʻeiki ʻoku taʻemanavaʻofa ki heʻetau ngaahi vaivai; ka naʻe ʻahiʻahiʻi tatau pe ia ʻi he meʻa kotoa pē, ka naʻe ʻikai haʻane angahala.
16 Przystąpmy więc z ufnością do tronu łaski, abyśmy dostąpili miłosierdzia i znaleźli łaskę ku pomocy w stosownej chwili.
Ko ia ke tau haʻu mālohi ai ki he ʻafioʻanga ʻoe ʻaloʻofa, koeʻuhi ke tau maʻu ʻae ʻaloʻofa, pea ʻilo mo e foaki ʻofa, ke tokoni mai ʻi he ʻaho ʻe ʻaonga ai.
