Rut 2
1 A Noemi miała powinowatego po mężu swym, człowieka możnego z domu Elimelechowego, którego zwano Booz.
Pea naʻe ʻia Naomi ha kāinga ʻo hono husepāniti, ko e tangata koloaʻia lahi ʻaupito, ʻi he fale ʻo ʻElimeleki, pea ko hono hingoa ko Poasi.
2 I rzekła Ruta Moabitka do Noemi: Pójdę proszę na pole, a niech zbieram kłosy za tym, przed którego oczyma łaskę znajdę; a ona rzekła: Idź, córko moja.
Pea naʻe pehē ʻe Lute ko e fefine Moape kia Naomi, “Ke ke tuku au ke u ʻalu ni ki he ngoue, pea tufi ʻae ngaahi ʻuluʻi uite ʻo muimui ʻiate ia, ʻaia te u maʻu ai ʻae fiemālie ʻi hono ʻao.” Pea naʻe pehē ʻe ia kiate ia, “ʻĀ ʻeku tama, ke ke ʻalu.”
3 Szła tedy, a przyszedłszy zbierała na polu za żeńcami; i trafiło się, że przyszła na dział pola Boozowego, który był z domu Elimelechowego.
Pea naʻe ʻalu ia, pea hoko ʻo tufi ʻi he ngoue ʻo muimui ʻi he kau tuʻusi: pea tā ne mālie ʻia ʻene hoko ki he potu ʻoe ngoue naʻe ʻia Poasi, ʻaia naʻe ʻi he kāinga ʻo ʻElimeleki.
4 A wtem przyszedł Booz z Betlehem, i rzekł do żeńców: Pan z wami. A oni mu odpowiedzieli: Niechżeć Pan błogosławi.
Pea, vakai, naʻe haʻu ʻa Poasi mei Petelihema, ʻo ne pehē ki he kau tuʻusi, “Ke ʻiate kimoutolu ʻa Sihova.” Pea naʻa nau tali ia ʻo pehē, “Ke tāpuaki koe ʻe Sihova.”
5 Rzekł tedy Booz do sługi swego, który był przystawem nad żeńcami: Czyjaż to dzieweczka?
Pea naʻe pehē ʻe Poasi ki heʻene tamaioʻeiki naʻe fakanofo ki he kau tuʻusi, “Ko e fefine ʻo hai eni?”
6 I odpowiedział mu sługa on, który był przystawem nad żeńcami, i rzekł: Ta dzieweczka jest Moabitka, która przyszła z Noemi z ziemi Moabskiej.
Pea leaange ʻe he tamaioʻeiki naʻe fakanofo ki he kau tuʻusi ʻo ne pehē, “Ko e fefine Moape ia naʻe haʻu mo Naomi mei he fonua ko Moape:”
7 I rzekła mi: Niech proszę zbieram i zgromadzam kłosy między snopami za żeńcami; a przyszedłszy bawi się tu od samego poranku aż dotąd, a bardzo mało w domu siedzi.
Pea naʻe pehē ʻe ia, “ʻOku ou kole kiate kimoutolu, tuku au ke u tufi ʻo tānaki muimui ʻi he kau tuʻusi ʻi he lotolotonga ʻoe ngaahi ū: ko ia naʻe haʻu ai ia, pea kuo ne fai maʻuaipē ia, talu mei he pongipongi ki he feituʻulaʻā ni kuo ne afe siʻi pe ia ki he fale.”
8 Tedy rzekł Booz do Rut: Słuchaj mię córko moja; nie chodź zbierać kłosów na insze pole i nie odchodź stąd, ale się tu trzymaj dziewek moich.
Pea naʻe pehē ai ʻe Poasi kia Lute, “ʻE hoku ʻofefine, ʻoku ʻikai te ke fanongo? ʻOua naʻa ke ʻalu ki ha ngoue kehe ke tufi, pea ʻoua naʻa ke ʻalu mei heni, ka ke nofomaʻu pe ʻo ofi ki hoku kau fefine:
9 Pilnuj tego pola, na którem żąć będą, a chodź za nimi; bom rozkazał sługom moim, żeby się ciebie żaden nie tykał; a jeźli upragniesz, idź do naczynia, a napij się z tego, co czerpią słudzy moi.
Ke ke sio pe ki he ngoue ʻoku nau tuʻusi, pea ke muimui ʻiate kinautolu: ʻikai kuo ʻosi ʻeku fekau ki he kau talavou ke ʻoua naʻa nau ala kiate koe? Pea ʻoka ke ka fieinu, ʻalu ki he ngaahi ʻaiʻanga inu ʻo inu, pea inu ʻaia kuo ʻutu ʻe he kau talavou.”
10 Tedy ona upadłszy na oblicze swoje, ukłoniwszy się aż do ziemi rzekła do niego: Skądżem znalazła łaskę w oczach twoich, iż mię znasz, gdyżem jest cudzoziemka?
Pea naʻe tōmapeʻe ia ki hono mata, pea punou ia ki he kelekele, ʻo ne pehē kiate ia, “Ko e hā kuo u ʻilo ai ʻae ʻofa ʻi ho ʻao, koeʻuhi ke ke fie tokanga ai kiate au, he ko e muli au?”
11 I odpowiedział Booz, a rzekł jej: Powiedziano mi zapewne wszystko, coś uczyniła świekrze twojej po śmierci męża twego, a jakoś opuściwszy ojca twego i matkę twoję, i ziemię, w którejś się urodziła, przyszła do ludu, któregoś nie znała przedtem.
Pea naʻe tali ʻe Poasi ʻo ne pehē kiate ia, “Kuo fakahā ʻo lahi kiate au, ʻaia kotoa pē kuo ke fai ki hoʻo faʻē ʻi he fono, talu ʻae pekia ʻa ho husepāniti: pea mo hoʻo liʻaki hoʻo tamai mo hoʻo faʻē, pea mo e fonua naʻa ke tupu ai, pea kuo ke haʻu ki ha kakai naʻe ʻikai te ke tomuʻa ʻilo.
12 Niechżeć odda Pan uczynek twój, i niech będzie zapłata twoja doskonała od Pana, Boga Izraelskiego, gdyżeś przyszła, abyś nadzieję miała pod skrzydłami jego.
Ke totongi ʻe Sihova ʻa hoʻo ngāue, pea ke foaki kiate koe ʻe Sihova ko e ʻOtua ʻo ʻIsileli ʻae totongi lahi, ʻaia ko e kapakau ʻoʻona kuo ke haʻu ke falala ki ai.”
13 A ona rzekła: Znalazłam łaskę w oczach twoich, panie mój, gdyżeś mię pocieszył, a mówiłeś do serca służebnicy twojej, chociam ja nie jest, jako jedna z służebnic twoich.
Pea naʻe pehē ʻe ia, “Tuku ke u ʻilo ʻae ʻofa ʻi he ʻao ʻo hoku ʻeiki; he kuo ke fakafiemālieʻi au, pea kuo tau hoʻo lea ki he loto ʻo hoʻo kaunanga, neongo ʻoku ʻikai te u hangē ha taha ʻi hoʻo kaunanga.”
14 I rzekł jej Booz: Gdy będzie czas jedzenia, przychodź tu, a jedz chleb, omoczywszy sztuczkę twoję w occie. I usiadła przy żeńcach, i podał jej prażma, które jadła aż do sytości, i jeszcze jej zbyło.
Pea naʻe pehē ʻe Poasi kiate ia, ʻI he feituʻulaʻā kai ke ke haʻu ki heni, “Pea kai ʻi he mā, pea peke hoʻo konga mā ʻi he vaimahi.” Pea naʻe nofo ofi ia ki he kau tuʻusi: pea naʻa ne ʻatu kiate ia ʻae uite tunu, pea kai ʻe ia, pea mākona, pea naʻe toe.
15 Potem wstała, aby zbierała; a Booz rozkazał sługom swoim mówiąc: Niech i między snopami zbiera, a nie brońcie jej tego.
Pea ʻi heʻene tuʻu hake ke tufi, naʻe fekau ʻe Poasi ki heʻene kau talavou, ʻo pehē, “Tuku ia ke tufi ʻi he lotolotonga ʻoe ngaahi ū, pea ʻoua naʻa fakamā ia:
16 Owszem umyślnie upuszczajcie jej z snopów, a zostawiajcie, aby zbierała, a nie fukajcie na nią.
pea tuku ke ngangana ʻae ngaahi faluku koeʻuhi ke ne maʻu ia, pea tuku ai pe ia, koeʻuhi ke ne tufi ia, pea ʻoua naʻa valoki ia.”
17 A tak zbierała na onem polu aż do wieczora; i wymłóciła to, co zebrała, i miała jakoby z efę jęczmienia.
Ko ia ne tufi ai ia ʻi he ngoue ko ia ʻo aʻu ki he efiafi pea naʻe tuki ʻe ia ʻaia kuo ne tufi: pea ko e efa nai ʻe taha ʻoe paʻale.
18 A wziąwszy to, szła do miasta, i oglądała świekra jej to, co nazbierała; a wyjąwszy dała jej i to, co jej zostało, gdy się najadła.
Pea naʻa ne toʻo hake ia, ʻo ʻalu ki he kolo: pea naʻe mamata ʻene faʻē ʻi he fono ki he meʻa naʻa ne tufi: pea ne ʻomi ia ʻo ʻatu ia kiate ia, ʻaia naʻa ne fakatoe, hili ʻene kai ʻo mākona.
19 I rzekła do niej świekra jej: Kędyżeś dziś zbierała, a gdzieś robiła? niechajże ten, który na cię miał baczenie, błogosławionym będzie. I oznajmiła świekrze swej, u kogo robiła, mówiąc: Imię męża, u któregom dziś robiła, Booz.
Pea naʻe pehē ʻe heʻene faʻē ʻi he fono kiate ia, “Naʻa ke tufi ki fē he ʻaho ni? Pea naʻa ke ngāue ki fē koe?” Ke monūʻia pe ia ʻaia naʻa ne tokangaʻi koe. Pea naʻa ne fakahā ki heʻene faʻē ʻi he fono ʻaia naʻa ne ngāue mo ia, ʻo ne pehē, “Ko e tangata naʻaku ngāue ʻi ai he ʻaho ni ko Poasi hono hingoa.”
20 Potem rzekła Noemi do synowy swojej: Niech będzie błogosławionym od Pana, który nie zawściągnął miłosierdzia swego od żywych i od umarłych. Nadto jeszcze rzekła Noemi: Ten mąż jest powinowatym naszym, i z pokrewnych naszych.
Pea naʻe pehē ʻe Naomi ki heʻene tama ʻi he fono, “Ke monūʻia pe ia ʻia Sihova, ʻaia ʻoku ʻikai tuku ʻene fai angaʻofa ki he moʻui, pea mo e mate.” Pea naʻe pehē ʻe Naomi kiate ia, “Ko e tangata kāinga ofi ia kiate kitaua, ko e tokotaha ʻo hota kāinga ʻoku ofi lahi.”
21 Rzekła jej też Rut Moabitka: Nadto mi jeszcze mówił on mąż: Trzymaj się czeladzi mojej, póki nie pożną wszystkiego zboża mego.
Pea naʻe pehē ʻe Lute ko e fefine Moape, naʻa ne pehē foki kiate au, “Ke ke fai maʻu pe ke ofi ki heʻeku kau talavou, ke ʻoua ke ʻosi ʻeku tuʻusi ʻeku taʻu kotoa.”
22 Tedy rzekła Noemi do Ruty, synowy swej: Dobrze, córko moja, iż będziesz chodziła z dziewkami jego, żebyć kto przeciwnym nie był na polu innem.
Pea naʻe pehē ʻe Naomi kia Lute ko ʻene tama ʻi he fono, “ʻA ʻeku tama, ʻOku lelei ia, koeʻuhi ke ke ʻalu kituʻa mo ʻene kau kaunanga, koeʻuhi ke ʻoua naʻa ʻilo koe ʻi ha ngoue kehe ʻe taha.”
23 Przetoż się trzymała służebnic Boozowych, i zbierała kłosy, póki się nie skończyło żniwo jęczmienne, i żniwo pszeniczne. Potem mieszkała u świekry swojej.
Ko ia naʻe ʻalu maʻu pe ia mo e kau kaunanga ʻa Poasi, ke fai ʻene tufi ke ʻoua ke hili ʻae fetuku ʻae taʻu paʻale mo e taʻu uite: pea naʻe nofo ia mo ʻene faʻē ʻi he fono.
