Psalmów 78
1 Pieśń wyuczająca podana Asafowi. Słuchaj, ludu mój! zakonu mego; nakłońcież uszów swych do słów ust moich.
Asafa pamācība. Klausiet, mani ļaudis, manu mācību, atgrieziet savas ausis uz manas mutes valodu.
2 Otworzę w podobieństwie usta moje, a będę opowiadał przypowiastki starodawne.
Es atdarīšu savu muti sakāmos vārdos un izrunāšu līdzības no veciem laikiem.
3 Cośmy słyszeli, i poznali, i co nam ojcowie nasi opowiadali.
Ko esam dzirdējuši un zinām, un ko mūsu tēvi mums ir stāstījuši,
4 Nie zataimy tego przed synami ich, którzy przyszłym potomkom swoim opowiadać będą chwały Pańskie, i moc jego, i cuda jego, które uczynił.
To mēs viņu bērniem neslēpsim, bet izteiksim tiem pēcnākamiem Tā Kunga teicamo slavu un Viņa stiprumu un Viņa brīnumus, ko Viņš darījis.
5 Bo wzbudził świadectwo w Jakóbie, a zakon wydał w Izraelu; przykazał ojcom naszym, aby to do wiadomości podawali synom swoim,
Jo Viņš ir iecēlis liecību iekš Jēkaba un licis bauslību iekš Israēla, ko Viņš mūsu tēviem pavēlējis, to mācīt saviem bērniem.
6 Aby poznał wiek potomny, synowie, którzy się narodzić mieli, a oni zaś powstawszy, aby to opowiadali synom swoim;
Ka tie pēcnākamie to zinātu, tie bērni, kas vēl dzims; ka tie celtos un to stāstītu arī saviem bērniem.
7 Aby pokładali w Bogu nadzieję swoję, a nie zapominali na sprawy Boże, ale strzegli przykazań jego;
Un ka tie savu cerību liktu uz Dievu un neaizmirstu Dieva darbus, bet sargātu Viņa pavēles;
8 Aby się nie stali jako ojcowie ich narodem odpornym i nieposłusznym, narodem, który nie wygotował serca swego, aby był wierny Bogu duch jego.
Un ka tie nebūtu tādi kā viņu tēvi, atkāpēja un pārgalvīga tauta, kas savā sirdī nebija pastāvīga, un kam gars neturējās pie Dieva.
9 Albo jako synowie Efraimowi zbrojni, którzy, choć umieli z łuku strzelać, wszakże w dzień wojny tył podali.
Efraīma dēli, apbruņoti strēlnieki ar stopiem, atkāpās kaušanas dienā.
10 Bo nie przestrzegali przymierza Bożego, a według zakonu jego zbraniali się chodzić.
Tie neturēja Dieva derību un liedzās staigāt Viņa bauslībā,
11 Zapomnieli na sprawy jego, i na dziwne dzieła jego, które im pokazywał.
Un aizmirsa Viņa darbus un brīnumus, ko Viņš bija parādījis.
12 Przed ojcami ich czynił cuda w ziemi Egipskiej, na polu Soan.
Viņu tēvu priekšā Viņš darīja brīnumus Ēģiptes zemē, Coana laukā.
13 Rozdzielił morze, i przeprowadził ich, i sprawił, że stanęły wody jako kupa.
Viņš pāršķīra jūru un lika tiem cauri iet, un pacēla ūdeņus stāvu kā kopu;
14 Prowadził ich w obłoku we dnie, a każdej nocy w jasnym ogniu.
Un vadīja tos ar padebesi dienā un cauri nakti ar uguns gaišumu.
15 Rozszczepił skały na puszczy, a napoił ich, jako z przepaści wielkich.
Viņš pāršķēla klintis tuksnesī un tos dzirdināja papilnam kā no dziļumiem.
16 Wywiódł strumienie ze skały, a uczynił, że wody ciekły jako rzeki.
Viņš arī izveda upes no akmens un lika tecēt ūdenim straumēm.
17 A wszakże oni przyczynili grzechów przeciwko niemu, a wzruszyli Najwyższego na puszczy do gniewu;
Taču tie joprojām grēkoja pret Viņu un apkaitināja to Visuaugstāko tuksnesī,
18 I kusili Boga w sercu swem, żądając pokarmu według lubości swojej.
Un kārdināja Dievu savā sirdī, barību prasīdami savai dvēselei,
19 A mówili przeciwko Bogu temi słowy: Izali może Bóg zgotować stół na tej puszczy?
Un runāja pret Dievu un sacīja: vai Dievs gan varēs sataisīt galdu tuksnesī?
20 Oto uderzył w skałę, a wypłynęły wody, i rzeki wezbrały; izali też będzie mógł dać chleb? Izali nagotuje mięsa ludowi swemu?
Redzi, Viņš gan klinti sitis, ka ūdens iztecējis un upes izplūdušas, vai Viņš arī maizi varēs dot, vai Viņš varēs gādāt gaļu Saviem ļaudīm?
21 Przetoż usłyszawszy to Pan, rozgniewał się, a ogień się zapalił przeciw Jakóbowi, także i popędliwość powstała przeciw Izraelowi;
Kad Tas Kungs to dzirdēja, tad tas apskaitās, un uguns iedegās pret Jēkabu, un bardzība cēlās pret Israēli.
22 Przeto, iż nie wierzyli Bogu, a nie mieli nadziei w zbawieniu jego.
Tāpēc, ka tie neticēja uz Dievu, nedz cerēja uz Viņa pestīšanu.
23 Choć był rozkazał obłokom z góry, i forty niebieskie otworzył.
Tad Viņš pavēlēja padebešiem augšām un atdarīja debesu durvis,
24 I spuścił im jako deszcz mannę ku pokarmowi, a pszenicę niebieską dał im.
Un lika mannai uz tiem līt, ko ēst, un deva tiem labību no debesīm.
25 Chleb mocarzów jadł człowiek, a zesłał im pokarmów do sytości.
Ikkurš no tiem ēda debesu maizi, Viņš tiem sūtīja barības papilnam.
26 Obrócił wiatr ze wschodu na powietrzu, a przywiódł mocą swą wiatr z południa;
Viņš lika celties austriņam no debesīm un atveda dienvidus vēju caur savu Spēku,
27 I spuścił na nich mięso jako proch, i ptastwo skrzydlate jako piasek morski;
Un birdināja gaļu uz tiem kā putekļus un spārnainus putnus kā jūras smiltis,
28 Spuścił je w pośród obozu ich, wszędy około namiotów ich.
Un lika tiem krist viņu lēģera vidū, visapkārt ap viņu dzīvokļiem.
29 I jedli, a nasyceni byli hojnie, i dał im, czego żądali.
Tad tie ēda un pārēdās; un Viņš tiem lika notikt pēc viņu kārības.
30 A gdy jeszcze nie wypełnili żądości swej, gdy jeszcze pokarm był w ustach ich:
Bet pirms tie savu kārību bija pildījuši, kamēr viņu barība vēl bija viņu mutē,
31 Tedy zapalczywość Boża przypadła na nich, i pobił tłustych ich, a przedniejszych z Izraela poraził.
Tad Dieva dusmība pret tiem cēlās un nokāva viņu stipros un nomaitāja Israēla jaunekļus.
32 Ale w tem wszystkiem jeszcze grzeszyli, i nie wierzyli cudom jego;
Par visu to tie taču vēl vairāk grēkoja un neticēja Viņa brīnumiem.
33 Przetoż sprawił, że marnie dokonali dni swoich, i lat swoich w strachu.
Tādēļ Tas nobeidza viņu dzīvību nīcībā un viņu gadus ātrā postā.
34 Gdy ich tracił, jeźliże go szukali, i nawracali się, a szukali z rana Boga,
Kad Viņš tos kāva, tad tie vaicāja pēc Viņa un atgriezās un steigšus meklēja Dievu,
35 Przypominając sobie, iż Bóg był skałą ich, a Bóg najwyższy odkupicielem ich:
Un atminējās, Dievu esam viņiem par patvērumu, un to visaugstāko Dievu esam viņiem par Pestītāju.
36 (Aczkolwiek pochlebiali mu usty swemi, i językiem swoim kłamali mu;
Un tie Viņam smaidīja ar savu muti un Viņam meloja ar savu mēli.
37 A serce ich nie było szczere przed nim, ani wiernymi byli w przymierzu jego.)
Jo viņu sirds nepastāvēja pie Viņa, un tie nebija uzticīgi Viņa derībā.
38 On jednak będąc miłosierny odpuszczał nieprawości ich, a nie zatracał ich, ale częstokroć odwracał gniew swój, a nie pobudzał wszystkiego gniewu swego;
Bet Viņš bija sirdsžēlīgs un piedeva noziegumu un tos nesamaitāja, bet novērsa dažkārt Savu dusmību un nepamodināja visu Savu bardzību.
39 Bo pamiętał, że są ciałem, wiatrem, który odchodzi, a nie wraca się zaś.
Jo Viņš pieminēja, ka tie ir miesa, tā kā vējš, kas aizskrien un atpakaļ negriežas.
40 Jako go często draźnili na puszczy, i do boleści przywodzili na pustyniach?
Cik reiz tie Viņu apkaitināja tuksnesī un Viņu tirināja tai tukšā vietā!
41 Bo coraz kusili Boga, a Świętemu Izraelskiemu granice zamierzali.
Jo tie kārdināja Dievu allaž no jauna un noskumdināja Israēla svēto.
42 Nie pamiętali na rękę jego, i na on dzień, w który ich wybawił z utrapienia;
Tie nepieminēja Viņa roku nedz to dienu, kad Viņš tos no tā spaidītāja izglāba,
43 Gdy czynił w Egipcie znaki swoje, a cuda swe na polu Soan;
Kad Viņš Savas zīmes parādīja Ēģiptē un Savus brīnumus Coana klajumā,
44 Gdy obrócił w krew rzeki ich, i strumienie ich, tak, że z nich pić nie mogli.
Un pārvērta viņu upes par asinīm un viņu strautus, ka nevarēja dzert,
45 Przepuścił na nich rozmaite muchy, aby ich kąsały, i żaby, aby ich gubiły:
Un sūtīja starp tiem kukaiņus, kas tos ēda, un vardes, kas tos samaitāja,
46 I dał chrząszczom urodzaje ich, a prace ich szarańczy.
Un deva viņu augļus spradžiem, un viņu darbus siseņiem,
47 Potłukł gradem szczepy ich, a drzewa leśnych fig ich gradem lodowym.
Un nomaitāja viņu vīnakokus caur krusu un viņu vīģes kokus ar lieliem krusas gabaliem,
48 I podał gradowi bydło ich, a majętność ich węglu ognistemu.
Un nokāva viņu govis ar krusu un viņu sīkos lopus ar zibeņiem,
49 Posłał na nich gniew zapalczywości swojej, popędliwość, i rozgniewanie, i uciśnienie, przypuściwszy na nich aniołów złych.
Un uzgāza tiem Savu karsto dusmību, bardzību un postu un bēdas, un uzlaida tiem nelaimes eņģeļus,
50 Wyprostował ścieżkę gniewowi swemu, nie zachował od śmierci duszy ich, i na bydło ich powietrze dopuścił;
Un deva vaļu Savai dusmībai un neatrāva viņu dvēseles no nāves, un nodeva viņu lopus mērim,
51 I pobił wszystko pierworodztwo w Egipcie, pierwiastki mocy ich w przybytkach Chamowych;
Un kāva visus pirmdzimušos Ēģiptē, vīru pirmdzemdinātos Hama dzīvokļos,
52 Ale jako owce wyprowadził lud swój, a wodził ich jako stada po puszczy.
Un veda Savus ļaudis kā avis un vadīja tos tuksnesī kā ganāmu pulku,
53 Wodził ich w bezpieczeństwie, tak, że się nie lękali, (a nieprzyjaciół ich okryło morze, )
Un vadīja tos bez bēdām, ka tie nebijās, bet viņu ienaidniekus jūra apklāja.
54 Aż ich przywiódł do świętej granicy swojej, na onę górę, której nabyła prawica jego.
Un Viņš tos veda Savās svētās robežās, uz šo kalnu, ko Viņa labā roka uzņēmusi.
55 I wyrzucił przed twarzą ich narody, i sprawił, że im przyszły na sznur dziedzictwa ich, ażeby mieszkały w przybytkach ich pokolenia Izraelskie.
Un izdzina viņu priekšā pagānus, un tos izdalīja par mantības daļu un Israēla ciltīm lika dzīvot viņu mājās.
56 A wszakże przecież kusili i draźnili Boga najwyższego, a świadectwa jego nie strzegli.
Taču tie kārdināja un apkaitināja to visuaugstāko Dievu un neturēja Viņa liecības,
57 Ale się odwrócili, i przewrotnie się obchodzili, jako i ojcowie ich; wywrócili się jako łuk omylny.
Un atkāpās un atmeta ticību, tā kā viņu tēvi; tie atmuka kā viltīgs stops,
58 Bo go wzruszyli do gniewu wyżynami swemi, a rytemi bałwanami swemi pobudzili go do zapalczywości.
Un Viņu apkaitināja ar saviem elku kalniem un to tirināja ar savām bildēm.
59 Co słysząc Bóg rozgniewał się, i zbrzydził sobie bardzo Izraela,
Dievs dzirdēja un apskaitās, un Israēls Tam ļoti rieba.
60 Tak, że opuściwszy przybytek w Sylo, namiot, który postawił między ludźmi,
Un Dievs atstāja to dzīvokli iekš Šīlo, to telti, ko Viņš bija ņēmis par mājas vietu cilvēku starpā.
61 Podał w niewolę moc swoję, i sławę swoję w ręce nieprzyjacielskie.
Un deva viņu spēku cietumā un viņu godību pretinieka rokā;
62 Dał pod miecz lud swój, a na dziedzictwo swoje rozgniewał się.
Un nodeva Savus ļaudis zobenam un apskaitās pret Savu tautu.
63 Młodzieńców jego ogień pożarł, a panienki jego nie były uczczone.
Uguns aprija viņu jaunekļus, un viņu jaunavām nedziedāja kāzu dziesmas.
64 Kapłani jego od miecza polegli, a wdowy jego nie płakały.
Viņu priesteri krita caur zobenu, un viņu atraitnes neraudāja.
65 Lecz potem ocucił się Pan jako ze snu, jako mocarz wykrzykający od wina.
Tad Tas Kungs uzmodās kā viens, kas gulējis, tā kā varonis kliedz, kas vīnu dzēris,
66 I zaraził nieprzyjaciół swoich na pośladkach, a na wieczną hańbę podał ich.
Un sita Savus pretiniekus no aizmugures, un lika tos kaunā uz mūžīgiem laikiem,
67 Ale choć wzgardził namiotem Józefowym, a pokolenia Efraimowego nie obrał,
Un atmeta Jāzepa dzīvokli, un neizvēlēja Efraīma cilti,
68 Wszakże obrał pokolenie Judowe, i górę Syon, którą umiłował.
Bet izvēlēja Jūda cilti, Ciānas kalnu, ko Viņš mīlēja;
69 I wystawił sobie jako pałac wysoki świątnicę swoję, jako ziemię, którą ugruntował na wieki.
Un uztaisīja Savu svēto vietu kā debes'augstumu, stipru, kā pasauli, ko uz mūžīgiem laikiem radījis.
70 I obrał Dawida sługę swego, wziąwszy go z obór owczych;
Un Viņš izredzēja Dāvidu, Savu kalpu, un ņēma to no avju laidariem,
71 Gdy chodził za owcami kotnemi, przyprowadził go, aby pasł Jakóba, lud jego, i Izraela, dziedzictwo jego;
No zīdītāju avīm Viņš tam lika nākt, ganīt Jēkabu, Savu tautu un Israēli, Savu mantību.
72 Który ich pasł w szczerości serca swego, a w roztropności rąk swoich prowadził ich.
Un viņš tos ganīja ar skaidru sirdi, un tos valdīja ar prātīgu roku.
