Psalmów 49
1 Przedniejszemu śpiewakowi z synów Korego psalm. Słuchajcie tego wszystkie narody; bierzcie to w uszy wszyscy mieszkający na okręgu ziemi!
Komail kainok kan karoj ron o dedeki, komail toun jap karoj.
2 Tak z ludu pospolitego, jako z ludzi zacnych, tak bogaty jako ubogi!
Ir karoj, aramaj o jaupeidi, ir karoj me kapwapwa o jamama kan!
3 Usta moje będą opowiadały mądrość, a myśl serca mego roztropność.
Au ai pan kaparok duen lolekon, o monion I duen lamalam pun.
4 Nakłonię do przypowieści ucha mego, wyłożę przy harfie zagadkę moję.
I pan kapaike don jalon ai lepen majan, o i pan kajaleda me rir akan ni nil en arp.
5 Przeczże się mam bać we złe dni, aby mię nieprawość tych, którzy mię depczą, miała ogarnąć?
Da me i en majak ni ran apwal akan, ma me japun kan kapil ia pena,
6 Którzy ufają bogactwom swoim, a w mnóstwie dostatków swoich chlubią się.
Me kin kaporoporeki ar dipijou o juaiki ar kapwa toto?
7 Gdyż brata swego nikt żadnym sposobem nie odkupi, ani może dać Bogu okupu jego zań.
Pwe jota me kak dorela ri a, de tomeki i ren Kot,
8 (Albowiem drogi jest okup duszy ich, i nie może się ostać na wieki.)
(Pwe meid apwal, en dorela nen ar; a jota pan pwaida kokolata).
9 Aby żył na wieki, a nie oglądał grobu.
Pwen maur potopot o jota kilan joujou o.
10 Bo widzimy, iż i mądrzy umierają, głupi i szalony zarówno giną, a zostawiają, obcym bogactwa swoje.
Pwe a kin kilan, me lolekon kan kin mela dueta me pweipwei o iakalar akan, o re pan mueid on amen ar dipijou kan.
11 Myślą, że domy ich są wieczne, a przybytki ich trwają od narodu do narodu; przetoż je nazywają od imion swych na ziemi.
I me re kin peren kida, ma im arail pan duedueta, o deu’rail pan mimieta kokolata; o re konekon melel nin jappa.
12 Ale człowiek we czci nie zostaje, podobnym będąc bydlętom, które giną.
Ari jo, aramaj me konekon jota kak mimieta ni mepukat, pwe a pan kokowei dueta man amen.
13 Takowa myśl ich głupstwem ich jest, a przecież potomkowie ich pochwalają to usty swemi. (Sela)
let ar wiawia pukat meid pweipwei; ari jo, kadaudok ar kin kapina ki au arail.
14 Jako owce w grobie złożeni będą, śmierć ich strawi; ale sprawiedliwi panować będą nad nimi z poranku, a kształt ich zniszczony będzie w grobie, gdy ustąpią z mieszkania swego. (Sheol h7585)
Re wonon nan wajan mela dueta pwin jip; mela kin kamana ir; a me lelapok kan pan kaun irail da madan, o mom ar pan joredi, o re pan doo jan deurail, mimieta nan pweleko. (Sheol h7585)
A Kot pan kotin dorela nen i jan nan mana en wajan mela, pwe a pan kotin japwilimane kin ia. (Sheol h7585)
16 Nie bójże się, gdy się kto zbogaci, a gdy się rozmnoży sława domu jego.
Koe der puriamuiki, ma amen pan kapwapwala, o ma linan en im a pan laudala.
17 Bo umierając nie weźmie nic z sobą, ani za nim zstąpi sława jego.
Pwe a jota pan wala meakot ni a pan mela, o a linan jota pan idauenla i.
18 A choć duszy swej za żywota swego pobłaża i chwalono go, gdy sobie dobrze czynił:
A kin injenemau kila peren en maur kajelel wet, o aramaj kin kapina ir, me kin apapwali pein ir eta ni maur et.
19 Przecież musi iść za rodziną ojców swych, a na wieki nie ogląda światłości.
A pan idauen la jam a kan, ap jolar kilan marain kokolata.
20 Owóż człowiek, który jest we czci, a nie zrozumiewa tego, podobny jest bydlętom, które giną.
Ari, ma aramaj amen indand mau, ap jota a lamalam, a pan kokowei dueta man amen.
