Psalmów 2

1 Przeczże się poganie buntują, a narody przemyślają próżne rzeczy?

¿Por qué se amotinan los gentiles, y los pueblos piensan vanidad?

2 Schodzą się królowie ziemscy, a książęta radzą społem przeciwko Panu, i przeciw pomazańcowi jego, mówiąc:

Estarán los reyes de la tierra, y príncipes consultarán unidos contra el SEÑOR, y contra su ungido, diciendo:

3 Potargajmy związki ich, a odrzućmy od siebie powrozy ich.

Rompamos sus coyundas, y echemos de nosotros sus cuerdas.

4 Ale ten, który mieszka w niebie, śmieje się; Pan szydzi z nich.

El que mora en los cielos se reirá; El Señor se burlará de ellos.

5 Tedy będzie mówił do nich w popędliwości swojej, a w gniewie swoim przestraszy ich,

Entonces hablará a ellos con su furor, y con su ira los conturbará.

6 Mówiąc: Jamci postanowił króla mojego nad Syonem, górą świętą moją.

Y yo envestí mi rey sobre Sion, el monte de mi santidad.

7 Opowiem ten dekret: Pan rzekł do mnie: Syn mój jesteś ty, Jam ciebie dziś spłodził.

Yo recitaré el decreto. El SEÑOR me ha dicho: Mi hijo eres tú; yo te engendré hoy.

8 Żądaj odemnie, a dam ci narody dziedzictwo twoje; a osiadłość twoję, granice ziemi.

Pídeme, y te daré por heredad los gentiles, y por posesión tuya los términos de la tierra.

9 Potrzesz ich laską żelazną, a jako naczynie zduńskie pokruszysz ich.

Los quebrantarás con vara de hierro; como vaso de alfarero los desmenuzarás.

10 Terazże tedy zrozumiejcie, królowie, nauczcie się sędziowie ziemi!

Y ahora, reyes, entended; admitid castigo, jueces de la tierra.

11 Służcie Panu w bojaźni, a rozradujcie się ze drżeniem.

Servid al SEÑOR con temor; y alegraos con temblor.

12 Pocałujcie syna, by się snać nie rozgniewał, i zginęlibyście w drodze, gdyby się najmniej zapaliła popędliwość jego. Błogosławieni wszyscy, którzy w nim ufają.

Besad al Hijo, para que no se enoje, y perezcáis en el camino, cuando se encendiere de aquí a poco su furor. Bienaventurados todos los que en él confían.