Psalmów 2

1 Przeczże się poganie buntują, a narody przemyślają próżne rzeczy?

¿Por qué se amotinan las gentes, y los pueblos piensan vanidad?

2 Schodzą się królowie ziemscy, a książęta radzą społem przeciwko Panu, i przeciw pomazańcowi jego, mówiąc:

Estarán los reyes de la tierra, y príncipes consultarán en uno contra Jehová, y contra su ungido, diciendo:

3 Potargajmy związki ich, a odrzućmy od siebie powrozy ich.

Rompamos sus coyundas: y echemos de nosotros sus cuerdas.

4 Ale ten, który mieszka w niebie, śmieje się; Pan szydzi z nich.

El que mora en los cielos se reirá: el Señor se burlará de ellos.

5 Tedy będzie mówił do nich w popędliwości swojej, a w gniewie swoim przestraszy ich,

Entonces hablará a ellos con su furor, y con su ira los conturbará.

6 Mówiąc: Jamci postanowił króla mojego nad Syonem, górą świętą moją.

Y yo te establecí mi rey sobre Sión, el monte de mi santidad.

7 Opowiem ten dekret: Pan rzekł do mnie: Syn mój jesteś ty, Jam ciebie dziś spłodził.

Yo recitaré el decreto. Jehová me dijo: Mi hijo eres tú: yo te engendré hoy.

8 Żądaj odemnie, a dam ci narody dziedzictwo twoje; a osiadłość twoję, granice ziemi.

Demándame, y yo daré las gentes por tu heredad, y por tu posesión los cabos de la tierra.

9 Potrzesz ich laską żelazną, a jako naczynie zduńskie pokruszysz ich.

Quebrantarlos has con vara de hierro: como vaso de ollero los desmenuzarás.

10 Terazże tedy zrozumiejcie, królowie, nauczcie się sędziowie ziemi!

Y ahora reyes entendéd: admitid consejo jueces de la tierra.

11 Służcie Panu w bojaźni, a rozradujcie się ze drżeniem.

Servíd a Jehová con temor: y alegráos con temblor.

12 Pocałujcie syna, by się snać nie rozgniewał, i zginęlibyście w drodze, gdyby się najmniej zapaliła popędliwość jego. Błogosławieni wszyscy, którzy w nim ufają.

Besád al hijo, porque no se enoje, y perezcáis en el camino: cuando se encendiere un poco su furor, bienaventurados todos los que confían en él.