Psalmów 2

1 Przeczże się poganie buntują, a narody przemyślają próżne rzeczy?

Porque se amotinam as gentes, e os povos imaginam a vaidade?

2 Schodzą się królowie ziemscy, a książęta radzą społem przeciwko Panu, i przeciw pomazańcowi jego, mówiąc:

Os reis da terra se levantam, e os príncipes consultam juntamente contra o Senhor e contra o seu ungido, dizendo:

3 Potargajmy związki ich, a odrzućmy od siebie powrozy ich.

Rompamos as suas ataduras, e sacudamos de nós as suas cordas.

4 Ale ten, który mieszka w niebie, śmieje się; Pan szydzi z nich.

Aquele que habita nos céus se rirá: o Senhor zombará deles.

5 Tedy będzie mówił do nich w popędliwości swojej, a w gniewie swoim przestraszy ich,

Então lhes falará na sua ira, e no seu furor os turbará.

6 Mówiąc: Jamci postanowił króla mojego nad Syonem, górą świętą moją.

Eu porém ungi o meu Rei sobre o meu santo monte de Sião.

7 Opowiem ten dekret: Pan rzekł do mnie: Syn mój jesteś ty, Jam ciebie dziś spłodził.

Recitarei o decreto: o Senhor me disse: Tu és meu Filho, eu hoje te gerei.

8 Żądaj odemnie, a dam ci narody dziedzictwo twoje; a osiadłość twoję, granice ziemi.

Pede-me, e eu te darei as nações por herança, e os fins da terra por tua possessão.

9 Potrzesz ich laską żelazną, a jako naczynie zduńskie pokruszysz ich.

Tu os esmigalharás com uma vara de ferro; tu os despedaçarás como a um vaso de oleiro.

10 Terazże tedy zrozumiejcie, królowie, nauczcie się sędziowie ziemi!

Agora pois, ó reis, sede prudentes; deixai-vos instruir, juízes da terra.

11 Służcie Panu w bojaźni, a rozradujcie się ze drżeniem.

Servi ao Senhor com temor, e alegrai-vos com tremor.

12 Pocałujcie syna, by się snać nie rozgniewał, i zginęlibyście w drodze, gdyby się najmniej zapaliła popędliwość jego. Błogosławieni wszyscy, którzy w nim ufają.

Beijai ao Filho, para que se não ire, e pereçais no caminho, quando em breve se acender a sua ira: bem-aventurados todos aqueles que nele confiam.