Psalmów 2

1 Przeczże się poganie buntują, a narody przemyślają próżne rzeczy?

Warum toben die Völker, und sinnen die Nationen Vergebliches?

2 Schodzą się królowie ziemscy, a książęta radzą społem przeciwko Panu, i przeciw pomazańcowi jego, mówiąc:

Die Könige der Erde treten auf, und die Fürsten ratschlagen miteinanderwider Jahwe und seinen Gesalbten.

3 Potargajmy związki ich, a odrzućmy od siebie powrozy ich.

“Laßt uns ihre Fesseln zerreißen und ihre Stricke von uns werfen!”

4 Ale ten, który mieszka w niebie, śmieje się; Pan szydzi z nich.

Der im Himmel thronet, lacht; der Herr spottet ihrer.

5 Tedy będzie mówił do nich w popędliwości swojej, a w gniewie swoim przestraszy ich,

Dann redet er zu ihnen in seinem Zorn und in seinem Grimme schreckt er sie.

6 Mówiąc: Jamci postanowił króla mojego nad Syonem, górą świętą moją.

“Habe doch ich meinen König eingesetzt auf dem Zion, meinem Heiligen Berge!”

7 Opowiem ten dekret: Pan rzekł do mnie: Syn mój jesteś ty, Jam ciebie dziś spłodził.

Laßt mich Kunde geben von einem Beschluß: Jahwe sprach zu mir: Du bist mein Sohn; ich habe dich heute gezeugt!

8 Żądaj odemnie, a dam ci narody dziedzictwo twoje; a osiadłość twoję, granice ziemi.

Heische von mir, so will ich dir die Völker zum Erbe geben und die Enden der Erde zum Eigentum!

9 Potrzesz ich laską żelazną, a jako naczynie zduńskie pokruszysz ich.

Mit eisernem Stabe magst du sie zerschmettern, wie Töpfergefäß sie zertrümmern.

10 Terazże tedy zrozumiejcie, królowie, nauczcie się sędziowie ziemi!

Nun denn, ihr Könige, handelt klug! Laßt euch warnen, ihr Richter auf Erden!

11 Służcie Panu w bojaźni, a rozradujcie się ze drżeniem.

Dienet Jahwe voll Furcht und jubelt unter Zittern.

12 Pocałujcie syna, by się snać nie rozgniewał, i zginęlibyście w drodze, gdyby się najmniej zapaliła popędliwość jego. Błogosławieni wszyscy, którzy w nim ufają.

Küsset den Sohn, damit er nicht zürne, und euer Weg euch ins Verderben führt. Denn leicht könnte sein Zorn entbrennen; wohl allen, die bei ihm Zuflucht suchen!