Psalmów 147
1 Chwalcie Pana; albowiem dobra rzecz jest, śpiewać Bogu naszemu; albowiem to wdzięczna i przystojna jest chwała.
Alleluja. [Laudate Dominum, quoniam bonus est psalmus; Deo nostro sit jucunda, decoraque laudatio.
2 Pan Jeruzalem buduje, a rozproszonego Izraela zgromadza.
Ædificans Jerusalem Dominus, dispersiones Israëlis congregabit:
3 Który uzdrawia skruszonych na sercu, a zawiązuje boleści ich.
qui sanat contritos corde, et alligat contritiones eorum;
4 Który rachuje liczbę gwiazd, a każdą z nich imieniem jej nazywa.
qui numerat multitudinem stellarum, et omnibus eis nomina vocat.
5 Wielki jest Pan nasz, i wielki w mocy; rozumienia jego niemasz liczby.
Magnus Dominus noster, et magna virtus ejus, et sapientiæ ejus non est numerus.
6 Pan pokornych podnosi; ale niepobożnych aż ku ziemi uniża.
Suscipiens mansuetos Dominus; humilians autem peccatores usque ad terram.
7 Śpiewajcież Panu z chwałą; śpiewajcie Bogu naszemu na harfie;
Præcinite Domino in confessione; psallite Deo nostro in cithara.
8 Który okrywa niebiosa obłokami, a deszcz ziemi gotuje: który czyni, że rośnie trawa po górach;
Qui operit cælum nubibus, et parat terræ pluviam; qui producit in montibus fœnum, et herbam servituti hominum;
9 Który daje bydłu pokarm ich, i kruczętom młodym, które wołają do niego.
qui dat jumentis escam ipsorum, et pullis corvorum invocantibus eum.
10 Nie kocha się w mocy końskiej, ani się kocha w goleniach męskich.
Non in fortitudine equi voluntatem habebit, nec in tibiis viri beneplacitum erit ei.
11 Kocha się Pan w tych, którzy się go boją, a którzy ufają w miłosierdziu jego.
Beneplacitum est Domino super timentes eum, et in eis qui sperant super misericordia ejus.]
12 Chwalże, Jeruzalemie! Pana; chwalże, Syonie! Boga twego.
Alleluja. [Lauda, Jerusalem, Dominum; lauda Deum tuum, Sion.
13 Albowiem on umacnia zawory bram twoich, a błogosławi synów twoich w pośrodku ciebie.
Quoniam confortavit seras portarum tuarum; benedixit filiis tuis in te.
14 On czyni pokój w granicach twoich, a najwyborniejszą pszenicą nasyca cię.
Qui posuit fines tuos pacem, et adipe frumenti satiat te.
15 On wysyła słowo swe na ziemię; bardzo prędko bieży wyrok jego.
Qui emittit eloquium suum terræ: velociter currit sermo ejus.
16 On daje śnieg jako wełnę, szron jako popiół rozsypuje.
Qui dat nivem sicut lanam; nebulam sicut cinerem spargit.
17 Rzuca lód swój jako bryły; przed zimnem jego któż się ostoi?
Mittit crystallum suam sicut buccellas: ante faciem frigoris ejus quis sustinebit?
18 Posyła słowo swoje, i roztapia je; powienie wiatrem swym, a rozlewają wody.
Emittet verbum suum, et liquefaciet ea; flabit spiritus ejus, et fluent aquæ.
19 Oznajmuje słowo swe Jakóbowi, ustawy swe i sądy swe Izraelowi.
Qui annuntiat verbum suum Jacob, justitias et judicia sua Israël.
20 Nie uczynił tak żadnemu narodowi; przetoż nie poznali sądów jego. Halleluja.
Non fecit taliter omni nationi, et judicia sua non manifestavit eis. Alleluja.]
