Psalmów 137

1 Nad rzekami Babilońskiemi, tameśmy siadali i płakali, wspominając na Syon.

An den Strömen Babels, da saßen wir und weinten, indem wir Zions gedachten.

2 Na wierzbach, które są w nim, zawieszaliśmy harfy nasze.

An den Weiden, die dort waren, hingen wir unsere Zithern auf.

3 A gdy nas tam pytali ci, którzy nas zawiedli w niewolę, o słowa pieśni, ( chociażeśmy byli zawiesili pieśni radości, ) mówiąc: Śpiewajcie nam pieśń z pieśni Syońskich,

Denn dort begehrten, die uns gefangen geführt, Lieder von uns, und unsere Peiniger Fröhlichkeit: “Singt uns eines von den Zionsliedern!”

4 Odpowiedzieliśmy: Jakoż mamy śpiewać pieśń Pańską w ziemi cudzoziemców?

Wie könnten wir die Jahwe-Lieder singen auf dem Boden der Fremde!

5 Jeźliże cię zapomnę, o Jeruzalemie! niech zapomni sama siebie prawica moja.

Wenn ich deiner vergesse, Jerusalem, so schrumpfe meine Rechte ein.

6 Niech przylgnie język mój do podniebienia mego, jeźlibym na cię nie pomniał, jeźlibym nie przełożył Jeruzalemu nad najwiekszę wesele moje.

Es klebe meine Zunge an meinem Gaumen, wenn ich deiner nicht gedenke, wenn ich nicht lasse Jerusalem meine höchste Freude sein!

7 Wspomnij, Panie! na synów Edomskich, i na dzień Jeruzalemski, w który mówili: Poburzcie, poburzcie aż do gruntu w nim.

Gedenke, Jahwe, den Edomitern, den Unglückstag Jerusalems, die da riefen: “Nieder damit, nieder damit bis auf den Grund in ihr!”

8 O córko Babilońska! i ty będziesz spustoszona. Błogosławiony, któryć odda nagrodę twoję, za to, coś nam złego uczyniła.

Tochter Babel, du Verwüsterin, wohl dem, der dir vergilt, was du uns angethan!

9 Błogosławiony, który pochwyci i roztrąci dziatki twe o skałę.

Wohl dem, der deine zarten Kinder packt und schmettert an den Felsen.