Psalmów 12

1 Przedniejszemu śpiewakowi Seminit, pieśń Dawidowa. Ratuj, Panie! boć już niestaje miłosiernego, a wyginęli uprzejmi z synów ludzkich.

Huhhing in, O Pakai, michonpha mangthah ding ahitai! Leiset mihem te lah a mikitah jong abeitai!

2 Każdy mówi kłamstwo z bliźnim swoim: usty pochlebnemi, dwojakiem sercem mówią.

Heng le kom jengjong jouthu jengin akilhemtouvin, muhnal a lungthima kilhep lhahding jeng thu asei ui.

3 Niechajże Pan wytraci wszystkie wargi pochlebne, i język mówiący rzeczy wyniosłe.

Pakaiyin dangnal tah a thu kisei ho hi asuh suhbei ding, kiletsahna thuchengho jonghi suthip ding ahitai.

4 Którzy mówią: Językiem naszym przewiedziemy, wargi nasze za nami są, któż jest panem naszym?

Amahon aseijun, eihon lungna chim set’in jouthu seiju hite, ajeh chu i-lei ikam’u eihoa hilouham, kon eisuh tang jou diuham? atiuve.

5 Dla zniszczenia ubogich, i dla wołania nędznych teraz powstanę, mówi Pan; postawię w bezpieczności tego, na którego sidła stawiają.

Pakaiyin adonbut in, “Keiman hatlou lhasamte chunga bolgenthei naho kamudohtai chule migenthei ho kalemao jong kajatai. Tun keima kipan inting huhdoh dia eingaichat bangu va kahuh doh diu ahitai.’’

6 Słowa Pańskie są słowa czyste, jako srebro wypławione w piecu glinianym, siedm kroć przelewane.

Pakai kitepna hi thengsel’a ahin, dangka mei chunga sagivei kilhit theng tobang ahi.

7 Ty, Panie! zachowaj ich; strzeż ich od rodzaju tego aż na wieki.

Hijeh chun, Pakai nangin bol-hesoh’a umho nahuhdoh ding ahi, ti kaheuve, chule hiche kitahlou khang mitea kon’a tonsot geija dinga nahoidoh ding ahi,

8 Ze wszystkich stron niepobożni krążą, gdy wywyższeni bywają najpodlejsi między synami ludzkimi.

migilou te muntina vahle henlang migilou pen ho jong gamsung a kidomsang u jong le.